บทที่2.หากคุณทำให้ฉันไม่ได้ ฉันก็ต้องหาเอาเอง
“ไม่เห็นว่าฉันจะตายนี่ชาย...หลายปีมานี่ หากไม่ได้มัน ฉันก็คงอยู่ไม่ได้” เธอตอบ และหล่อนมองผมตาขวาง
ผมถอนใจเฮือก โยนเสื้อผ้าที่ตกอยู่บนพื้นใส่พริ้งพิศ เพื่อให้หล่อนสวมเพื่อปกปิดความอุจาดตา
แต่...ภรรยาของผมปัดความปรารถนาดีของผมทิ้ง หล่อนขยับหน้าขาแบะอ้ามากขึ้นกว่าเดิม จนแคมเนื้อที่ปิดสนิทอ้ากว้าง มองเห็นทางรักสีระเรื่อที่มีคราบน้ำรักไหลเยิ้มออกมา
ผมรู้สึกสังเวชในใจ...จึงเดินไปทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้อีกตัวหนึ่ง
“มาเอากันเถอะชาย ฉันเ****นแทบทนไม่ไหวแล้ว” หล่อนกระดกบั้นเอวส่ายร่อนไปมา สูดปากครางดังลั่น เพราะพริ้งพิศสอดนิ้วเข้าไปในรูร่องพร้อมทั้งชักเข้า ชักออกถี่ๆ “ซี๊ดดดด เสียวจัง มาเย_ดกันเถอะผัวขา” หล่อนครางสลับกับสูดปาก เหมือนกินของเผ็ด ผมถอนใจแรงๆ ความกำหนัดของผมหดกลับเข้าไปแอบอยู่ในส่วนลึก เลยไม่มีอารมณ์ร่ว
