หนึ่งชาติแค้นสองภพรัก ไยไม่คะนึงหา

เดินทาง

ขบวนเสด็จจาก เผ่าปาเอ่อถัวกำลังจะเคลื่อนออกจากเผ่าปาเอ่อถัว ฮองเฮาปาดน้ำตายืนมองใบหน้างดงามของหลันเล่อที่ปราศจากทุกข์ดวงตาสองข้างกลมใสเหมือนไร้ซึ่งทุกข์เข็ญ กอดหลันเล่อไว้ในอ้อมแขน

“ลูกแม่องค์หญิงของแม่ ไว้ทุกอย่างเรียบร้อยจึงกลับมาเยี่ยมเผ่าปาเอ่อถัวของเรา”

“ท่านแม่ข้าไปไม่นาน หวังว่าท่านแม่จะดูแลตัวเองหลันเล่อไม่อยู่ดื้อซนที่นี่แล้วท่านแม่คงเบาใจไปมาก”ฮองเฮาส่ายหน้า

“เจ้าไม่ต้องห่วงใยแม่ เจ้าไปที่นั่นจะยิ่งต้องลำบากในการปรับตัว เจ้าจะต้องพบเจอเรื่องราวใดบ้างไม่อาจคาดเดา”เหลือบตามองต้าหมิงคัน

“ฮองเฮา พระนางโปรดวางใจข้า ต้าหมิงคุน..สัญญาว่าจะดูแลปกป้องนาง เหมือนประหนึ่งที่ฮองเฮาเคยกระทำมาก่อน”หลันเล่อยิ้มกว้าง

“เห็นไหมเสด็จแม่ ท่านอาใจดีที่สุดข้าไปครั้งนี้ ยังไม่ได้ร่างข้อตกลงให้กับท่านอาหนึ่งฉบับอีกหนึ่งฉบับเก็บไว้กับตัว”

ดึงกระดาษร่างสัญญาที่ชูมือจนสุดแขนยาวเฟือยจนถึงพื้น ฮองเฮายิ้มทั้งน้ำตา ต้าหมิงคุนเบือนหน้าหนี เสียงขบขันจากคนที่มาคอยส่ง

“เจ้าอยู่ที่นั่นจะต้องเชื่อฟังฝ่าบาทให้มาก ที่นั่น คนที่จะปกป้องเจ้าได้ดีที่สุดคือฝ่าบาทถงหมิ่นเจ้าเองก็ควรปรามองค์หญิงเสียบ้าง”ลู่ฟางสำทับปรโยคสุดท้ายหันไปทางถงหมิ่น

“น้อมบัญชาพระสนม”ถงหมิ่นประสานมือ

“ขอบพระทัยพระสนม ข้าจะได้ไปชมความรุ่งเรืองของแคว้นหานดูว่าจะเหมือนที่พระสนมกับอาจารย์เล่าให้ข้าฟังหรือไม่”

“อีกอย่างเจ้าจะเรียกฝ่าบาทว่าท่านอาคงไม่เหมาะนัก หลันเล่อ จะต้องเรียกว่าฝ่าบาทเข้าใจหรือไม่”

หลันเซ่อ ปรามเบาๆ ในขณะที่หลันตี้ก้าวออกมาวางมีดไว้ในมือน้องสาว

“นี่คือสิ่งที่ข้าจะมอบให้เจ้า ไว้เพื่อป้องกันตัว” หลันเล่อยิ้มกว้างตาโตสดใสเช่นเดิม

“มีดสั้นประจำกายของท่านพี่ พี่ใหญ่ท่านยอมยกมันให้ข้าแล้วหรือ”

“เจ้าเป็นน้องสาวคนเดียวของข้า หวังว่าเจ้าจะไม่ต้องใช้มัน”

“ขอบคุณพี่ใหญ่หลันเล่อจะถือว่าเป็นของสำคัญที่ควรรักษาไว้ให้ดี”

“ข้าคิดว่า ควรออกเดินทางได้แล้วกว่าจะถึงที่พักจากนี้ไปคงมืดค่ำพอดี”ถงหมิ่นออกความเห็น หลันเล่อกอดฮองเฮาแน่น บอกลาครั้งสุดท้าย น้ำตาไหลทั้งๆ ที่สะกดกลั้นไว้อย่างเต็มที่

“ข้าจะดูแลนางเอง”ต้าหมิงคุนรับปากมั่นเหมาะ

“เคลื่อนขบวนนนน”จื่อจื่อออกคำสั่ง หลันเล่อกระโดดขึ้นเกี้ยวโบกมือลามารดาหยอยๆ

“ท่านแม่แล้วข้าจะกลับมาอีกไม่นาน ข้าจะกลับมาเยี่ยมท่าน”

พยายามปรับน้ำเสียงให้รื่นเริง แต่เมื่อเห็นน้ำตาฮองเฮาก็เบือนหน้าหนีปล่อยน้ำตาไหลรินอาบแก้ม

“เก่งไม่จริงเมื่อครู่ยังยิ้มได้ ดีอกดีใจที่จะได้ไปที่แคว้นหานมาตอนนี้กลับมีน้ำตา”ต้าหมิงคุน หันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง เอ่ยคำพูดเหน็บแนม

