บทที่4.สมาชิกใหม่
เรื่องมันน่าทุเรศเกินกว่าจะบอกคนนอก อยู่ในบ้านตัวเองแท้ๆ ผมยังต้องหลบๆ ซ่อนๆ รอจนแน่ใจว่าพริ้งพิศกลับเข้าห้องนอนไปแล้ว จึงเดินออกมาหาอะไรกิน
หล่อนทำแบบนั้นได้ยังไง ถึงขั้นพาผู้ชายมาที่บ้าน แม้จะยังไม่ถึงขั้นสมสู่กันเหมือนสัตว์ แต่นั้นก็เกินกว่าที่ผมจะต้องทน นี่มันบ้านของผมนะ บ้านที่ผมคิดจะให้เป็นรังรัก เป็นสถานที่แห่งความทรงจำของบรรดาลูกๆ
ตอนนี้บ้านกลายเป็นขุมนรกสำหรับผมไปเสียแล้ว
พริ้งพิศสิ้นความเกรงใจ หล่อนกล้าพาชายชู้เข้ามา อีกไม่นานคงสมสู่กันบนศีรษะผมนี่เอง
ชายชลหมดอารมณ์กระเดือกกลืนมื้อเย็นลงท้อง ผมเก็บกับข้าวที่เหลือยัดใส่ไว้ในตู้เย็น แล้วจึงเดินไปล้างจานชามใช้แล้ว ชายหนุ่มฉุนนิดๆ ในอ่างล้างจาน มีจานใช้แล้วกองอยู่ในนั่น นี่หล่อนถึงขั้นให้ผมเก็บซากของหล่อนกับชายชู้เชียวเหรอ
“มันไม่ใช่ความผิดฉันนะชาย” เสียงขอ
