บทที่5.เกมสนุกๆ ของเศรษฐีขี้เบื่อ...
1502 Words
“ใช่! ฉันไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน...แต่ฉันคิดว่าตัวเองสามารถผ่านมันไปได้”
ชายหนุ่มพูดย้ำ บอกทั้งตัวเองและเมวิกา เขาต้องผ่านมันไปได้สิ ไอ้ความรู้สึกน่ารำคาญแบบนี้จะได้หมดไปเสียที
“ฉันจะวิ่งฝ่าฝนไปล่ะ...คุณจะรอตรงนี้ก็เชิญนะ...ฉันอยากนอน เพลียจะแย่”
ชีวิตคนทำงานมีรายได้ไม่แน่นอน...เธอแกร่งพอและมั่นใจว่าแค่ฝนตกคงไม่ทำให้ตัวเองถึงกับล้มหมอนนอนเสื่อ
“ฉันมีร่มมาด้วย” ชายหนุ่มยัดร่มขนาดใหญ่ใส่มือเจ้าหล่อนพร้อมกับสำทับเสียงเข้ม “ฉันรู้ว่าตัวเองกำลังล้ำเส้น ชอบวุ่นวายกับเธอ แต่มันช่วยไม่ได้นะเม ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร...อะไรที่ทำให้ฉันใส่ใจเธอมากกว่าคนอื่น” ชายหนุ่มพูดเสียงเหนื่อยหน่าย...เขายังจัดการความรู้สึกเหล่านั้นไม่ได้ เลยได้แต่พยายามทำใจและหาทางกำจัดมัน แวซ็องคิดว่าหลังตัวเองได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ...ความรู้สึกเช่นนี้คงหายไปเอง
เมวิกาช้อนสายตามองชายหนุ่ม เธอผ่อนลมหายใจช้าๆ แล้วจึงยอมรับร่มคันนั้นมา มันเป็นการเปิดใจครั้งแรกของตัวเอง...ร่มถูกกาง เธอเดินฝ่าสายฝนมาโดยมีร่มคันใหญ่ที่เขาเอามาให้ป้องกันสายฝนที่ซัดใส่
“เซดริก...คุณคิดจะกลับบ้านเมื่อไรคะ?” หญิงสาวถามระหว่างเดินย่ำน้ำที่เจิ่งนองบนพื้น
ไม่มีเสียงตอบกลับ จนเธอต้องหมุนตัวกลับไปมอง เรียวคิ้วโก่งๆ ขมวดแน่นเมื่อชายหนุ่มเดินตามมาแต่เหมือนกับว่าเขาไม่ได้ยิน
“เซดริก!!” เธอลองย้ำอีกครั้งแล้วก็เริ่มไม่มั่นใจว่าชายหนุ่มได้ยินหรือไม่ เมื่อเขาเฉยสนิท
แวซ็องกะพริบเปลือกตาปริบๆ เขามองหน้าเมวิกาแล้วจึง...ตายโหง!! ดันบอกหล่อนด้วยชื่อของน้องชายนี่หว่า แล้วดันทะลึ่งลืมเอง... “มีอะไรเหรอเปล่า?”
“เปล่า? คุณคงไม่ได้ยินที่ฉันถาม” เขาคงไม่ได้ยิน เธอคงคิดมากไปเอง คนบ้าที่ไหนล่ะจะมาหลอกลวงด้วยการบอกชื่อปลอม...หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ ผู้ชายคนนี้ก็ไม่น่าไว้ใจเลย
“เสียงฝน เสียงรถยนต์มันอาจจะดังขึ้นช่วงเวลาที่เธอพูด ฉันเลยไม่ได้ยิน” เป็นการแก้ตัวที่ห่วยบรม ชายหนุ่มคิดในใจเช่นนั้น ครั้งต่อไปเขาจะเพิ่มการระวังตัว ขณะนี้เขาชื่อเซดริก... “เธอมีอะไรหรือเปล่า”
“แค่อยากรู้ว่าคุณจะกลับบ้านคุณเมื่อไร...ไม่มีอะไรหรอก ไม่จำเป็นต้องตอบหรอกนะ หากคุณลำบากใจ”
เมวิกาหมุนตัวกลับไป เธอออกเดินอีกครั้ง เมื่อใกล้จะถึงที่พัก
“ฉันมาเที่ยวเพราะเป็นช่วงพักร้อน ที่ไม่เดือดร้อนนี่ เพราะไม่ต้องรีบกลับไปทำงาน...อีกอย่างที่นี่ก็น่าอยู่ดีนะ”
