บทที่ 1/5 แอบแซ่บในอุโมงค์เด็กเล่น
997 Words
เขากระชากร่างหล่อนเข้าหาตัว มือข้างหนึ่งคล้องรอบเอวบาง ส่วนอีกข้างบังคับใบหน้างามให้แหงนเงย เขาทาบริมฝีปากลงไปในตอนที่อีกฝ่ายมัวแต่ตื่นตะลึง หล่อนยังขัดขืนเหมือนทุกคราว ยังดิ้นแรงในอ้อมแขนเขา แต่ก็เหมือนทุกคราวเช่นกัน ที่หลังจากนั้นร่างหล่อนจะอ่อนระทวย ไม่มีใครต้านทานปากคมๆ ของเขาไปได้ มันบดบี้ขยี้จูบแบบที่ผู้หญิงทุกคนเฝ้าฝันหาทีเดียว
ริษารับรู้ถึงความนุ่มอุ่นในโพรงปากของเจ้านายหนุ่ม ผู้ชายใจดำที่มักกระทำต่อเธออย่างเอาแต่ใจ นานแล้วกระมังที่เขาเริ่มแกล้งเธออย่างนี้ อาจตั้งแต่เธอยังเรียนอยู่มหา’ลัยและเขายังเรียนอยู่ชั้น ม.ปลาย ทว่าทุกคราก็ไม่เคยเกินเลยมากไปกว่าการกอดจูบลูบไล้ และเธอไม่เคยบอกใครในเรื่องนี้เลย
“ต้องใช้วิธีนี้สินะ ถึงจะยอมสงบปากสงบคำ”
“สมใจแล้วก็ปล่อยสิคะ ริษาตัวเปียก”
“ยังไม่สมใจเท่าไหร่ ตอนเธอไม่ใส่เสื้อผ้าคงจะสมใจฉันมากกว่านี้”
“ไม่ล้อเล่นสิคะ ปล่อย”
“ทำไมชอบดื้อกับฉันนักนะ ทำตัวน่ารักๆ ไม่เป็นหรือไง” บ่นว่าเสียงฉุนเฉียว เรื่องอื่นริษาตามใจเขาตลอดนั่นแหละ ไม่เคยขัดเลย แต่พอเรื่องนี้ หล่อนชอบดื้อกับเขาอยู่เรื่อย
“ถ้าริษาทำตัวน่ารัก คุณกรจะรักหรือคะ”
ช่างเป็นคำถามที่ตอบได้ยากยิ่ง ภากรยกมือยอมแพ้ ความรักหรือ มันคืออะไรกันล่ะ การสนุกกับเรื่องบนเตียงโดยไม่มีความรักมาข้องเกี่ยวนี่วิเศษที่สุดแล้ว และเขากับเพื่อนรักอย่างแทนไทก็เห็นพ้องต้องกัน การเป็นผู้ชายที่รวยด้วยรูปและทรัพย์น่ะ ไม่ต้องมีความรักก็หาความสุขใส่ตัวได้ จริงไหมล่ะ
“ก็เห็นๆ อยู่ว่าคุณไม่เคยคิดจะรัก แล้วจะมาแกล้งริษาทำไม ผู้หญิงของคุณมีตั้งเยอะแยะ เลิกทำแบบนี้ได้ไหมคะ”
“ไม่ได้!”
“ทำไม?”
“ก็แกล้งเธอสนุก ผู้หญิงคนอื่นไม่เหมือนเธอไง ไม่มีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธฉันเหมือนเธอสักคน”
ริษายักไหล่ให้เจ้านายที่วัยน้อยกว่าตัวเองราวปีเศษ เขาสูงกว่าเธอ ตัวโตกว่า ร่างกายก็แข็งแรงมากนัก อย่างนี้กระมังเลยไม่เคยเรียกเธอว่าพี่แม้แต่ครั้งเดียว
“ก็ไม่เคยปฏิเสธได้จริงๆ สักทีนี่คะ ต้องการเมื่อไหร่ก็ให้กอดให้จูบจนหนำใจ”
“หนำใจที่ไหน กอดเธอจูบเธอเท่าไหร่ก็ไม่พอ จูบแล้วก็อยากจูบอีก กอดแล้วก็อยากกอดอีก ไม่รู้เป็นอะไร”
ริษาแสร้งยิ้มใส่หน้าเจ้านาย ส่ายหัวให้วาจาเอาแต่ได้ที่ถูกพ่นออกมาอย่างซื่อตรง
“เขาเรียกว่าคนไม่รู้จักพอค่ะ”
“โอ...สงสัยจะจริงละมั้ง”
เธอมองริมฝีปากที่กำลังขยับขึ้นลง หลายครั้งหลายคราที่เผลอไผลไปกับริมฝีปากเขา ได้แต่บอกตัวเองว่าเขาเพียงแค่เล่นสนุก ไม่คิดจริงจังอะไร ก็ใช่สินะ ผู้หญิงอย่างเธอ ใครจะอยากจริงจังด้วยล่ะ ฐานะเธอในบ้านนี้ก็ไม่ต่างจากคนใช้หรอก ถ้าเจ้านายออกคำสั่ง เธอก็ต้องทำตาม
“ริษาจะรีบทำงานให้เสร็จนะคะ รับรองว่าได้ส่งอาจารย์ตามกำหนดแน่ๆ ขอตัวค่ะ” เธอบอกแล้วหันหลังกลับ แต่มืออุ่นของภากรกลับแตะศอกห้ามปราม
“ไปอาบน้ำสิ”
“คะ?”
