“มือของคุณหายดีแล้วหรือ มิวซีอา”
ลอวเรนซ์ถามเสียงแผ่วลงขณะกดศีรษะหญิงสาวไว้กับอก มัสมินรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อยกับคำถามซึ่งเธอคิดว่าอาจไม่ได้มาจากความตั้งใจของเขาก็เป็นได้
“หายแล้วค่ะ...นุ่นไม่ได้เจ็บมากมายอะไร มันก็แค่แผลเล็กน้อย”
“ดีแล้ว...” ชายหนุ่มอยากจะพูดต่อไปจากนั้น...ว่าเขาเป็นห่วงร่างเล็กนี้มากแค่ไหน ทว่าความอ่อนไหวกลับถูกกดทับด้วยอัตตาตัวเองจนหมดสิ้น
“เวลาที่ผมไม่อยู่ ถ้าคุณอยากไปไหน ผมจะให้ดิมิทรีขับรถพาคุณไปก็แล้วกัน”
ลอวเรนซ์ปรับน้ำเสียงให้กลับมาราบเรียบอีกครั้งแม้ลึก ๆ ข้างในจะถูกความไหวหวั่นกร่อนกัดมากกว่าเดิม มัสมินได้แต่กอดตอบท่ามกลางบรรยากาศของลมทะเลโบกพัดและละอองไอความมืดคืบคลานเข้ากลืนกินแสงสว่างสุดท้าย ณ ปลายขอบฟ้า อย่างน้อยเขาก็ยังพอมีน้ำใจต่อเธอบ้าง ช่างมันเถิด หากหลังจากเวลาอันเจ็บปวดที่ถูกห่อหุ้มไว้ด้วยเยื่อบาง ๆ ของความสุขสีจางนี้จะผ่านพ้นไป เธอจะได้หลงเหลือควา
