12.ความสำเร็จ
966 Words
ความเดิม- "เหรอ..คะคุณ..คิ๊กคิ๊กคิ๊ก" คุณพิชญาที่ได้ฟังก็หัวเราะชอบใจเสียยกใหญ่
…………………………………………..
แล้ววันที่รอคอยก็มาถึง
ปารดีพาร์ท
น้องปริมสำเร็จการศึกษาแล้วค่ะและสอบใบประกอบวิชาชีพฯ ผ่านฉลุยแล้วด้วย วันนี้เป็นวันรับปริญญาของน้องปริมกับเพื่อน ๆ ค่ะ
"ยินดีด้วยนะครับเด็กน้อย" พิทยายื่นกุหลาบสีแดงช่อโตให้สาวเจ้าตาจับจ้องที่ดวงหน้าสาวเจ้ายังกะจะกลืนกินก็ไม่ปาน
"สวัสดีครับป้าแก้ว สวัสดีครับแม่ดวงใจ" คนตัวโตรีบเข้าไปทำความเคารพผู้ใหญ่ของสาวเจ้า
"วันนี้ป้าแก้วกับแม่ดวงใจสวยเป็นพิเศษเลยนะครับ" พิทยารีบทำคะแนน
"อย่ามายอคนแก่เล๊ย ห้าสิบกว่าเข้าไปแล้ว จะเอาที่ไหนมาสวย" แก้วตาหัวเราะร่วน จริง ๆ ก็ดีใจแหละ นานทีจะมีคนชม ส่วนคนน้องได้แต่ยิ้มพิมพ์ใจเห็นพี่สาวคนเดียวหัวเราะได้เต็มปากเต็มคอก็เป็นสุขใจแล้ว
อีกด้าน
"อ้าวยัยปริมอยู่ตรงนี้นี่เอง เพื่อน ๆ ให้มาตามไปถ่ายรูปหมูกัน (ย้ำว่ารูปหมูค่ะ) ไปเร็ว" กวินที่เดินมาพร้อมกับดาริกาเพื่อนร่วมรุ่นที่จบพร้อมกันกล่าวขึ้นและไม่ลืมที่จะทำความเคารพผู้ใหญ่ของเพื่อนสาวด้วย
"สวัสดีครับป้าแก้วแม่ดวง..สวัสดีครับพี่พิทยา/สวัสดีค่ะป้าแก้วสวัสดีค่ะแม่ดวง..สวัสดีค่ะพี่พิทยา หนูขอยืมตัวยัยคนฮ็อทของคณะไปถ่ายรูปหมู่ก่อนนะคะแล้วจะพามาส่งคืนค่ะ"
แก้วตา ดวงใจรับไหว้ด้วยหน้าตายิ้มแย้มส่วนอีกคนรับไหว้แต่ทำหน้าเข้ม
..ปะ ยัยปริม ไปเร็ว อาจารย์รออยู่ตรงนั้นแล้ว กว่าจะตามหาพวกแกมารวมกันได้ ฉั๊นกับไอ้วินนี่ขาแทบลาก กว่าจะตามหาพวกแกเจอ ไปเร็ว/เออ เหนื่อยชิบ.../เออ..อย่าบ่นให้มันมากไปเดี๋ยวก็เหนื่อยกว่าเดิมหรอก..ทีแกมัวแต่ไปป้อเด็กต่างคณะฉันยังไปตามแกเลยนายวิน ส่วนแกก็เหมือน กันยัยดา../อะไรฉั๊นไปไหนก่อน พูดมาดี ๆ /เออ..ไม่อยากจะเผาเฉย ๆ หรอก..เป็นเสียงเพื่อนที่บ่นกันไปบ่นกันมาดังอยู่ไกล ๆ
"หึหึ" พิทยาได้แต่หัวเราะในลำคออย่างนึกเอ็นดูในความเพื่อน
...................................................