“ห้องเธอไม่มีน้ำอุ่น อาบที่ห้องฉัน”
“แต่ว่า...”
“ชู่ว์...” ภากรส่งเสียงปรามแล้วเริ่มถอดกระดุมเสื้อของริษาออก หล่อนเอามือมากุมมือเขาไว้ แต่เขาส่งตาขวางๆ โต้คืน
“เดี๋ยวอดใจไม่ไหวนะคะ คุณไม่เคยทำแบบนี้”
“ก็ตอนนี้ฉันจะทำ ผู้หญิงตัวผอมๆ อย่างเธอไม่ทำให้ฉัน...สะดุ้งสะเทือน...หรอก...น่า...” ท้ายประโยคเอ่ยด้วยเสียงขาดห้วง ด้วยว่ายามที่กระดุมเสื้อหลุดออกจากรัง พุ่มทรวงขนาดเหมาะมือที่เบียดอยู่ในบราลูกไม้สีนิล ก็ทำให้เขาตื่นตะลึง จากที่เคยได้กอด เขานึกว่าพุ่มทรวงนี้เป็นส่วนเสริมของบราที่หล่อนสวม แต่ไม่ใช่เลย มันคือของจริง
“คุณกร...พอเถอะ ริษาขอ...”
“ฉันจะช่วยเธอไง จะได้อาบน้ำเร็วๆ”
แม้เจตนาคล้ายหวังดี แต่มือเริ่มลูบไล้ที่เนินทรวงขาวสะอาด ริษาหลับตาแน่น ราวกับไม่อยากเห็นสิ่งที่เขาทำ แล้วในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว โน้มหน้าลงไปเพื่อวางจมูกคมๆ ดอมดมที่เนินทรวง กลิ่นชื้นของหยาดฝนผสมกลิ่นผิวหล่อนช่างหอมเหลือเกิน เขาสูดดมซ้ำๆ สูดกลิ่นหล่อนเข้าเต็มปอด ก่อนจะวางปลายลิ้นเพื่อไล้เลียความหมาดชื้นที่ติดอยู่ตรงนั้น ไม่หนำใจก็ดูดดึงแรงๆ จนปรากฎรอยช้ำจากการดูดชิมลิ้มรส ในขณะที่กายส่วนล่างเริ่มมีปฏิกิริยา ความแข็งขึงก่อเกิดจนคับแน่นที่เป้ากางเกง เลือดลมก็สูบฉีดเร่งเร้าอย่างที่เขารู้ดีว่าตอนนี้ร่างกายต้องการสิ่งใด
“ฉันต้องการเธอ เดี๋ยวนี้!”
“ไม่...ไม่ได้ ปล่อยเถอะคุณกร ได้โปรด...” ปากเอ่ยคำร้องขอ แต่ดวงตากลับหวานเยิ้มเชิญชวน ร่างกายของเธอเหมือนโดนยาพิษที่ชื่อภากรพร่างพรมใส่ร่างมานานปี พิษร้ายอย่างเขาแทรกซึมอยู่ในหัวใจของเธอ มันออกอาการในทันทีที่เขาแตะต้องสัมผัส ร่างกายเธอพร้อมกระโจนเข้าหา แต่สมองกลับสั่งว่า อย่า...และอย่า!
“เธอกำลังยั่วฉันโดยไม่รู้ตัว”
“ริษาขอโทษ คุณกร...ปล่อยริษาไปเถอะ ริษา...มีแฟนแล้ว”
“หา!?”
- Writer