“............อึก..อึก” ต้าหมิงคุน ขยับเข้าใกล้ยกแขนแข็งแรงขึ้นกอดรั้งไหล่บางไว้ในอ้อมแขน

หลันเล่อดึงข้อตกลงออกมากางตรงหน้า

ต้าหมิงคุนส่ายหน้า ขยับออกห่าง

“ข้อตกลง ของเจ้ามันมากมายจนข้ากลับไปถึงแคว้นหานต้องตรึงตัวเองติดแท่นนอนไว้ ไม่อย่างนั้นจะไปล่วงเกินเจ้าให้ผิดข้อตกลง”

“ไม่ตกลงก็ได้นะ ข้าจะได้กลับไปที่วังหลวงเหมือนเดิม ตอนนี้ยังออกมาไม่ไกลนักพอที่จะกลับไปได้”ต้าหมิงคุน ทำสีหน้าเรียบเฉย

“ข้าอดคิดไม่ได้ว่าแต่งเจ้าเป็นฮองเฮาหรือนำตัวเจ้ามาเป็น มารดา หรือองค์หญิงของข้ากันแน่”หลันเล่อเก็บข้อตกลงฉบับนั้นไว้เสีย

“ข้าก็ไม่ได้อยากมา แต่ในเมื่อเราสองคนบรรลุข้อตกลงแล้วก็ต้อง เดินหน้าต่อไป”ต้าหมิงคุน ส่ายหน้า

เกี้ยว ถูกหามออกห่างวังหลวงไปเรื่อยๆ ความอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวเข้าครอบงำ หลันเล่อปาดน้ำตาเบือนหน้าหนีกลัวว่าต้าหมิงคุนจะเห็นมัน

“ ฝ่าบาทใกล้เข้าเขตช่องแคบที่เป็นอาณาเขตของจอมโจรจิ้งจอกดำแล้ว”

“หยุดเกี้ยว”หลันเล่อออกมาสุดอากาศบริสุทธิ์ ถงหมิ่นล้วงเข้าไปในอกเสื้อยื่นขนมเปี๊ยะใส่มือให้

“ของหวานมักทำให้รื่นเริง”ยิ้มอ่อนโยน

“อาจารย์รู้ใจข้าที่สุด”ต้าหมิงคุนแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นภาพนั้นเสีย

ต้าหมิงคุนสั่งการกับทหาร อย่างเข้มงวดจื่อจื่อยื่นถุงน้ำในมือให้กับต้าหมิงคุน แดดอ่อนๆ แต่ทว่าอากาศอบอ้าวยิ่งนักเพราะเป็นพื้นทะเลทรายสุดลูกหูลูกตา

“เคลื่อนเกี้ยวได้แล้วช้ากว่ามีจะไม่ทันที่นัดหมายไว้”

“นัดหมายนัดหมายอะไรกัน” หลันเล่อถามขึ้นเมื่อได้ยิน ต้าหมิงคุนพูดแบบนั้น”

“ไม่ใช้ธุระอะไรของเจ้ามานี่”ส่งตัวหลันเล่อในชุดเกราะทหารขึ้นบนหลังม้า ส่วนเขาขึ้นบนหลังม้าอีกตัว มือข้างหนึ่งจับบังเ**ยนม้าของหลันเล่อไว้ อีกข้างจับบังเ**ยนม้าสีดำพาเยาะย่างไปพร้อมๆ กับทหาร

เพียงไม่ถึงลี้ตรงหน้า เหล่าจอมโจรจิ้งจอกดำต่างล้อมขวบนเดินทางของ แคว้นหาน

หานจงนำคนล้อมเกี้ยวไว้ เหล่าทหารต่างชักกระบี่ในท่าเตรียมพร้อมเสียงคมกระบี่กระทบกันดังลั่น เกี้ยวถูกทะลวงฟันเข้าไปด้านในคนในเกี้ยวทั้งสองคนในอาภรณ์ของหลันเล่อและต้าหมิงคุนในมือล้วนมีกระบี่ฟาดฟันไม่ยั้งเช่นกัน หานจงขมวดคิ้วองค์หญิงรองมีวรยุทธ์ใครบ้างไม่รู้ว่าองค์หญิงรองถูกเลี้ยงมาอย่างกับไข่ในหินมีความสามารถด้านวรยุทธ์ด้วยหรือ หันซ้ายหันขวา เขาโดนแหกตาเสียแล้วหมายชิงตัวหลันเล่อแต่ในเกี้ยวเป็นใครกัน ถงหมิ่นกับจื่อจื่อ จ่อคมกระบี่เข้าที่คอหอยของหานจงเมื่อจอมโจร จิ้งจอกดำต่างพ่ายให้กับทหารมากฝีมือของเผ่าปาเอ่อถัวที่ส่งมาอารักขาหลันเล่อตามการคาดการณ์ และการวางแผนที่แยบยลของต้าหมิงคุนที่ กระโดดลงจากหลังม้า แต่มือยังกำบังเ**ยนม้าของหลันเล่ออยู่ หลันเล่อเปิดเกราะที่คุ้มกันใบหน้าออก หานจงถอนหายใจยาว

