เพลิงรักเมียนอกหัวใจ

บทที่ 2

 กว่าจะรู้ว่าทุกคนรวมถึงพี่สาวกลับไปแล้วเวลาก็ผ่านไปจนเกือบเที่ยงวัน เพราะความอ่อนล้าทำให้คณานางค์หลับสนิท กว่าจะรู้ตัวว่าถูกทิ้งก็เหลือแค่เธอกับแม่บ้านพร้อมหลานสาวอยู่ในบ้านแล้ว

           “เดินไปอีกหน่อยจะเจอท่ารถค่ะคุณ นั่งไปต่อเดียวถึงกรุงเทพฯ เลย” หญิงสาวยิ้มรับต่อคำบอกกล่าวนั้นก่อนจะเอ่ยลาสองป้าหลานแล้วเดินออกมาจากบ้านหลังนั้นพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าขนาดเล็กของตัวเอง ทว่าออกเดินมาได้ไม่เท่าไรก็มีรถคันหรูคันหนึ่งขับเข้ามาปาดหน้าพร้อมกับเสียงตวาดของคนที่เธอจำได้ในทันทีว่าเขาเป็นใครดังขึ้น

           “ขึ้นรถ!”

           “คุณจิณ!” ด้วยไม่คิดว่าเขาจะยังอยู่ที่นี่จึงทำให้เธอตกใจไม่น้อย

           “หูหนวกหรือไง ฉันบอกให้ขึ้นรถ” เกิดความสับสนอยู่ร่วมนาที แต่สุดท้ายเธอก็ยอมขึ้นมาบนรถตามคำสั่งของเขา

           แต่ยังไม่ทันจะได้คาดเข็มขัดคนใจร้ายก็ออกรถอย่างแรง ไม่สนเลยว่าการกระทำนั้นของตัวเองจะทำให้คนนั่งข้าง ๆ ได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า

           เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องมาสนใจ นาทีนี้เขาสนเพียงอย่างเดียว คืออยากรู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น และคนเดียวที่จะให้คำตอบในเรื่องนี้กับเขาได้ก็มีแค่เธอ

           “บอกฉันมาว่าเธอทำแบบนั้นทำไม!”

            คำถามที่มาพร้อมกับรถที่ถูกเบรกกะทันหัน พร้อมกับต้นแขนที่ถูกกระชากอย่างแรงทำให้คณานางค์ตกใจ เพราะไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำรุนแรงกับเธอถึงเพียงนี้ หากรู้เธอคงไม่กล้าที่จะขึ้นรถมาด้วย

           “นางเจ็บค่ะคุณจิณ” แรงบีบที่ต้นแขนสร้างความเจ็บแก่คนถูกกระทำไม่น้อย แต่แทนที่เขาจะเมตตากลับตวาดใส่กันอย่างไม่ไยดี

           “เจ็บก็รีบพูดมา! ว่าเธอทำแบบนี้ทำไม”

           “จะให้นางตอบอีกกี่ครั้งคำตอบก็เหมือนเดิม นางไม่รู้จริง ๆ” หญิงสาวยังคงยืนยันเหมือนเดิม แต่เขากลับไม่คิดปักใจเชื่อกันอยู่ดี

           “ลงไป!” เขาตวาดสั่งพร้อมกับผลักหล่อนออกจากตัวอย่างแรง จะว่ารังเกียจก็ได้ แต่คิดอีกทีเขารู้สึกขยะแขยงมากกว่า ไม่คิดว่าเห็นหน้าซื่อ ๆ จะร้ายลึกได้ขนาดนี้ และไม่ว่าเธอจะทำไปเพื่ออะไร บอกไว้ตรงนี้เลยว่ามันไม่มีวันได้ผล ถึงยังไงคนที่เขารักก็มีแค่ดวงกมลเท่านั้น

           “ฉันบอกให้ลงไป!”

