อินทนิลทำหน้างงๆ ในใจเริ่มกังวลกับสิ่งที่รุ่นน้องคิด แต่สถานการณ์ไม่ได้เอื้ออำนวยให้พวกเขาได้ซักกันมากกว่านั้น ต่างมุ่งจะยิงสกัดเหล่าวายร้ายที่ตามราวกับแค้นเคืองกันมาแต่ชาติปางไหน
รถวิ่งด้วยความเร็วสูง ทุกคนที่มีอาวุธในมือต่างรัวยิงแบบไม่ยั้งทำให้พวกมันที่เหลือเว้นระยะห่างหลายเมตรไม่กล้าจ่อติดอย่างคราวแรก คงกลัวทางนี้จะขว้างระเบิดใส่ซ้ำอีกนั่นเองเมื่อเลยสะพานไปประมาณห้าเมตรก็ถึงทางแยกที่นนท์ธกิจบอกคนขับรีบเลี้ยวและจอดตามที่ตกลงกันไว้ในตอนแรก
“ลงเร็วเข้า...ทุกคนลงจากรถ” นนท์ธกิจรีบเปิดประตูและเร่งให้ที่เหลือลงตามมารวมถึงคนที่เหลือบนกระบะหลังด้วย
“ไอ้กิจ...จะทำอะไร!!”
“ไม่มีเวลาแล้วพี่ เชื่อมือฉันไม่งั้นเราจะตายกันหมดนี่ ฉันทนไม่ไหวแล้วถ้าใครต้องมาตายอีก ทุกคนคือพี่น้องเราร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาขนาดไหนพี่คงจำได้ แล้วดูสิพวกเขาต้องมาจบชีวิต...
