********************
เมื่ออีกสนธยามาเยือน มัสมินยังคงใช้เวลาที่ผ่านไปเกือบสามอาทิตย์ในทุกเย็นย่ำขับลำนำบทเพลงจากไวโอลินริมหาด หมู่วิหคโบยบินกลับรังแล้ว พรายฟองลาจากรอยทรายเหลือริ้วลายคล้ายคลื่นราวยังถวิลหา
วันคืนใยคล้อยเคลื่อนไปเร็วนัก นาทีแห่งความรักกำลังหดสั้นลงในทุกขณะ ความนึกคิดของหญิงสาวล่องลอยออกไปพร้อมเสียงเพลงราวทอดอาลัยอยู่ในสายน้ำนั่น แต่แล้วนิ้วเรียวที่กำลังขยับคันชักกลับชะงักงันเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือบนเก้าอี้หวายดังขึ้น
เธอตั้งใจว่าจะไม่ติดต่อกับใครเลยในระยะเวลาสามเดือนนี้แม้แต่จะโทรไปหาพัชชุลีหรือคนทางบ้าน ทุกอย่างรอบกายหดหู่เหลือเพียงความวาดหวังเหนือซากปรักหักพังในชีวิตว่าครบเวลาของสัญญาเมื่อใดเธอก็จะไปจากลอวเรนซ์ทันที มัสมินต้องวางไวโอลินลงบนเก้าอี้ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเลขหมาย
“นิ่ม...” ร่างบางสูดลมหายใจลึกเมื่อเห็นว่าเป็นสายของใครก่อนกดรับและแนบโทรศัพท์ลงกับหู
