ร่างใหญ่ในชุดกางเกงนอนตัวเดียวเดินวนไปวนมาราวกับหนูติดจั่น กี่วันแล้วกี่คืนแล้วที่บางสิ่งบางอย่างในตัวเขาเรียกร้องแต่ใครบางคน ถ้าไม่ได้ทานยาเขานอนไม่หลับ ถ้าไม่ฝืนตัวเองเขากินไม่ได้ทุรนทุรายราวกับใจจะขาดเสียให้ได้
ณัฏฐนิชเธออยู่ไหนนะ...คือคำถามที่วนเวียนหาคำตอบไม่เจอตลอดเวลาที่สมองทำงาน ทุกเรื่องที่เขาคิดถึงล้วนแล้วแต่มีผู้หญิงคนนี้เข้ามาเกี่ยวข้อง ยิ่งนับวันยิ่งแทบจะเป็นบ้าเข้าไปทุกที
“หายไปไหนนะรัญ...ทำไมไม่กลับมาซะทีหรือเธอทิ้งฉันไปแล้วจริงๆ” ชายหนุ่มทิ้งร่างลงบนโซฟาตัวยาวในห้องนอนส่วนตัว หลังจากเมื่อวานแพทย์ประจำไข้อนุญาตให้กลับมาพักฟื้นที่บ้านได้เขาก็สั่งให้ลูกน้องพามาที่เรือนหอหลังนี้ทันที ความหวังน้อยๆ ที่ว่าเมียสาวกำลังคอยอยู่จางหายในพริบตาเมื่อมาถึง แม้แต่เงาของเธอเขาก็ไม่เห็น
เขาไม่อาจยอมรับกับตัวเองได้ว่ามีความรู้สึกพิเศษกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆ หรือเพียงแค่ขาดเสียงออดอ้อนฉอเลา
