คืนซ่านสวาท

ความรัก ความ(ลับ) Secret love วรดร @ เขียน                 บทที่1.แรกพบกับหัวใจที่เต้นผิดปกติ เสียงของเขาดังก้องอยู่ในหู ฉันไม่สามารถสลัดเสียงแหบๆ ของเขาออกไปจากความทรงจำได้เลย นี่เกิดอะไรขึ้นกับฉันนะ สิ่งที่ฉันคิดอยู่นี่คือ...ความผิด แม้จะเป็นแค่ความคิด แต่มันเป็นก้าวแรกที่ฉันตั้งใจทำผิดศีลธรรม กับผู้ชายที่มีภรรยาแล้ว!! ฉันกำลังเป็นคนเลว และอีกไม่ช้า ฉันคงโดนคนทั้งโลกประณามหากฉันไม่หยุดความคิดทุเรศๆ นั่นเสียตั้งแต่ตอนนี้ จะทำยังไงดีล่ะ? ฉันคิดอะไรไม่ออกเลย มีเพียงเสียงแหบๆ ของคน คนนั้นดังก้องอยู่ในหูเท่านั้น “สามีของเธอเดินทางไปทำธุรกิจ” “เธอบอกว่าสามีของเธอจะไม่อยู่ประมาณหนึ่งอาทิตย์!!” “มันจะดีแค่ไหนนะ หากฉันเปลี่ยนสิ่งที่ได้ยินได้ เขาน่าจะไปซัก7ปี” ผมพยายามข่มใจให้รู้สึกเศร้าตาม แต่หัวใจของผมกลับเต้นระรัวเกินกว่าจะควบคุมได้ “คุณอยู่ที่ไหน? ไม่มีคำตอบจากคนที่กำลังอ่านไลน์ที่ฉันเพิ่งกดส่งไป มีเพียงความเงียบแทนเสียงแหบๆ ที่เธออยากได้ยิน “ฉันจะโทร.หาคุณ” นิดาพิมพ์ถาม เธอหวังว่าเขาจะยอมตอบกลับมาซักคำ แต่เปล่าเลย ผู้ชายคนนั้นก็ยังคงเงียบเหมือนเดิม หญิงสาวถามครั้งสุดท้าย เธอควรตัดสินใจบางอย่างได้แล้ว เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่ แค่นี้เธอก็อายจนหน้าชา ความเงียบคือการปฏิเสธแบบไม่มีเสียง เธอควรหยุดสิ่งที่กำลังคิดนี่ลงเสียที “คุณมาที่นี่...ตอนนี้ได้ไหม?” ตัวฉันร้อนรุ่มไปทั้งกาย ก่อนที่จะได้ยินคำตอบของเขาเสียด้วยซ้ำ เสียงหัวใจเต้นตึกตัก ระหว่างรอคำตอบจากคนปลายสาย “ได้ซิ ผมจะไปหาเธอ” หลังพิมพ์ตอบเธอไปในไลน์ ผมถอนใจแรงๆ ผมกำลังทำอะไรอยู่ นี่มันไม่ใช่สิ่งที่ผมควรทำเลย ผมกับเธอกำลังเดินเข้าไปในเส้นทางดำมืด ปลายทางมีอ่างน้ำขนาดใหญ่ น้ำในนั้นกำลังเดือดคลั่ก หากใครก็ตามที่หล่นลงไปในอ่างใบนั้น คงเหลือแค่ซากกระดูก แต่ทำไมไม่รู้ ผมกลับรู้สึกว่า หากจะต้องมีใครบางคนกระโดดลงไปในอ่างใบนั้น คงเป็นผมนั่นแหละ ผมยินดีรับโทษทัณฑ์ เพื่อแลกกับความสุขระยะสั้น รู้ทั้งรู้ว่าสิ่งที่กำลังจะทำคือความผิด ผมกลับรู้สึกยินดี ชีวิตผมแห้งแร้งมาเกือบเท่าอายุ หากครั้งนี้จะสร้างความสุขให้กับผมบ้าง ก็คงดีกว่าการใช้ชีวิตไปอย่างซังกะตายเหมือนที่เคยเป็นมา นิดายิ้มปากสั่น มือที่จับโทรศัพท์สั่นระริก น้ำตาของเธอไหลออกมาเงียบๆ “ขอบคุณ” เธอพิมพ์ตอบคน คนนั้นด้วยมือที่สั่นระริก และทุกอย่างก็เงียบงัน เธอยังนั่งอยู่ที่เดิม แต่หัวใจเต้นแรง มันคงเป็นครั้งแรกที่หัวใจเธอทำงานหนักขนาดนี้ หลังร้องไห้จนพอใจ นิดาเชิดหน้าขึ้น เธอเดินไปล้างหน้า และลงมือแต่งตัว...