ชายหนุ่มพูดลอยๆ ความหมายโดยรวมเพราะเขาบังเอิญถูกใจคนแถวนี้เลยกลับไปตอนนี้ไม่ได้ต่างหากเล่า เพราะหากไม่มีอะไรเหนี่ยวรั้งเขาไว้ ป่านนี้เขาน่าจะนอนทอดหุ่ย ชมสาวๆ ใส่บิกินนี่สวยๆ อยู่ที่ทะเลมัลดีฟส์ก็เป็นได้
“ค่ะ” เมวิการีบสาวเท้าให้เร็วขึ้น เมื่อใกล้ถึงที่พัก และสายฝนก็เริ่มหนักขึ้น จนปลายขากางเกง เธอเปียกจนโชก
“ฉันเอาดิเย่ร์ไปอยู่ด้วยนะ เธอคงไม่ว่า” ชายหนุ่มพูดเหมือนชวนคุย ‘ดิเย่ร์’ ใครแล้วเกี่ยวอะไรกับเธอ
“ไอ้หมาผอมโซตัวที่ชอบนอนหน้าห้องเธอไง!” ชายหนุ่มอธิบายช้าๆ เขายิ้มละไมจนดวงตาเจิดจ้าดั่งแสงดวงดาว
“อ๋อค่ะ” รอยยิ้มที่ส่งกลับมาทำให้หัวใจของแวซ็องอุ่นวาบ มันแสดงถึงความยินดีที่เขารู้จักแบ่งปันให้กับสิ่งมีชีวิตที่ไม่สามารถช่วยตัวเองได้
“คุณตั้งชื่อให้มันเหรอ...ดิเย่ร์ แปลกดี”
เขาเกือบหัวเราะ ดิเย่ร์คือชื่อที่เขาเอาชื่อของ ดิดิเย่ร์มาหั่นให้สั้น สักวันเขาจะพาดิเย่ร์ตัวนี้ ไปเจอกับไอ้ดิดิเย่ร์ตัวเป็นๆ อยากรู้เหมือนกันว่าเจ้าของชื่อมันจะว่าอย่างไร หากได้ยินเขาเรียกสุนัขด้วยชื่อของมันเอง แค่คิดก็เกือบขำก๊าก
“ชื่อคนพื้นๆ ที่บ้านฉันเอง...เธอคงไม่รู้สิ ฉันเป็นลูกครึ่ง ฝรั่งเศส-อเมริกา ที่พูดไทยได้เพราะมีคนสอน”
หากชายหนุ่มขยายความการเรียนการสอนภาษาไทยให้เมวิกาฟัง หล่อนคงถอยหลังห่างเขาไปอีก2 วา เมื่อมันเป็นการกระชับพื้นที่ เรียนแบบเนื้อแนบเนื้อ ตัวต่อตัวเสื้อผ้าไม่เกี่ยว จนได้มาซึ่งการอ่านออกและเขียนได้ ภาษาไทยที่ทำให้เขาไม่ต้องงมโข่งอยู่ในประเทศที่ตัวเองไม่สามารถสื่อสารกับคนอื่นได้
“หากกลับบ้าน...ไปฉันจะเอามันไปด้วย เธอเห็นตามันไหม...แค่มองก็ทิ้งไม่ลงแล้วล่ะ...ไอ้นี่มันร้าย...”
เมวิกาอมยิ้ม เธอเองก็ไม่ต่างอะไรกับเขาหรอก...แต่สภาพตัวเองไม่สามารถโอบอุ้มใครได้อีก เมื่อเธอมีภาระแสนหนักอึ้ง...เมื่อไม่มีครอบครัว เธอก็ต้องมีสำรองไว้ให้กับตัวเอง...เพราะหากเป็นอะไรไปคงไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วย...
“โชคดีของมันนะคะ...ได้มีบ้านอยู่ ได้มีคนปกป้องดูแล” เสียงของเมวิกาติดเหงา เมื่อเธอนึกเปรียบเทียบเจ้าดิเย่ร์กับตัวเอง
“...” ชายหนุ่มไม่ได้ต่อความยาว เขาอ้าปากพะงาบๆ อยากจะเสนอตัว แต่กลัวโดนตบ!
หากให้เลี้ยงหล่อนไว้ดูเล่นสักคน ขนหน้าแข้งของเขาก็คงไม่ร่วง แต่เจ้าหล่อนจะยอมหรือเปล่านี่สิ...น่าคิด
“หิวไหม?” ความรู้สึกอุ่นซ่านเพิ่มขึ้นทุกวัน เขาอาจจะไม่คิดแต่เธอกลับรับรู้
เมวิกาส่ายหน้า เธอเม้มปากและพยายามทำเหมือนไม่สนใจ ทั้งๆ ที่เริ่มหวั่นไหวและเอนเอียงไปกับเขาบ้างแล้ว มันน่าจะเป็นเพราะความเหงา บวกกับความอ้างว้าง...
