ทรายพราวแสง

บทที่6. เรียกร้องความสนใจ

สาม-สี่วันแล้วที่รับงานชุดใหม่มาทำ ด้วยฝีมือของเธอจึงเสร็จไปมากกว่าสิบชุดถ้าเป็นงานที่ไม่ได้เจาะจงเรื่องพื้นที่เธอก็มักจะฉายเดี่ยวทำงานเองเสมอ ถ้ารอสาวหมวยก็คงไม่ทันกิน!   รายนั้นถามไปโปรยยิ้มไป ยิ่งถ้าเจอหนุ่มในสเป็คเธอยี่งกรีดกรายวางท่าสารพัดแต่ที่สุดแล้วก็ทำไร่แห้วเหมือนเคย หญิงในชุดนักศึกษายกนาฬิกาข้อมือสีชมพูขึ้นดูเวลาก่อนแหงนหน้ามองฟ้า    วันนี้พอเท่านี้ก่อนดีกว่า! เหลืออีกแค่สองชุด แต่ก็เหนื่อยเกินกว่าจะตามเก็บข้อมูลแล้วในวันนี้ มือเรียวบางกำลังเก็บเอกสารใส่แฟ้มอย่างเรียบร้อย  แต่สายตาก็มาสะดุดกับรถยนต์ โตโยต้า แคมรี่ป้ายแดงที่จอดไม่ไกลนัก รถยนต์ในเป้าหมายป้ายแดงด้วย ใช่!เลย

  ร่างชายหนุ่มสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลยับๆ เดินโซเซผ่านหน้าเธอไปยืนพิงรถที่เธอจับจ้องกำลังไขกุญแจที่ประตูรถ         เหมือนถูกวิญญาณพนักงานวิจัยตลาดเข้าสิง (มีด้วยเรอะ)ร่างของหญิงสาวก็รีบลุกพรวดพราดแล้วเดินตรงรี่เข้าไปหาทันที

  “ขอโทษค่ะ ดิฉันเป็นนักศึกษามหา’ ลัยฯ เราไม่ได้มาขายสินค้า ดิฉันมาเก็บข้อมูลเพื่อการวิจัยความต้องการของผู้บริโภค  ขอเวลากรอกแบบสอบถามนิดหนึ่งได้ไหมคะ”      

  เธอแนะนำตัวซึ่งเหมือนเป็นโค้ดที่เธอต้องพูดทุกครั้งก่อนนำเข้าไปสู่การสอบถามเพื่อกรอกผลลงในเอกสาร ชายหนุ่มหลิวตามองหญิงสาวหุ่นเพรียวบางในชุดนักศึกษาที่เรียกว่า ‘ถูกระเบียบทุกกระเบียดนิ้ว’ แถมคล้องบัตรพนักงานวิจัยตลาดอะไรสักอย่างและชูบัตรนักศึกษายืนยันอีกต่างหาก

  “ทำไมต้องเป็นผม”

  “เอ่อ”   โยษิตาสะดุดกับกลิ่นเหล้าโชยคลุ้งมาเตะจมูกเธอเข้าจังเบ้อเร่อ เอ่อ ตานี่ไปเมามาจากไหนแต่หัววันเชียวนะ

 “ว่าไง” ชายหนุ่มซอยผมสั้นประบ่าเหมือนดาราญี่ปุ่นแถมทำสีน้ำตาลอ่อนดูเข้ากับเสื้อเชิ้ตยับๆ ที่สวมอยู่

  “เอ่อ…เราทำวิจัยเรื่องความพอใจของผู้ใช้น้ำมันรถยนต์ค่ะ  ก็ต้องถามผู้ที่ใช้รถหลากหลายประเภทและหลากหลายยี่ห้อกันไป เพื่อที่ผู้ผลิตจะได้นำไปรับปรุงให้ดีที่สุดเพื่อลูกค้าไงคะ”    เธอเอ่ยตอบตามความเป็นจริงแต่เริ่มลังเลว่าจะเดินหน้าหรือถอยหลังดี

 “รถยนต์เหรอ” เสียงเขาหัวเราะหึๆ ในลำคอก่อนผสานสายตากับหญิงสาวตรงหน้า “ข้ออ้างละไม่ว่า”

  “ข้ออ้างอะไรคะ” โยษิตาเริ่มหงุดหงิด ไม่ให้สัมภาษณ์ก็ได้แต่อย่าใช้สายตามองแบบตีราคากันอย่างนี้

 “ผู้หญิงจะมีอะไร ขอแค่ผู้ชายมีเงิน มีรถก็พร้อมจะกระโจนเข้ารุมยื้อแย้งไม่ใช่เหรอจ๊ะ สาวน้อย”

ชายหนุ่มแปลกหน้าไม่พูดเปล่าแต่เอื้อมมือมาดึงแขนข้างหนึ่งของเธอไว้ หญิงสาวยังไม่ทันตั้งตัวร่างเพรียวบางก็ถูกกระชากเข้าใกล้ จนใบหน้าปะทะลมหายใจเหม็นคลุ้งของอีกฝ่ายทำให้เธอเบือนหน้าหนีทันที

 “ปล่อยนะ! อย่าเอามือสกปรกของคนความคิดต่ำๆ มาแตะต้องตัวฉัน!”

