บทที่2 บ้านนอกคอกนา
1518 Words
บทที่2
บ้านนอกคอกนา
บรื้นนน!!
แลมโบกินี่สีแดงคันงามขับมาดูการก่อสร้างผับแห่งแรกในจังหวัดทางภาคอีสาน ผับNNเป็นที่รู้จักมากในโลกออนไลน์ไม่ว่าจะไปเปิดที่ไหนภาคไหนก็มีแต่คนแห่แหนมาสนใจกดไลค์กดแชร์เป็นจำนวนมาก ชายหนุ่มร่างกายสูงโปร่งสวมใส่แว่นกันแดดสีดำยืนมองการก่อสร้างด้วยความภาคภูมิใจ
"คุณณภัทรจะเข้าไปดูด้านในไหมครับผมจะให้คนเอาหมวกมาให้"
"ไม่เป็นไร ฝากด้วยแล้วกันผมต้องขับรถกลับที่พักอีกสามสิบกว่าโล"
"ยังไงผมจะอัปเดตให้ทางไลน์นะครับ"
ณภัทรพยักหน้ารับ เขาถ่ายรูปการก่อสร้างอัปเดตทางเพจหลักของสาขาที่นี่จากนั้นก็ขับรถมาตามแมพบนจอ ณภัทรใช้เวลาเกือบ40นาทีกว่าจะผ่านด่านฝูงวัว ฝูงแพะและฝูงเป็ดเขาขยับคอเสื้อเพราะเบื่อหน่ายกับอุปสรรคตรงหน้าเหลือเกิน เขากดโทรหาเบอร์หลานสาวของแม่นมเพื่อถามทางเข้าหมู่บ้านแต่โทรยังไงปลายสายก็ไม่รับ คนเหนื่อยจากการเดินทางเริ่มหงุดหงิดเต็มที
เขาจอดรถเพื่อถามทางไปบ้านของป้าสวยแต่ในหมู่บ้านโหนกสวยมีคนชื่อสวยเป็นสิบแต่พอบอกว่ามีน้องชายชื่อเสกคนในหมู่บ้านก็ร้องอ๋อขึ้นมาทันที
"มาๆเดี๋ยวกูพาไปเอง" ชายร่างท้วมสภาพเมาสุรายาดองเปิดประตูรถแลมโบกินี่ก่อนจะเบียดเสียดร่างของตัวเองขึ้นมา ครั้นจะห้ามก็คงไม่ทัน "ตรงไปเลย"
"ครับ" ณภัทรต้องจำใจปล่อยให้ชายขี้เมานั่งสำรวจรถจนพอใจ
"เลี้ยวซ้ายถึงเลย"
"ครับ"
บ้านไม้กึ่งปูนสภาพไม่ได้ทรุดโทรมนักถ้าเปรียบเทียบกับบ้านหลังอื่นถือว่าหลังนี้ค่อนข้างดูดีเลยทีเดียว ชายขี้เมาลงไปเปิดประตูบ้านให้ณภัทรจึงขับรถเข้าไปจอดใต้ร่มไม้
"หลังนี้แน่นะน้า"
"เออ หลังนี้แหละบ้านกูเองสวยมันโทรบอกแล้ว"
"กูว่าแล้วไง คนอะไรจะขึ้นมานั่งรถคนอื่นส่งเดช -_-!"
"แล้วหลานป้าสวยล่ะผมโทรหาตั้งหลายสายไม่รับ ป้าสวยบอกว่าให้ผมพาน้องกลับไปด้วย"
"ไม่รู้มันไม่ได้บอกไว้ มาๆกินข้าวกินปลามาหรือยังวันนี้แพงมันทำจับฉ่ายหม้อเบ้อเริ่ม ไก่ข้างบ้าน ผักสวนที่บ้านแซ่บ!" คนเมาเริ่มโม้พูดคุยถึงอดีตงานเก่าของตัวเอง
น้าเสกเคยเป็นคนขับรถให้สส.แต่พอเลิกกับเมียก็เมามายจนถูกไล่ออก ณภัทรนั่งฟังเงียบๆแม้จะมีคำถามในใจตลอดว่าทำไมและเพราะอะไร
ทำไมต้องมานั่งฟังคนเมาด้วย!!