วันนี้คือวันที่เธอควรมีความสุข เธอจะต้องสวยที่สุด สวยมากพอที่จะกลบความรู้สึกผิดในใจ เธอไม่ได้ตั้งใจเลว...แต่ทุกสิ่งรอบตัวบีบบังคับให้เธอทำแบบนั้น หากจะมีความผิด เธอก็ผิดข้อเดียว ผิดที่ห้ามใจไม่ให้คิดถึงผู้ชายอื่น ที่ไม่ใช่สามีตัวเอง...ไม่ได้เลย ความรู้สึกบางอย่าง คืบคลานเข้ามาช้าๆ และฝั่งรากลึกจนสุดที่จะถอนทิ้งได้ การนอกใจของฉัน คงมาจากสาเหตุนี้ ความอ่อนโยนที่ควรได้รับจากสามี ฉันกลับได้รับความรู้สึกเช่นนั้นจากผู้ชายอื่น มันอาจจะเป็นเพราะฉันกับสามี ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาหลายปี ความรู้สึกพิเศษที่เคยมี เลยค่อยๆ ลดลง เขาเห็นฉันเป็นแค่เมีย ที่ไม่ต่างอะไรกับคนใช้ ฉันต้องตื่นแต่เช้าเพื่อมาเตรียมอาหารมื้อเช้าให้เขา บำเรอความสุขให้เขาทุกอย่าง แต่ที่ไม่เคยทำสำเร็จ คือการมีความสุขกับสามีบนเตียง ฉันรู้สึกอึดอัด หายใจแทบไม่ออก ฉันไม่เคยมีความสุขซักครั้ง แม้แต่ครั้งแรกของเราสองคนก็ตาม ฉันแสดงละครให้สามีสบายใจ ฉันหายใจแทบไม่ออก เวลาที่สามีแตะต้องตัว เคยสงสัยหลายครั้ง...ฉันรักสามีคนนี้จริงเหรอ? ไม่ใช่เพราะว่าฉันต้องการออกจากบ้าน และสามีเข้ามาในช่วงนั้นพอดี ฉันเบื่อที่จะแสร้งทำตัวเป็นลูกที่ดีเวลาอยู่ต่อหน้าแม่ เบื่อที่จะต้องทำท่าทางว่ารักพ่อเลี้ยงนักหนา ทั้งที่ความจริงฉันแทบจะอาเจียนหากผู้ชายที่เป็นพ่อเลี้ยงของฉันอยู่ใกล้ๆ การแต่งงานคือทางออกของความอึดอัดทั้งหมด ตอนนั้นฉันคิดแบบนั้น พอเอาเข้าจริงๆ ฉันคิดผิด การออกมาจากบ้าน คือการเริ่มต้นความอึดอัดครั้งใหม่ เมื่อฉันไม่เคยรู้สึกดีขึ้นเลย... ไอ้ความรู้สึกอึดอัดแทบคลั่งยังคงอยู่กับฉัน แต่ฉันรู้จักวิธีสะกด และเก็บความรู้สึกเช่นนั้นไว้ในใจ หากฉันยังอยากอยู่ข้างนอก และไอ้พ่อเลี้ยงที่ฉันเกลียดจะไม่สามารถแตะต้องฉันได้อีก โชคดีที่ฉันกับสามีไม่มีลูกด้วยกัน... ฉันโกหกครอบครัวของฉัน ทำร้ายจิตใจคนรอบตัวฉัน เพียงเพราะความคิดโง่ๆ ครั้งนี้ และท้ายที่สุด ฉันก็กำลังจะปล่อยตัวเองให้จมลงไปในตมที่มืดมิด ความรักที่ให้อภัยไม่ได้ กับการนอกใจสามี... ในวันที่นิดารู้สึกเบื่ออย่างบอกไม่ถูก คงเป็นเพราะเธอสะสมความรู้สึกเช่นนี้ไว้ในใจมานาน มันเลยทำให้เกิดความรู้สึกหดหู่ตั้งแต่เช้า...หลังสามีออกไปทำงาน เธอก็เตรียมตัวไปทำงานบ้าง...