“มิน่าตอนนั้นข้าหาตัวแทบพลิกแผ่นดิน ตอนมาใบหน้าเหมือนโจรภูเขา ตอนกลับโกนหนวดโกนเคราออกเสียสิ้น ข้าจึงหาตัวไม่พบ”

อดที่จะเหน็บ ต้าหมิงคุนเสียไม่ได้ หลันเล่อปิดปากขำ ต้าหมิงคุนกระแอมเบาๆ หลันเล่อหน้าเจื่อน ก้าวมายืนเผชิญหน้ากับ หานจงที่ไม่หลบสายตา

“ข้าพ่ายให้กับพวกท่านแล้วจะทำอย่างไรก็เชิญ”

“กล้ามาชิงตัวฮองเฮาของข้า”คำพูดไม่มีสะดุด

“ฮองเฮาของท่าน อาศัยความยิ่งใหญ่และกำลังคนที่มากกว่ารังแกผู้ที่อ่อนแอกว่า ข้าเดิมหมายมั่นองค์หญิงรองไว้ ยังไม่เคยจะป่าวประกาศให้ใครได้ยิน ท่านมาทีหลังเกรงว่าจะมาชุบมือเปิบจะบอกข่าวร้ายให้ ไม่ใช่แค่ข้าหัวหน้าเผ่าจิ้งจอกดำแต่ยังมีไท่จือของแคว้นใต้ที่ไม่ยอมให้ฝ่าบาทนำตัวองค์หญิงรองไปได้ง่ายๆ ”

ต้าหมิงคุนยิ้ม สะบัดกระบี่ในมือหั่นผมเปียของหานจง ขาดสะบั้น

“ปล้น กระโจมข้าแล้วยังตั้งใจชิงตัวฮองเฮาของข้า ทหารจับตัวเขา แล้วคุมตัวกลับแคว้นหานไต่สวนความผิด”

“ฆ่าข้าเสีย”สะบัดเสียงด้วยท่าทียโส

“ข้านำตัวเจ้าไปให้ ชาวบ้านได้เห็นหน้าว่านี่คือหัวหน้าจอมโจรจิ้งจอกดำ ที่ข้าจับได้และกวาดล้างต่อไปก็ไม่มีจอมโจรจิ้งจอกดำอาละวาดแถบตะเข็บชายแดนแคว้นหานอีกต่อไป”

มือถูกพันธนาการด้วยเชือกก่อนจะมัดติดกับม้า หลันเล่อมองหานจงด้วยสายตางงงัน ทำไมต้องชิงตัวหลันเล่อด้วย รู้สึกว่าสงสารคนที่ถูกมัดมือไม่น้อย สับเปลี่ยนอาภรณ์เป็นอาภรณ์ชุดเดิม นั่งบนเกี้ยวที่เคลื่อนออกไปในทันที

“ท่านอาท่านรู้ได้อย่าไงรว่าจอมโจรจิ้งจอกดำจะ มาชิงตัวข้า”

“เจ้าเป็นตัวแปรสำคัญ อีกทั้งมีเสียงร่ำลือว่าเจ้างามล่มเมือง บุรุษใต้หล้าล้วนหมายปอง ไม่ว่าจะเป็นจอมโจรหรือไท่จือ”พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“อย่างนั้นต้องร่างข้อตกลงเสียใหม่”

“ข้อตกลงอะไรของเจ้าอีก”น้ำเสียงเหนื่อยหน่าย

“ก็ในเมื่อบอกว่าข้าเป็นที่หมายปอง เช่นนั้นข้าก็ถือไพ่เหนือกว่ามีโอกาสต่อรองมากกว่า หากข้าไม่ยอมแต่งขึ้นมาไปแต่งกับคนอื่นเสีย ท่านก็จะเสียผลประโยชน์เช่นนั้นต้องเอาใจหลันเล่อเสียหน่อย”ต้าหมิงคุนส่ายหน้า

“ข้ายอมจะร่างอะไรก็เรื่องของเจ้าร่างเสร็จแล้วค่อยเอามาให้ข้าดู”เอนกายพิง ผนังเกี้ยวหลับตาลงเสีย หลันเล่อถอนหายใจยังไม่ทันจะพ้นเขตปกครองของเผ่าปาเอ่อถัวยังมีเรื่องวุ่นวายเพียงนี้ หลันเล่อนึกโมโหตัวเองที่เอาแต่เที่ยวเล่นไม่สนใจเรื่องของบ้านเมือง

“พักเสียยังต้องเดินทางอีกไกล แล้วคืนนี้ต้องอยู่บนเกี้ยวทั้งคืนเราจะไม่พักอากาศเย็นเดินได้ไกลหน่อย หากสว่างจึงจะพักคลายร้อนที่แหล่งน้ำสักที่หนึ่ง”

หลันเล่อเอนกายพิง ผนังเกี้ยวหลับตาลงอย่างว่าง่าย

ต้าหมิงคุน ถอดเสื้อคลุม ห่มคลุมร่างเล็กให้อย่างเบามือ