“กำลังจะกลับใช่ไหมครับ ให้ผมไปส่งดีกว่า” หากเป็นธรรมดาอรุณ วตีไม่มีทางยอมรับความช่วยเหลือจากคนแปลกหน้า เธอระแวงจนเป็นนิสัย แต่คนตรงหน้าเคยเห็นเธอในสภาพอับจนหลายครั้งแล้ว
ตอนนี้ผิวหน้าเธอหนา จนความอายไม่มีผลกับเธออีกต่อไป
“ฉันรบกวนคุณอีกแล้ว” อรุณวตียอมรับความช่วยเหลือ เธอยอมโดยสารรถยนต์กึ่งเก่ากึ่งใหม่ของเชี่ยว จนกระทั่งถึงทิวากร คฤหาสน์หลังใหญ่ที่เคยเป็นที่อิจฉาของคนรอบข้าง
“ทำไมมืดจังเลยครับ” เชี่ยวถาม
“คนงานคงนอนหมดแล้วแหละค่ะ ขอบคุณนะคะ ฉันรบกวนคุณแค่นี้แหละ” อรุณวตีรีบแก้ตัว เธอดันประตูด้านข้างตัวเองให้เปิด และลงไปยืนบนพื้น “คุณกลับไปได้แล้วค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”
เชี่ยวเงยหน้ามองความอลังการตรงหน้า เขายิ้มกริ่ม เมื่อนึกถึงอนาคต หากเขามีโอกาสได้ครอบครองคฤหาสน์หลังนี้ เขาติดใจแค่นิดเดียว คฤหาสน์หลังใหญ่แบบนี้ กลับดูอึมครึมพิกล
เขาตัดใจสตาร์ทรถยนต์ และขับกลับไปตามเส้นทางเดิม พลางคิ
