ล้างแค้นด้วยรัก (พิทยา-ปารดี)

4.เข้าหา

ความเดิม- “คนของนายใหญ่จะเอารถมารับไปสนามบิน แล้วก็มีคนรับจากสนามบินไปที่ฟาร์มน่ะ พี่ไปคนเดียว พี่ชัยเค้าไม่ไปด้วยหรอกรายนั้นเค้าติดอู่กระดิกได้ที่ไหน” (สามีของเธอเปิดอู่ซ่อมรถยนต์กิจการดีทีเดียวเพราะราคากันเอง) แก้วตาได้แต่ปลงในใจว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เมื่อเค้าอยากรู้ ก็ให้เค้ารู้กันไป เรามีแต่ความจริงใจซ๊ะอย่าง ไม่ได้อาฆาตมาดร้ายอะไรใครสักหน่อย

………………………………………..

@ฟาร์มดวงเดือน@ฟาร์มสวัสดิรักษ์

"ถึงแล้วครับ เดี๋ยวจะมีคนมารับพี่ไปพบนายใหญ่นะครับ"

"เอ่อค่ะ ขอบคุณค่ะ" สักพักก็มีชายหนุ่มรูปร่างล่ำสันหน้าตาใจดีเข้ามาทักทาย

"สวัสดีครับ พี่แก้วตาใช่มั๊ยครับ เชิญทางนี้เลยครับ นายใหญ่รออยู่"

"อ่อ ค่ะ นำไปเลยค่ะ" แก้วตาเดินตามชายหนุ่มไปเป็นห้องรับรองหรือเริอนรับรองดูโอ่อ่ามีสไตล์และมาหยุดที่หน้าห้องคล้ายออฟฟิศ

"ถึงแล้วครับ นายใหญ่อยู่ข้างในครับ" ชายหนุ่มค้อมตัวแล้วเดินจากไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก แก้วตาเคาะประตูเพื่อเป็นสัญญาณบอกว่าเธอกำลังจะเข้าไป

"สวัสดีค่ะนายใหญ่ สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่านายใหญ่มีอะไรจะสอบถามแก้วตาเหรอคะ" แก้วตาแปลกใจเล็กน้อยที่ไม่ได้เห็นนายใหญ่อยู่คนเดียวแต่มีชายวัยกลางคนหน้าตาดีอยู่ในห้องนี้ด้วย

"สวัสดีแก้ว เดินทางเป็นไง สะดวกดีมั๊ย น้องสาวกับหลานสาวสบายดีกันทุกคนใช่มั๊ย"

"!!! เอ่อ นายรู้... เอ่อ..สบายดีค่ะ" แก้วตาตอบตามตรง

"อ้อ..ลืมแนะนำไป นี่นายพรมแดนเป็นเพื่อนรักกันกับนายปราบน่ะ"

"อ้อค่ะ สวัสดีอีกครั้งค่ะ"

"สวัสดีครับคุณแก้ว ผมจะขอเข้าเรื่องเลยละกันนะครับ อย่างที่รู้ ๆ กันว่านายปราบเสียชีวิตไปหลายปีแล้วคุณแก้วคงได้ยินข่าวบ้าง" คู่สนทนาได้แต่พยักหน้า

"ก่อนนี้ปราบมันเคยมาปรึกษาผมเรื่องที่มันเผลอไปมีสัมพันธ์กับเด็กสาวที่ภูเก็ตตอนที่มันไปทำงานแล้วไปพักผ่อนหลังงานเสร็จเกิดไม่ได้ป้องกันแล้วมันคิดว่าผู้หญิงคนนั้นท้องและข้อสงสัยของมันก็เป็นจริงมันสืบจนรู้แน่ชัดว่ามันมีลูกสาวน่ารักเสียด้วยมันเลยอยากส่งเสียและมันก็ทำแล้วแต่มีปัญหากันในครอบครัวแล้วภายหลังปัญหาเก่ารุมเร้าทำให้ผมและมันทะเลาะกันรุนแรงมันเกิดบัลดาลโทสะยิงปืนใส่ผมแต่ แต่ไม่รู้ตำรวจมาได้ไงยิงปืนใส่มันถูกจุดสำคัญก่อนตายมันบอกให้ผมช่วยติดตามเมียและลูกสาวให้มันหน่อยแล้วมันพูดได้เพียงแค่คำว่าดวงใจกับปริม"

