หนึ่งชาติแค้นสองภพรัก ไยไม่คะนึงหา

ยอม

“ไม่ยอม ข้าไม่ยอมแต่ง เสด็จพ่อทำไมต้องบังคับข้าด้วย หลันเล่อยังอยากอยู่ที่นี่หลันเล่อยังไม่อยากไปที่อื่น”ฮองเฮากอด ร่างลูกสาวด้วยความสงสารจับใจ

"เสด็จพี่ ท่านอย่าบังคับลูกเลย"

"หุบปากเจ้าก็อีกคนชอบให้ท้ายนาง"

"ท่านเชื่อคำพูดของสนมลู่ฟางไม่สนใจคำพูดของข้า ตำแหน่งฮองเฮาให้ข้าแค่เพียงตำแหน่งแต่ไร้ซึ่งความเห็น"น้ำตารื่นขอบตา

"เสด็จพ่อย่าตำหนิเสด็จแม่ เสด็จแม่แค่เห็นใจข้า"

“เมื่อไหร่จะเข้าใจ ว่า การที่เจ้าเกิดมาสูงส่งเป็นถึงองค์หญิงจะต้องมีหน้าที่รับผิดชอบมากกว่าคนอื่น”

“เสด็จพ่อลูกไม่อยากจากที่นี่ไป”เสียงอ่อนลง

“ข้าลั่นวาจาไว้แล้วจะหกล้าคืนคำได้อย่างไร ในมือเขากล้าขอข้าก็กล้าให้”

“ข้าจะไปพูดกับเขาเอง”ลุกขึ้นยืน

“เหลวไหลต้าหมิงคุนนั่นเป็นถึงฮ่องเต้แค้นหานที่ยิ่งใหญ่ เจ้าคิดว่าแค่คำพูดเจ้าเขาจะยอมปล่อยเจ้าไปหรือการแต่งงานครั้งนี้ไม่ใช่เพียงแค่เรื่องต้องการเจ้าไปเป็นฮองเฮาแต่ มากกว่านั้นคือเรื่องความมั่นคงของแว้นแคว้น”

“ข้าจะไปพูดกับเขา”วิ่งออกจากห้อง ไปยังห้องของ ถงหมิ่นที่พำนักชั่วคราวของต้าหมิงคุน

“เปิดประตูข้ามีเรื่องจะพูดกับฝ่าบาทของเจ้า”จื่อจื่อถอนหายใจ หลันเล่อคนนี้ช่างเหมือนหลันเล่อคนก่อนไม่มีผิดเพียงแต่นางไร้เดียงสากว่าแต่ทว่าเรื่องใจกล้า นางมีไม่มากน้อยไปกว่ากัน

“เชิญองค์หญิง”เปิดประตูให้ง่ายดาย หลันเล่อก้าวขาสั้นๆ เข้าไปในห้อง ต้าหมิงคุนนั่งบนแท่นนั่งไม่แม้แต่จะหันมามอง

“มีเรื่องใดว่ามา”น้ำเสียงเย็นชา

“ข้าไม่แต่ง ไม่อยากเป็นฮองเฮาของฝ่าบาทไม่อยากยุ่งเกียวอะไรกับท่านทั้งนั้น” หันหน้ามามองหลันเล่อช้าๆ ยิ้มยียวน

“ไหนถงหมิ่นกับท่านน้าบอกว่าเจ้าชื่นชมคนแค้วนหาน อยากเห็น อยากพบอยากเจอ ครั้งนี้ข้าให้เจ้าแต่งกับข้า แล้วยังยกตำแหน่งฮองเฮาให้เจ้าอีกด้วยไม่ดีใจหรือไร”

“ข้าไม่อยากเป็นฮองเฮา ข้าชอบคนแคว้นหานก้จริงนั่นเพราะแคว้นหานเจริญรุ่งเรืองแล้วอีกอย่าง ข้าชอบอาจารย์ที่อ่อนโยนและดีกับข้า พระสนมเองก็งดงามอ่อนหวาน”

