“โธ่...คุณก็ แก่ๆ กันแล้วน่า ไตรทศก็คงจะสำนึกผิดแล้ว ถึงได้อยากให้ลูกกลับมานี่ไง”
“ให้ลูกกลับมารับภาระสิไม่ว่า บริษัทจะล้มมิล้มแหล่ แต่จมไม่ลงไง ไม่ยอมขายทิ้ง”
“ชู่ว์...พอๆๆ กินดีกว่า กินข้าวต้มเถอะ จะได้มาตัดสินใจว่าเดือนหน้าจะเที่ยวที่ไหน” เอ่ยกับภรรยาด้วยว่ามีทริปเที่ยวต่างประเทศรอท่าอยู่หลายที่ พอปลดระวางเรื่องงานการ คนแก่ๆ สองคนก็พอจะมีเวลาเที่ยวบ้าง การมีลูกๆ คอยดูแลธุรกิจให้ มันดีอย่างนี้นี่เอง
ภากรหันมองน้องสาวบ้าง
“แกลองติดต่อไปดีไหม เรื่องเทวัฒน์กรุ๊ปน่ะ”
“แค่นี้งานฉันยังยุ่งไม่พอหรือพี่”
ยุริญดาบ่นใส่หน้าพี่ชาย เรื่องอะไรมาโยนขี้ให้เธอล่ะ ถ้าพี่ชายอยากได้บริษัทนั้นมากนักก็จัดการเองเถอะ เธอไม่เกี่ยว
“ฉันก็ยุ่งเหมือนกันน่า แกก็กระซิบบอกเจ้าแทนมันหน่อยว่าพ่อมันอาจจะขายบริษัท ให้มันรีบมาดู”
“ไม่เอาหรอก ทำไมต้องเป็นฉันด้วย ให้พี่ริษาโทรไปแล้วกัน”
เธอรีบบอกปัด ความสัมพันธ