           “คุณจิณ” คณานางค์ตัดพ้อคนใจร้ายผ่านม่านน้ำตา ใช่ว่าอยากจะอยู่กับเขา แต่เพราะสถานที่ที่เขาจอดรถอยู่ในตอนนี้สองข้างทางมีแต่ป่ารก ความกลัวถึงอันตรายทำให้เธอไม่กล้าที่จะก้าวขาลงไป

           “ไม่ลงใช่ไหม ได้!” สิ้นเสียงร่างสูงใหญ่ก็เป็นฝ่ายเดินลงจากรถก่อนจะอ้อมมายังฝั่งที่เธอนั่งอยู่ เขาไม่พูดอะไรสักคำ แต่เลือกที่จะกระชากประตูให้เปิดออก ก่อนจะลากเธอลงจากรถพร้อมกับข้าวของที่เธอนำติดตัวมาด้วยอย่างไม่ไยดี

           “คุณจิณอย่าทิ้งนางไว้ที่นี่เลยนะคะ นางกลัว” น้ำตาและคำอ้อนวอนของเธอแทบไม่มีความหมายอะไรเลย เพราะเขาไม่แม้แต่จะหันมามองกันด้วยซ้ำในจังหวะที่เดินอ้อมกลับไปขึ้นรถแล้วขับออกไป ทิ้งให้เธอยืนร้องไห้เงียบ ๆ อยู่ตามลำพังท่ามกลางความรู้สึกกลัวสุดใจ

        เพราะสถานที่ที่ถูกทิ้งทำให้กว่าจะหาทางกลับบ้านได้เวลาก็ผ่านเลยไปเกือบสองทุ่ม โชคดีที่เธอบังเอิญได้พบกับป้าผู้แสนจะใจดี แทนที่จะเจอโจรผู้ร้าย ถึงพาตัวเองกลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย

           “แกกล้าดียังไงถึงทำกับลูกสาวฉันแบบนี้ห๊ะอีนาง! อีเนรคุณ!” ทว่าทันทีที่ก้าวขาเข้ามาในบริเวณบ้าน สิ่งแรกที่เกิดขึ้นกลับกลายเป็นเสียงด่าที่มาพร้อมฝ่ามือหนัก ๆ ของใครบางคน

           แรงตบนั้นรุนแรงจนคนถูกกระทำหน้าหัน และยังไม่ทันจะได้พูดอะไรเนื้อตัวก็ถูกทุบตีอย่างแรงด้วยฝีมือของแม่เลี้ยงที่ทันทีที่ได้รู้ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นสินีก็เกิดอาการโกรธจัด คิดไม่ถึงว่าเชื้อแม่มันจะแรงถึงเพียงนี้ เมื่อก่อนแม่มันก็เคยแย่งผัวเธอไปทีหนึ่งแล้ว พอถึงคราวลูกยังกล้าแย่งคนรักของลูกสาวเธอไปอีก แค่นี้ยังไม่สาสมเลยกับสิ่งที่พวกมันสองคนทำไว้

           แม้จะเจ็บแค่ไหนคณานางค์ก็ไม่ปัดป้อง ด้วยสำนึกเสมอว่าอีกฝ่ายนั้นไม่ต่างอะไรจากแม่แท้ ๆ ของตัวเอง แม้ว่าท่านจะไม่ได้รักเอ็นดูเธอเท่าพี่สาว แต่ก็เมตตาส่งเสียให้เรียนจนจบ

           สิ่งเดียวที่ทำให้รู้สึกสะอึกในใจเห็นจะเป็นพี่สาวที่ไม่ได้ยื่นมือเข้ามาห้ามเหมือนทุกครั้ง แต่กลับเลือกที่จะยืนดูอยู่เฉย ๆ ด้วยสายตาเย็นชาที่เธอไม่เคยได้เห็นมาก่อน

           “พอแล้วคุณ เดี๋ยวมันก็ได้ตายกันพอดี” เป็นบวรที่ทนดูภาพตรงหน้าต่อไปไม่ไหวตัดสินใจร้องห้ามพร้อมพาตัวเองเข้ามาแทรกกลางระหว่างคนทั้งคู่ ใช่ว่าจะไม่รู้สึก แต่สิ่งที่ภรรยาทำอยู่มันเกินไป

           “ให้มันตายไปเลย กาฝากอย่างมันแค่ต้องใช้อากาศร่วมด้วยฉันก็ขยะแขยงเต็มทน วันนี้คุณต้องจัดการเรื่องนี้ให้เด็ดขาด เพราะฉันกับลูกจะไม่ทนอีกแล้ว” สิ้นคำขาดนั้นก็เกิดความเงียบขึ้นตามมา

           “แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง”

           “คุณต้องไล่มันออกไปจากบ้านหลังนี้ เดี๋ยวนี้!”