เขาจำใจยอมทานข้าวที่น้าเสกยกมาให้แต่พอทานเสร็จคนเมาก็ยิ้มกริ่มขอเก็บค่าอาหาร ณภัทรแทบจะคายทิ้งแต่ก็เสียดาย
"ค่าอาหารมื้อละ40 ไหวหรือเปล่าไอ้หน้าหล่อ"
"ผมให้น้าวันละสามขวดเลยแต่ต้องช่วยงานผมหน่อย"
"หนอยยย มึงกล้าดียังไงเอาเหล้ามาหลอกล่อกู"
ณภัทรมองหน้าคนเมาแล้วอยากจะบ้าตาย เขาต้องทนอยู่ร่วมกับคนไม่ปกติแบบนี้จริงๆใช่ไหม
"สรุปคือไม่เอา?"
"เอา! แต่จะให้กูทำอะไร"
"จัดที่นอน ทำความสะอาดซักเสื้อผ้าให้ผมถ้าทำไม่ได้ก็จ้างคนมาทำ"
"เออได้เดี๋ยวกูจัดการให้ งั้นวันนี้จ่ายกูมาก่อน"
ณภัทรตัดความรำคาญหยิบแบงก์ห้าร้อยให้น้าเสกชายขี้เมาจึงจัดการที่หลับที่นอนให้โดยให้ชายหนุ่มขึ้นไปนอนบนบ้านคนละมุมกับหลานสาว
กว่าพะแพงจะกลับก็ตะวันตกดินเด็กบ้านนอกมืดค่ำก็เข้าบ้านนอนดูหนังแต่วันนี้ที่จอดรถของเธอถูกแลมโบกินี่สีแดงแปร๊ดจอดขวางอยู่
"รถใครวะ น้าเสกรถใครอะ"
ไม่มีเสียงตอบกลับรองเท้าของน้าเสกก็ไม่อยู่คงไม่พ้นออกไปนั่งอยู่ร้านยายใจอีกแน่ เธอเดินเข้ามาในบ้านก็พบเพียงความว่างเปล่าจึงขึ้นบ้านไปอาบน้ำ
"เฮ้ยย ใครวะ!!" พะแพงมองไปยังที่นอนเก่าของป้าตอนนี้ถูกนำมาปูใหม่แถมยังมีผู้ชายร่างสูงโปร่งนอนหลับอยู่บนฟูกนอน "หรือจะเป็นลูกของคุณหญิง อ้าย! อ้ายๆ" เธอเรียกเขาด้วยภาษาอีสาน
"อื๊มม" ณภัทรลืมตาขึ้นมามองเด็กสาววัยสะพรั่งใบหน้าถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางราคาถูก กลิ่นน้ำหอมปีโป้ที่ขายตามตลาดนัดเตะจมูกเขาจังๆ การแต่งตัวแต่งหน้าทำผมโดยรวมแล้ว
สก๊อยดีๆนั่นเอง
"ใครใช้ให้ขึ้นมานอนข้างบนทำไมไม่ลงไปนอนกับน้าเสก!!"
ณภัทรถอนหายใจก่อนจะทิ้งตัวลงนอนต่อแต่อีกคนยืนอึ้งเมื่อได้เห็นหน้าตาของณภัทรเต็มตา เขาหล่อมากใบหน้าเหมือนสวีข่ายผสมกับอูอี้เทียน ขาเล็กๆค่อยๆถอยกลับมา
"ต่างคนต่างอยู่" ณภัทรเอ่ยขึ้นเมื่ออีกคนหันหลังกลับไปที่ของตัวเองแล้ว
กลายเป็นว่าทั้งสองต้องนอนบนบ้านด้วยกันเตียงนอนอยู่ฝั่งตรงข้ามไม่มีอะไรกั้นจึงต่างฝ่ายต่างนอนหันหลังใส่กัน
วันต่อมา
พะแพงตื่นมาทำกับข้าวเพราะน้าเสกซื้อหมูเห็ดเป็ดไก่มาให้แล้วด้วยเงินที่ณภัทรให้ไว้เมื่อวาน เมนูตอนเช้าจึงเป็นแกงจืดเต้าหู้น้ำพริกปลาร้าและผักสดๆจากสวนหน้าบ้าน ณภัทรเดินลงมาในชุดลำลองเสื้อยืดสีน้ำเงินกางเกงขายาวสีดำเขาเซตผมอย่างดีลงมาด้านล่างกับข้าวก็เสร็จพอดี
"คุณทานได้ไหม หนูไม่มีปลาแซลมอนกับไข่ปลาคาเวียร์ให้ทานหรอกนะ"
