เบย์เอ่ยก่อนตักอาหารอย่างอื่นให้เธอแทนยำกุ้งสดเพราะมันไม่สุก
“ขอบคุณค่ะ”
“กิยอะไรระวังหน่อย ในท้องเธอน่ะ ไม่ได้กินได้ทุกอย่างเหมือนเธอนะ” เบย์เอ่ย
“อ่อ...ค่ะเรจะระวัง”
“แล้ว...ไปฝากท้องหรือยัง” เบย์เอ่ย
“ยังค่ะ แค่ไปตรวจอย่างเดียว เดี๋ยวเรจะลางานไปฝากอยู่ค่ะ” เรมี่เอ่ย
“ฉันบอกแล้วว่าไม่ให้ทำงาน ส่วนท้องเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันพาไปฝาก” เบย์เอ่ย
“พี่ไม่ต้องฝืนก็ได้ค่ะ ออกไปพร้อมกันก็พอถ้าพี่กลัวคุณแม่..เอ่ออ คุณอารู้ เรไปเองได้ค่ะ พี่จะได้ไม่ถูกว่า”
เรมี่รู้ดีว่าตัวเองอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร เบย์แค่พลาดทำเธอท้องและถูกบังคับให้ดูแลเธออีก
“ฉันบอกจะพาไปก็พาไปซิ ลูกฉันไม่ใช่หรือไง ในท้องน่ะ ฉันดูแลลูกฉัน มันแปลกตรงไหน” เบย์เอ่ย
“ค่ะ???”
“กินอันนี้ด้วย ลูก....จะได้แข็งแรง”
เบย์ตักอาหารให้ก่อนเอ่ยในสิ่งที่เรมี่ไม่คาดฝันว่าเขาจะพูด แต่สายตาเขาก็เสมองทางอื่น
“ขอบคุณค่ะ”
ทั้งคู่นั่งกินข้าวด้วยกัน
