“นอนเสีย จะได้หายไวไว”วางร่างเล็กลงบนแท่นอน อย่างทะนุถนอม
“แล้วท่านอาเล่า”
ยกมือขึ้นลูบที่ศีรษะให้เบาๆ
“นอนเสีย ข้าออกไปคุยกับจื่อจื่ออีกสักพัก แล้วจะกลับมาเฝ้าเจ้าตามสัญญา”
“คะคะความจริงท่านอาฝ่าบาทไม่ต้องมาเฝ้าหลันเล่อก็ได้…หลันเล่อคุ้นชินการนอนเพียงลำพัง”
“ที่วังหลวง ที่แคว้นหานที่นั่นเจ้าจะต้องนอนต้องกินกับข้าอยู่เคียงข้างข้า ไม่ว่าจะยามหลับหรือยามตื่นหากยังไม่คุ้นชินก็ควรจะต้องทำให้คุ้นเสียตั้งแต่ตอนนี้”
“ไม่ไม่ได้นะท่านอาฝ่าบาทแล้วข้อตกลงของเราที่ข้าอุตส่าห์ร่างขึ้นมาเสียยืดยาว ท่านอาจะไม่ยึดถือข้อตกลงจะไม่ แย่ไปหน่อยหรือ”
“นอนเสีย อย่างไรข้าก็ไม่ลืมข้อตกลง หากว่าเจ้าไม่ยินยอม ข้าต้าหมิงคุนยินดีตามใจเจ้าทุกอย่าง”จุมพิตที่หน้าผากเบาๆ หลันเล่อหลับตาพริ้ม ต้าหมิงคุนจ้อมมองขนตางอนงามดำสนิทก่อนจะโน้มตัวลงจุมพิตที่ปากอย่างอ่อนโยน
“ทะ..ท่านอา”ริมฝีปากอุ่นยังบดเบียดนุ่มนวล ไม่ทำให้ร