"แล้วคุณพรมแดนจะให้แก้วตาช่วยยังไงเหรอคะ" แก้วตาพูดพร้อมกับกำมือแน่น

"แก้ว นายใหญ่สืบมาแล้วว่าดวงใจคือใครและปริมคือใคร และดีเอ็นเอบนใบหน้าของหนูปริมนี่มันแรงมากเลยนะ อันที่จริงนายใหญ่ก็ไม่ได้ พิศวาสอะไรนายปราบนี่นักหนาหรอกนะ ออกจะเคือง ๆ ด้วยซ้ำ แต่ก็เห็นแก่ไอ้คนรักเพื่อนนี่แหละก็เลยอยากช่วย อีกอย่าง แม่นายปราบก็ตายไปแล้ว เหลือแต่พี่สาวก็คือป้าแท้ ๆ ของหนูปริม แกน่าสงสาร แกรู้สึกผิดมาตลอดอยากเห็นหน้าหลาน"

"เพิ่งมารู้สึกผิดเอาอิตอนหลานโตแล้วนี่นะหรือคะ" แก้วตาเอ่ยด้วยความคับแค้นใจ

"นั่นเพราะคนของคุณแก้วยังไม่รู้เหตผลที่แท้จริงไงละครับ ว่าแท้จริงแล้วพี่ปรางต่างหากที่คอยช่วยปกป้องดวงใจจากคุณแม่ แต่ภายหลังแกป่วยเป็นหลอดเลือดสมองตีบติดเตียงอยู่พักนึงจึงไปไหนไม่สะดวก แล้วไหนน้องชายจะมาตายจากยิ่งแล้วใหญ่" แก้วตาเงยหน้าขึ้นมองคู่สนทนาด้วยแววตาอยากค้นหาความจริง

"ปราบมันเก็บเงินใส่บัญชีไว้เป็นชื่อดวงใจมันรอว่าสักวันจะไปง้อเมียและลูกมาอยู่ด้วยกันแต่ก็เกิดเรื่องเสียก่อน" พรมแดนนิ่งไปพักหนึ่งแล้วกล่าวต่อ "ถึงปราบมันจะไม่ได้อยู่ดูแลส่งเสียแต่ผมก็อยากส่งเสียลูกของมัน หน้าน้องปริมเหมือนไอ้ปราบมากเลยนะครับ" พรมแดนบอกเจตนารมณ์ของตัวเองจนหมดสิ้น

"อันนี้ก็แล้วแต่เวรแต่กรรมเถอะค่ะ แก้วเป็นแค่ป้า ไม่สามารถไปเหนี่ยวนำความคิดอะไรหลานได้หรอกค่ะ อีกอย่างน้องปริมเค้าก็บรรลุนิติภาวะแล้ว เทอมหน้าก็จะขึ้นปีสี่แล้ว แก้วไม่อยากให้เรื่องราวในอดีตมากระทบเรื่องการเรียนของหลานค่ะ"

"งั้นถ้านายใหญ่จะขอให้แก้วช่วยรับน้ำใจจากพ่อของหลานผ่านนายพรมแดนจะได้มั๊ยล่ะ" เขตแดนกล่าวยิ้ม ๆ

"นายใหญ่คะ นายใหญ่มีบุญคุณกับแก้วกับครอบครัวแก้วก็จริง แต่สำหรับเรื่องนี้แก้วรับไว้ไม่ได้จริง ๆ ค่ะ มันเท่ากับแก้วทรยศน้อง" หญิงวัยกลางคนยืนยันด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว

"ไม่ทรยศน้องแต่ปิดโอกาสของหลานนี่นะ คิดดูให้ดีนะแก้วตา นายใหญ่เคยผ่านมาแล้ว เจ็บกับมันมาแล้วก็มากนะกับคำว่าทิฐินี่หนะ" เขตแดนเตือนสติ

"คือแก้วตัดสินใจแทนน้องไม่ได้จริง ๆ ค่ะ ต้องขอโทษนายใหญ่ด้วย" แก้วตายังยืนยันกระต่ายขาเดียว

"เฮ๊อ...งานหยาบแล้วว่ะไอ้เดียว กุช่วยมึงได้แค่นี้ล่ะว๊า" เขตแดนหันไปตบไหล่เพื่อนรุ่นน้องและพ่อตาลูกชายอย่างไม่รู้จะพูดอะไร

"ยังไงก็ขอบคุณคุณแก้วมากนะครับที่ไม่พาลโกรธผมไปด้วย" พรมแดนกล่าวต่อ

"แก้วตาแยกแยะได้ค่ะ ว่าคุณพรมแดนก็เป็นผู้ถูกกระทำเหมือนกัน"

"เอาเป็นว่าแก้วไปพักเถอะ เดี๋ยวจะมีเด็กพาไปที่ห้อง พรุ่งนี้เดี๋ยวเรามีงานแต่เช้าเลย" เขตแดนตัดจบ

"ค่ะขอบคุณค่ะนายใหญ่" แก้วตายกมือไหว้บุคคลทั้งสองแล้วออกมานอกห้องซึ่งมีแม่บ้านรออยู่ก่อนแล้วเพื่อนำไปห้องพัก