“เจ้าชอบถงหมิ่นหรือ”น้ำเสียงขาดหายไปในลำคอ

“แน่นอน ข้าต้องชอบเขาซี้ ไม่อย่างนั้นจะยอมให้มาเป็นอาจารย์ข้าหรือ อาจารย์ตามใจข้าดีกับข้ามากกว่าพี่ใหญ่เสียอีก”ลดเสียงให้เบาลงในตอนท้าย

“ถ้าเจ้ายอมแต่งข้าสัญญา จะให้อาจารย์คอยไปอารักขาเจ้าที่นั่น”

“ไม่ไม่ไม่ แล้วพระสนมเล่าใครจะคอยอารักขานาง”

“พระสนมมีเสด็จพ่อของเจ้าที่รักนางยิ่ง ข้าจะส่งองครักษ์คนใหม่มาในภายหลัง”หลันเล่อลืมเรื่องที่จะพูดเสียหมด

“ จริงๆ นะท่านต้องส่งคนมาใหม่ข้าสงสารพระสนม วันๆ มีแต่อาจารย์กับข้าที่คุยเรื่องแคว้นหานกับนาง หากอาจารย์ไปเสีย ข้าไปเสียใครจะคุยเรื่องแคว้นหานให้นางหายคิดถึงบ้าน”ต้าหมิงคุนถอนหายใจ

“ข้าสัญญา” หลันเล่อวิ่งไปเขย่ามืออย่างแรง

“ขอบคุณท่านจริงๆ ”ยิ้มทั้งสีหน้าและแววตา

“ตกลงจะยอมแต่งแล้วใช่ไหม”ทอดเสียงอ่อนโยน

“ขะ ข้า ก็ยังกลัวอยู่ดี”เสียงอ่อนลง

“ไม่แต่งกับข้าก็ยังมีไท่จือ ร่างยักษ์ของแค้วนใต้กับหัวหน้าจอมโจรจิ้งจอกดำที่กำลังจะมาสู่ขอเจ้า”โกหกเรื่องไท่จือร่างยักษ์

“ท่านรู้ได้อย่างไร”ถามด้วยความไม่แน่ใจ

“เลิกเรียกข้าว่าท่านได้แล้ว ต้องเรียกข้าว่าฝ่าบาท”ตำหนิด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย หลันเล่อยิ้มเจื่อนๆ

“ท่านอาดีกว่าท่านแก่กว่าข้าตั้งหลายปี ท่านอาเหมาะสมยิ่งแล้ว” ต้าหมิงคุนหลุบตามองพื้นเสียไม่สบตากลมใสที่เหมือนจะยิ้มได้ของหลันเล่อ

“เรื่องนี้ใครๆ ก็รู้ ข้าก้าวขาเข้ามาเผ่าปาเอ่อถัวเพียงข้างเดียวก็ถูกลอบสังหารอีกทั้งยังโดนปล้น เจ้าคิดว่าจะมีกี่คนที่อยากให้ข้ามาแล้วทำไมเขาถึงไม่อยากให้ข้ามา”หลันเล่อพยักหน้าขึ้นลง

“ท่านอามาเพื่อจะมาสู่ขอข้า ตั้งใจที่จะมาสู่ขอข้าหรือเช่นนั้นข้าก็ ไม่ควรปฏิเสธจริงไหมเพื่อความร่มเย็นของสองแคว้น”

บทจะเข้าใจอะไรง่ายๆ ก็เข้าใจง่าย ต้าหมิงคุนถอนหายใจรอบที่ร้อย

“ข้าไม่ได้ตั้งใจมาสู่ขอเจ้าแต่ในเมื่อมีคนอื่นอยากได้เจ้าไปเพื่อการเมือง ข้าก็ควรช่วงชิงความได้เปรียบนั้นเสีย”น้ำเสียงยังเรียบเฉย

