“น้องมินไม่รับโทรศัพท์เหรอ?”
เสียงนุ่มทุ้มก้มกระซิบถาม เมื่อเห็นโทรศัพท์ของหญิงสาวหน้าจอสว่างอยู่นาน แม้เจ้าหล่อนจะคว่ำหน้ามือถือลงกับโต๊ะก็ตาม
เขาก้มเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นดอกพีโอนีจากน้ำหอมที่แต้มไว้ที่ชีพจรหลังกกหู ฉวยโอกาสพูดชิดติดใบหูแล้วกดจูบหนัก ๆ ลงที่ใบหูเล็ก นิ้วมือไล้ไปตามไหล่เรียบเนียน แม้เสื้อผ้าจะมิดชิดไม่ได้วาบหวิว แต่ฝ่ามือของเขาก็ซอกซอนเข้าไปจนสัมผัสความนุ่มเรียบเนียนนั้น
“พี่กายอยากให้มินรับเหรอคะ”
เธอขยับตัวออกห่างเขาอย่างพอประมาณ ไม่เชิงปฏิเสธหรือเล่นตัว ปรายดวงตาหวานสบกับเขาอย่างเต็มไปด้วยความเสน่หา
แบบนี้ไงถึงได้มีแต่คนทักทายผู้หญิงอย่างมินตราไม่หยุดหย่อน
เหมือนจะง่ายแต่กลับยาก
เพียงพริบตาก็ขยับห่างออกไปอีกแล้ว
ชายหนุ่มรู้สึกร้อนไปทั้งตัว
“ไม่อยากสักวินาทีเดียว พี่อยากให้มินอยู่กับพี่”
“งั้นมินก็ไม่รับหรอกค่ะ มินเองก็อยากอยู่...คุยกับพี่กายมากกว่า” แม้พูดแบบนั