 โยษิตาดิ้นขลุกขลัก บริเวณลานจอดรถตรงนี้ไม่ค่อยมีผู้คนผ่านมาสักเท่าไหร่ แต่ยิ่งร่างเพรียวบางดิ้นรนขืนแรงของอีกฝ่ายทว่าชายหนุ่มก็ยิ่งรู้สึกเหมือนถูกท้าทาย

‘เรียกร้องความสนใจ!’

 ประตูรถถูกเปิดออกตอนไหนไม่รู้ แต่มือแข็งแกร่งพยายามผลักร่างหญิงสาวในชุดนักศึกษาเข้าไปในรถโยษิตาล้มลงนั่งที่เบาะคนขับ ร่างสูงกำลังจะโถมเข้าใส่เธอก็ยกเท้ายันร่างนั้นสุดแรง  เป็นผลชายหนุ่มผงะถอยหลัง โยษิตาไม่รอช้ารีบลุกขึ้นยืนมือข้างหนึ่งถลกกระโปรงขึ้นเล็กน้อยเพื่อที่จะได้ยกเข่ากระแทกใส่จุดยุทธศาสตร์ของผู้ชายได้ถนัดและเต็มแรง

“โอ๊ย! ยัยตัวแสบ!” ร่างนั้นลงไปคุดคู้กับพื้น 

  “ไอ้หื่นกาม!”

  โยษิตารีบก้มลมเก็บกระเป๋าสะพายและแฟ้มงานของตัวเองที่หล่นอยู่ข้างร่างชายหนุ่มหื่นกาม  แต่มืออีกฝ่ายก็ยื่นมาหมายจะกระชากร่างบอบบางไว้ เธอผงะถอยหลัง มือนั้นคว้าไว้ได้แค่บัตรพนักงานวิจัยตลาด หญิงสาวไม่ห่วงอะไรมากไปกว่าชีวิตตัวเอง เธอคว้ากระเป๋าสะพายและแฟ้มงานได้ก็รีบวิ่งหนีไปทันทีโดยไม่หันกลับมามองร่างที่นอนขดตัวด้วยความเจ็บปวดอยู่ข้างรถยนต์คันหรู

ตั้งแต่เป็นพนักงานวิจัยตลาดมาครึ่งปี ก็เพิ่งเคยเจอเหตุการณ์อย่างนี้เป็นครั้งแรก ไม่รู้ว่าไอ้หื่นกามคนนั้นจะเป็นอะไรมากหรือเปล่า ดีนะ! ที่ฝึกการป้องกันตัวมาบ้างจากลุงศักดิ์ชัยที่ชุมชนสวนขวัญ แถมเข่าเธอก็แรงไม่ใช่ย่อย กระแทกเข้าไปเต็มๆ แบบนั้นจะถึงขั้นเป็นหมันรึเปล่าก็ไม่รู้

  ช่างเถอะ!ไอ้พวกหื่นกาม มารสังคม ภัยร้ายของผู้หญิง  สูญพันธุ์ไปเสียได้ก็ดี!

  ฟีรูซ  เรกิวลุส จอดรถไว้หน้าบ้านรอให้คนรถมารับรถไปเก็บ เขาเดินตัวงอขึ้นบันได ยังรู้สึกจุกอยู่พยายามเก็บอาการเต็มที่ แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาที่เผอิญมองมา ‘คุณหญิงกาญจนา’ กำลังเดินออกมาจากคฤหาสน์ในชุดที่เตรียมจะออกไปงานสมาคมฯ

 “ตายแล้วฟีรูซ ลูกไปทำอะไรมาใครทำร้ายลูกของแม่”

 คุณหญิงโวยวายเสียดังทำให้คนรับใช้คนอื่นรีบออกมาดูแต่คนถูกถามเบือนหน้าหนีเบื่อกับการเป็น ‘ลูกแหง่’ ของคุณหญิงแม่เต็มที

“ไม่มีอะไรหรอกครับแม่ จะรีบไปงานไม่ใช่เหรอครับ   ไปเถอะเดี๋ยวรถติดคนอื่นจะคอย” 

“จริงซิ แม่เป็นประธานของงานไปสายจะน่าเกลียด แล้วลูกดูแลตัวเองได้ใช่ไหมจะไปโรงพยาบาลรึเปล่า แม่จะโทรจองห้องพิเศษที่โรงบาลของเพื่อนแม่ให้”

“ไม่เป็นไรครับ” 

ชายหนุ่มขยับตัวหนีพยายามฝืนยืดตัวตรงแล้วยิ้มให้คุณหญิงแม่สบายใจ คุณหญิงยังเป็นห่วงลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมาก เขาจึงจำใจเดินไปเปิดประตูรถให้คุณหญิงแม่ขึ้นไปนั่ง เป็นการไล่อ้อมๆ จนรถยนต์พาคุณหญิงกาญจนา ไปงานสมาคมอะไรสักอย่างที่เขาไม่ค่อยอยากจดจำ