พิทยาพาร์ท
หลังจากรับปริญญาเป็นที่เรียบร้อยคุณหมอคนใหม่ต้องทำงานฝึกประสบการณ์ที่โรงพยาบาล S ต่อหนึ่งปีเขานึกเห็นแก่ตัวขึ้นมาในใจ อยากให้สาวเจ้าเรียนต่อเฉพาะทางหรือประจำอยู่ที่นี่เสียเลยเพื่อจะได้อยู่ที่นี่อีกนาน ๆ หรืออยู่ตลอดไปยิ่งดี นั่นก็เท่ากับว่าเขาจะมีเวลาทำคะแนนกับคนของใจมากขึ้น หรือได้อยู่ใกล้กันตลอดไปได้ยิ่งดี และเขาตั้งใจจะเข้าไปขอเข้าพบผู้ใหญ่ของสาวเจ้าเพื่อขอคบแล้วเปิดตัวอย่างเป็นทางการให้เป็นเรื่องเป็นราวไปเสียที 4 ปีที่อดทนรอมันนาน เขารอไม่ไหวอีกแล้ว บางครั้งความอดทนของคนเรามันก็มีจำกัด
@บ้านบริรักษ์คุณากร
ในเวลาใกล้เที่ยงของวันพิทยาเดินเข้ามาในบ้านหลังจากออกไปทำงานแล้ว นัยน์ตาก็สอดส่ายหาบุพการี (เพราะในใจร้อนรุ่มอยู่ไม่ติดที่)
"มองหาใครอยู่น่ะเจ้าพิท?"
"อ้าวคุณพ่ออยู่ตรงนี้นิ่เอง คุณแม่ละครับ?"
"อยู่ในครัว เตรียมมื้อเที่ยงให้คุณหมออยู่ อ่อแล้วทำตัวให้ว่างด้วยนะ จะวานให้เอาอาหารไปให้คุณหมอหน่อย"
"อ้าวคุณหมอหน่อยคนไหนอีกล่ะครับผมไม่รู้จัก ผมรู้จักและขึ้นใจอยู่คนเดียวก็คุณหมอปริม-ปารดี นี่แหละครับ"
"ฮื่อ..ฮื่อ..วอนตี_แล้วมั๊ยล่ะครับไอ้คุณพิท รู้สึกว่าจะอารมณ์ดีผิดปกตินะตั้งแต่คุณหมอเรียนจบเนี่ย..แต่อย่าช้าล่ะ หึหึ" คุณพัฒนาสบถบ่นลูกชายอย่างไม่จริงจัง
อีกด้านของคุณพิชญา
"อ้าวพ่อพิท มาพอดีเลย เดี๋ยวอาหารก็เสร็จล๊ะ รอแป๊บ" คุณพิชญาชะโงกหน้าจากครัวมาบอกลูกชายแล้วกลับเข้าไปใหม่
"ครับแม่"
"เอ่อ คุณพ่อครับ..ผมกำลังจะมาปรึกษาเรื่องนี้อยู่พอดี
"ว่ามา"
"คือผมอยากขอน้องแต่งงานน่ะครับ"
"เฮ๊ย..เคยบอกรักน้องรึยัง..จะขอน้องแต่งงาน"
"ที่ผมทำทุกอย่างให้มาสี่ปีนี่ยังไม่พออีกเหรอครับพ่อ"
"เฮ่ย ดูแลไม่ได้หมายความว่ารักอยากแต่งงานด้วยเสมอไปนี่หว่า ใครจะกล้าคิดเอาเอง จริงมั๊ย"
"ก็จริงนะครับ แล้วผมจะทำไงดีล่ะครับพ่อ"
"ไม่รู้ โตแล้ว งานการก็มีทำแล้ว คิดเอาเอง" คุณพัฒนาว่ายิ้ม ๆ ตาชำเรืองมองลูกชายเพียงชั่วครู่แล้วแกล้งมองไปทางอื่นเสียงั้น
อีกด้านของคนที่ทำอาหารห้าหมู่เสร็จเรียบร้อยก็ถือกล่องอาหารหลักห้าหมู่มาพอดี
"อ่ะ อาหารเสร็จแล้ว เอาไปส่งคุณหมอได้แล้วถามคุณหมอด้วยนะว่ารสชาติเป็นไง ต้องปรับตรงไหนหรือเปล่า" คุณพิชญาพูดไปยิ้มไป
"ทำไมทำเยอะจังครับแม่"
"เผื่อพี่ ๆ คุณหมอเค้าด้วย เผื่อเค้าจะได้เมตตาน้องเยอะ ๆ ปะ รีบไปได้แล้ว เดี๋ยวน้องจะรอนาน"
"ครับ ครับ ไปเดี๋ยวนี้แหละคร้าบ" {เคยได้กินตรงเวลาซ๊ะที่ไหน บางทีก็ติดเคสจนเกือบบ่ายกว่าจะได้กิน} ชายหนุ่มได้แต่เถียงมารดาในใจ
ระหว่างทาง
บังเอิญระหว่างทางพบร้านขายผลไม้ที่คนตัวเล็กชอบกินคู่กับพริกเกลือจึงแวะซื้อติดมือไปด้วยซ๊ะหลายถุง
- Writer