เธอกับสามีอาศัยอยู่ในหมู่บ้านจัดสรรขนาดกลาง เกือบ5ปีสำหรับชีวิตคู่ที่ไม่ได้มีอะไรให้ตื่นเต้นเลย ชาญสามีของเธอเป็นคนเงียบๆ เขาเป็นข้าราชการที่เคร่งครัดมาก ความเคร่งเครียดที่เขาแบกไว้เผื่อแผ่มาที่เธอด้วย นิดาพยายามทำใจ ยังไงเสีย นี่คือสิ่งที่เธอตัดสินใจไปแล้ว เธอเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อีก หญิงสาวถอนใจ พยายามไม่คิดในแง่ร้าย ชาญไม่มีทางทำให้เธอเสียใจ เขารักเธอมาก เขาพยายามแสดงออกให้เธอรู้ แต่แค่บนเตียงเท่านั้นนะ หากอยู่ในสายตาคนอื่น ผู้ชายที่เป็นสามีเธอไม่ต่างอะไรกับก้อนหิน เขาแทบไม่มีความรู้สึกอื่นๆ ให้เธอมองเห็นเลย คนรอบตัวก็เช่นกัน นิดารู้ดี...เธอถูกพูดถึงบ่อยๆ จากคนรอบตัว ความเย็นชาของคู่สามี ภรรยา เป็นอาหารปากให้กับเพื่อนบ้านเป็นอย่างดี แต่ทำยังไงได้ล่ะ เธอห้ามคนเหล่านั้นพูดไม่ได้ เธอเลยจำใจต้องปล่อยเลยตามเลย ใครจะพูดถึงเธอในแง่ไหนก็ช่างเขาเถอะ เธอไม่เดือดร้อน เพราะคนรอบตัวไม่ได้เอื้อเฟื้อให้กับเธอ อากาศเย็นสบายเพราะเมื่อคืนฝนตก ความชุ่มชื้นคงอยู่ในอากาศ ต้นไม้ใบหญ้า แสดงความปรีดิ์เปรมผ่านทางดอกและใบ ดอกไม้เล็กๆ แย้มกลีบรับแสงพระอาทิตย์ นิดาอมยิ้มตอนที่ก้มลงไปดูดอกหญ้าข้างทาง เธอเหลือเวลาอีกเยอะสำหรับการเริ่มทำงานเช้านี้ หญิงสาวเถลอยู่นอกบ้านเป็นเวลานาน เพราะทันทีที่เธอกลับเข้าไปในพื้นที่เดิมๆ ความรู้สึกเก่าๆ ก็มักคืบคลานกลับมา ประกายแสงบางอย่างส่องกระทบกับตาของเธอ นิดาเงยหน้ามอง เธอขมวดคิ้วนิดๆ ห่างออกไปประมาณ100เมตร มีผู้ชายคนหนึ่งกับกล้องถ่ายรูปในมือ เขากำลังถ่ายรูป แต่รูปที่เขาถ่ายนั่น มีเธอรวมอยู่ด้วย หญิงสาวชักสีหน้าใส่ ตอนที่ชายผู้นั้นเดินเข้ามาใกล้ “ขอโทษนะครับที่ไม่ทันได้ขออนุญาตคุณก่อน” เสียงแหบห้าว กล่าวขอโทษเธอ นิดาทรงตัวยืนขึ้นเธอก้มลงปัดเศษหญ้าที่ติดชายกระโปรง  “ไม่เป็นไรค่ะ” เธอตอบเขาไปเช่นนั้น ทั้งที่ความจริงเธอรู้สึกไม่ดีเลย “ให้ผมเลี้ยงกาแฟคุณสักแก้วได้ไหมครับ แทนการเสียมารยาทครั้งนี้” แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายพอจะเดาความรู้สึกของเธอออก นิดาพยายามเพ่งมองคนตรงหน้า แต่เพราะว่าชายผู้นั้นยืนบังแสงอาทิตย์อยู่ โครงหน้าของเขาจึงเป็นแค่เงาดำๆ แต่เมื่อประกอบกับรูปร่างของเขา เธอสูง160 เซนติเมตร ยังสูงแค่ปลายคางของเขาเลย ผู้ชายคนนี้เป็นคนสูงเอาการ ที่สำคัญ เสียงของเขาทำให้เธอรู้สึกผิดปกติ หัวใจเธอเต้นถี่ๆ ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงแหบๆ นั่น หญิงสาวพยายามไม่ใส่ใจ เธอควรปัดเรื่องน่ารำคาญที่เกิดขึ้นทิ้ง