“เอ่อ หนูน้อยหมวกแดงนะคะ”
ดูเหมือนพยาบาลคนสวยจะสนใจเขาได้เสียที เธอยื่นมือมาขอรับหนังสือนิทานที่เขาวางไว้บนตักด้วยพวงแก้มแดงชัดขึ้นเรื่อยๆ และนัยน์ตาหวานซึ้งที่อย่างไรก็ไม่ยอมสบตากับเขา เอาแต่เบนมองหนังสือบ้าง มองอิสรภาพบ้างด้วยรอยยิ้มขัดเขิน
พันธนาการกำลังรู้สึกว่าเขาอาจเป็นผู้เพาะเชื้อโรคหัวใจให้บุตรชาย
อาการเขินอายของสาวน้อยตรงหน้าที่วันนี้ราวกับเธอเก็บไว้ไม่ไหวและแสดงออกมาชัดเจนขึ้นทุกวินาที ทำให้เขารู้สึกหัวใจจะวายได้ง่ายๆ ในทุกวินาทีเช่นกัน
“นานมาแล้วที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง” เสียงใสราวคริสทัลเอ่ยเล่านิทานทันที เพื่อลดทอดความรู้สึกอ่อนไหวซึ่งประดังในอกจนเก็บซ่อนไว้แทบไม่ไหว “มีแม่และลูกสาวตัวเล็กๆ หน้าตาน่าเอ็นดูมากคนหนึ่ง ที่ใครๆ ต่างเรียกเธอว่าหนูน้อยหมวกแดง เพราะเธอมักสวมเสื้อคลุมแบบมีฮู้ดสีแดงสด...”
“แดงเท่าหน้าพี่มนตอนนี้หรือเปล่าคับ”
คำถามไร้เดียงสานั้นก่อให้เกิดความเงียบขึ้น