"แถวนี้มีเซเว่นไหมฉันอยากได้กาแฟ"
"ไม่มีหรอก มีแต่ร้านยายใจร้านค้าร้านเดียวในหมู่บ้านถ้าอยากได้กาแฟต้องไปบ้านลำยาวถึงจะมีเซเว่น"
"ชื่อหมู่บ้านแถวนี้ใครตั้งวะโหนกสวย ลำยาว กูอยากจะบ้า" เขาบ่นอุบก่อนจะหยิบจานข้าวมาดูรอบๆมองไปรอบๆบ้านถึงจะเป็นบ้านนอกคอกนาแต่ก็สะอาดสะอ้าน "แล้วน้าเสกไปไหนไม่กินข้าวเช้าหรือไง"
"ป่านนี้คงไปเมาที่ไหนสักที่แหละ อย่าไปฟังน้าเสกมากขี้เมาแล้วยังขี้โม้อีก"
หลังจากทานข้าวเสร็จณภัทรก็สอบถามถึงเรื่องเรียนของพะแพงเรื่องเรียนของเธอเขาคุยกับเพื่อนอย่างกัปตันไว้แล้วเรื่องนี้ไม่มีปัญหาไม่ต้องสนใจอะไรเสียเงินนิดหน่อยก็ส่งชื่อเข้าระบบรออยู่แล้ว
"เดี๋ยวฉันจะไปเซเว่นไปเป็นเพื่อนหน่อย ฉันไม่รู้ทาง"
"หูยย ได้เลยเซเว่น!!" พะแพงทำตาเป็นประกายวิบวับคนตรงข้ามจึงส่ายหัวนี่เด็กอายุสิบแปดหรือห้าขวบกันแน่
"แต่ช่วยไปเปลี่ยนชุดด้วยถ้าไปกางเกงขาสั้นเอวลอยโชว์จิวสะดือแบบนี้ฉันไม่เอาไปแน่"
"ไรอะ ชุดเก่งเลยนะนี่ ก็ได้ๆเดี๋ยวเปลี่ยนให้"
กัปตันเดินขึ้นรถได้เขาก็สตาร์ทรถแลมโบกีนี่คันงามแต่รถเจ้ากรรมดันไม่ติด เมื่อวานก็ขับมาดีๆจู่ๆก็งอแงเสียอย่างนั้น
"รถเป็นอะไรอะ"
"ไม่รู้เหมือนกันแถวนี้ก็คงไม่มีช่างที่ไหน" เขาเปิดดูถังน้ำมันก็ต้องผงะเมื่อน้ำมันรถมันมีเต็มถังที่พื้นก็มีรอยน้ำมันหยด เมื่อวานเขาเดินทางมาหลายชั่วโมงแวะเติมก่อนมาน้ำมันควรจะยุบสิ
"ไอ้หน้าหล่อเมื่อเช้าตาจงแกไปไถนากูเลยเอาน้ำมันมาเติมให้ ค่าน้ำมันหนึ่งพันบาทนะ" น้าเสกเดินตาเยิ้มกลับมาบ้านเขาชี้ไปที่ถังแกลลอนหลายถังแต่คนรักรถได้ยินแบบนั้นก็หัวร้อนขึ้นมาทันที รถไถนาใช้น้ำมันดีเซลแต่รถของเขาใช้เบนซิน
"น้าเอาน้ำมันอะไรมาเติมไม่รู้หรือไงว่ารถผมใช้เบนซิน!"
"เฮ้ย! ก็ดีเซลมันถูกกว่านี่หว่าเอ็งจะมาโทษข้าได้ไง โน้นไปโทษเด็กปั๊มโน่น" คนเมาเดินเซกลับเข้าไปในบ้านแต่คนไม่เมาที่ยืนอยู่อยากจะร้องไห้ ลูกชายคันละสี่สิบกว่าล้านต้องมาจอดแหง็กอยู่บ้านนอกคอกนา
"ไปคุณเดี๋ยวหนูพาไปกินกาแฟ รถหนูมีแต่ขอถอดเสื้อคลุมออกนะเดี๋ยวมันไม่เฟี้ยวก*******วไม่เลี้ยวมามอง"
ณภัทรมองไปยังรถฟีโน่พ่วงข้างสีแดงแล้วรู้สึกท้อใจ อยู่กรุงเทพจับแต่บิ๊กไบค์นี่ชีวิตต้องมาจบเห่แบบนี้เลยหรือนี่
แง๊นนนนน
"ไปคุณสีแดงเหมือนกันไม่เป็นไรหรอก"
---------------------------------
เริ่มสงสารอิพี่แล้วสิเจอแต่ละคนดีดีทั้งนั้น
- Writer