“ข้า ยอมเพราะอย่างน้อยก็มีอาจารย์ไปด้วย แต่อยากทำข้อตกลงในเมื่อท่านอา ทำเพื่อแค้วนหาน ข้าก็ทำเพื่อเผ่าปาเอ่อถัวฉะนั้นเราสองคนมาทำข้อตกลงกัน”

“ว่ามา”

“ข้ายังคิดไม่ออกต้องร่างเป็นหนังสือสัญญา ข้าต้องไตร่ตรองให้ดีก่อนว่าควรจะทำข้อตกลงอะไรที่เป็นประโยชน์และไม่เอาเปรียบ ท่านอาเกินไป”

“อืม หมดเรื่องแล้วใช่ไหม หมดเรื่องแล้วก็ไปเสียข้าจะได้ พักเสียที”

“อ่อ..นึกออกแล้วมีข้อหนึ่งที่จะต้องมีในสัญญาอย่างแน่นอน”

“ว่ามา”

“ท่านอาจะต้องไม่แตะต้องตัวข้า” ต้าหมิงคุน กระโจนเขารวบร่างบางแนบชิดลำตัวของเขาทันที

“อย่างนั้นหรือมีสัญญาบ้าบอแบบนี้ด้วยหรือ เจ้าเห็นท่านน้าลู่ฟางไหมนางมีข้อสัญญาอะไรแบบนี้กับเสด็จพ่อของเจ้าไหม นางยอมมาเป็นสนมเป็นเมียรอง นางกล้าที่จะทำข้อตกลงแบบนี้ด้วยหรือ เจ้าแต่งเป็นฮองเฮาจะต้องมีสัญญาแบบนี้ด้วยหรือ”

หลันเล่อ ตัวสั่นด้วยความตกใจไม่เคยมีใครจู่โจมแบบนี้มาก่อน

“ก็..ก็... เราสองคนไม่ได้รักกัน แต่ท่านน้าท่านรักเสด็จพ่อและเสด็จพ่อเป็นคนต้องการตัวนาง แต่เราสองคนไม่มีใครต้องการกันเสียหน่อย ท่านอาก็ทำเพื่อบ้านเมืองข้าก็ทำเพื่อบ้านเมือง แล้วข้าก็สาบานว่าจะไม่มีทางรักท่าน”ยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง คำพูดแบบนี้หลุดออกจากปากได้อย่างไร หลันเล่อไม่เคยมีความคิดนี้ในหัว แล้วสิ่งใดกันที่บงการให้หลุดคำพูดเหล่านี้ออกไป ต้าหมิงคุนปล่อยมือ หลุบตามองพื้นเหมือนเดิม

“ข้าเข้าใจแล้วเจ้าชอบถงหมิ่น”หลันเล่อถอนหายใจ

“ตกลงตามนี้ ข้อตกลงอย่างอื่นรอให้ข้าไตร่ตรองก่อน แต่ข้อนี้ถือว่าสำคัญที่สุด เมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้วเราสองคนจะได้หย่ากันเสีย ตอนนี้ข้ากับท่านอายอมเสียสละเพื่อบ้านเมืองทั้งสองคน เราสองคนถือว่าเป็นคนที่เห็นแก่ชาติบ้านเมืองคนที่เห็นแก่ชาติบ้านเมืองมิใช่คนเลวอะไร”ร่ายยาว

“ข้าเข้าใจแล้วอีกสองวันเตรียมตัวเดินทางกลับแคว้นหาน ข้าไม่อยากรั้งที่นี่นานหนักไร้ซึ่งความปลอดภัย”

“ข้าตกลงแต่งกับท่านอาแล้ว เกรงว่าจะไม่มีใครคิดปองร้ายท่านอาอีกต่อไปแล้ว เพราะข้าจะปกป้องท่านอาเอง” ต้าหมิงคุนยิ้มหยัน

“จริงๆๆๆ นะ”ต้าหมิงคุนส่ายหน้า