“ฉันยังไม่กินเลย มันหงอยๆ หรือเป็นเพราะว่าไม่มีคนกินเป็นเพื่อน ช่วยสงเคราะห์หน่อยได้ไหมล่ะ”
แวซ็องแสร้งทำเสียงออดๆ
“คิดว่าเธอคงยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกัน ฉันเลยเตรียมไว้เผื่อเธอด้วย”
“ขอบคุณค่ะ... แต่ฉันไม่อยากรบกวน”
เมวิการีบตอบปัดๆ เมื่อหัวใจเป็นแค่ก้อนเนื้อก็จริง แต่ก็เป็นก้อนเนื้อชิ้นส่วนเดียวในร่างกายที่ดื้อดึง ความรู้สึกที่ถาโถมเข้าใส่ใยเมวิกาจะไม่รู้ เธอพยายามที่สุดที่จะปัดทิ้งและทำเป็นไม่รู้ถึงความพยายามของเขาในการที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ให้เพิ่มขึ้นไปอีกระดับหนึ่ง หญิงสาวทำเป็นเหินห่างทั้งที่ภายในใจโหยหา ความห่วงใยเช่นนี้เธอเองก็ปรารถนามาตลอด เมื่อเธอขาดคนชิดใกล้ มีเพียงครูและพี่เลี้ยงที่บ้าน 'น้ำริน' เท่านั้นที่คอยห่วงหา สนใจและห่วงใยไม่เคยมีใครใส่ใจความเป็นอยู่ของเธอมากเกินจำเป็น เนื่องจากคนที่เขาต้องคอยดูแลมีมากมาย ส่วนมากจะเป็นไปตามหน้าที่ พอมีใครบางคนที่ห่วงใยและพยายามแสดงออกให้เธอรับรู้ มันจึงตื้อตันอยู่ในหัวใจ... แต่เขาอันตรายเกินกว่าจะใกล้ชิด เธอกลัวเบื้องหลังของเขา ความลับที่เขายังปิดบังเอาไว้
“ทำไมล่ะ...เม...ทำไม? ชอบถอยห่างฉันจัง”
...ความอดทนอันน้อยนิดขาดผึ่ง!
แวซ็องตะโกนถามเสียงดัง ฝ่าสายฝนที่ตกเปาะแปะ เมวิการะบายลมหายใจออกมาช้าๆ เธอหมุนตัวกลับมายิ้มให้เขา พร้อมกับตอบคำถาม...
“เปล่าคะ...ฉันแค่ต้องระวัง คุณเป็นผู้ชายส่วนฉันเป็นผู้หญิง...”
“แล้วไงล่ะ?”
ชายหนุ่มถามกลับกวนๆ
“ไม่แล้วไงคะ แต่มันไม่เหมาะ คุณอาจจะคิดว่ามันน่ารำคาญ แต่ฉันคิดต่าง หากเราระวัง ปัญหาก็ไม่มีทางเกิด”
ชายหนุ่มไหวไหล่ พร้อมกับถอนใจเฮือก เขาไม่คิดว่าเมวิกาจะทำเรื่องให้มันยากขึ้น ชายหนุ่มอยากจะเดินหนีแต่ความตั้งใจที่มีคัดค้าน...หากเขาถอยหนีตอนนี้ ไม่ว่าใครก็ตามรู้เรื่องนี้เข้า...คงได้หัวเราะเยาะเขาจนฟันกรามโยก แวซ็อง ออกัสตัสไม่มีปัญญาหลีสาว แค่ผู้หญิงธรรมดาคนเดียว แถมจนกร็อบ...หากเขาถอยก็เท่ากับเขายอมรับความพ่ายแพ้ ซึ่งมันไม่เคยเกิดขึ้นในวิถีชีวิตของตัวเขาเอง
เพราะฉะนั้น...มันต้องไม่เกิดขึ้นจะต้องไม่มีรอยด่างเช่นนั้นเกิดขึ้นแน่ๆ
แวซ็องมั่นใจ!!
ผู้หญิง... มันไม่ต่างกันหรอก...ชายหนุ่มคิดอย่างคนอวดดี แสนทะนง
“เธอระแวง...หรือว่ากลัว?”
ชายหนุ่มพูดเยาะๆ “ฉันกำลังทำให้เธอกลัวล่ะสินะ...เธอคงกำลังกลัว...กลัวว่าเธอจะหลงรักฉัน เหมือนกับคนอื่นๆล่ะสิ!”
- Writer
