“Dokunma.”
“Neden dokunmayayım, istemiyor musun?”
“ İstemiyorum.”
“Yalan bu.”
“Gerçek. Bazı şeyler yerine oturmadan bana elini sürme.”
İhtimal yoktu, elleri çoktan kadının beline dolanmıştı bile.
“ Herşey yerli yerinde, benim yerim senin yanın. Ne kadar inkâr edersen et, en az benim kadar istiyorsun. Seviyorsun beni.”
Kadın hızla uzaklaştı kocasından.
“ İstemiyorum Tarık istemiyorum. Seni sevmem hiçbir şeyi düzeltmiyor, bu gün bana söylediklerini unutturmuyor. Sen benim kocamla aynı kişi değilsin. Bu gün gördüğüm adamla evli kalamam ben.”
Adam olduğu yerde kalakaldı. Bütün cesareti uçup gitmişti. Gerçekten yüzsüz olmalıydı. Sanki evini başına yıkmamış gibi kadından sevgi dileniyordu.
“ Allah beni kahretsin. Affetmeyeceksin değil mi?”
“ Allah seni affetsin. Benim affetmem önemli
