บทนำ
“มันไม่แปลกไปเหรอวะ...”
ริมฝีปากสีชมพูสดที่กำลังทาลิปสติกเพิ่มความชุ่มชื้นถึงกับหยุดชะงัก ชายหนุ่มเจ้าของดีกรีเดือนคณะเหลือบมองเพื่อนตัวดีที่พูดคำนี้เป็นรอบที่สาม เขาขมวดคิ้วมุ่นแล้วหมุนลดความยาวของเนื้อลิปสติกลง พลางเหลือบสังเกตเพื่อนด้านขวามือที่ยังก้มหน้าลงตรวจทานงานโพรเจกต์จบที่ยังไม่มีท่าทีจะเสร็จ ว่าจะรู้สึกแบบเดียวกันรึเปล่า
“แปลกว่ะ...”
“มึงบ่นอะไรวะไอ้ขุน มันมีอะไรแปลกนักหนา”
ในที่สุดกวินก็หมดความอดทน ชายหนุ่มลุคเพลย์บอยทำหน้านิ่วถามออกไปด้วยความรำคาญ หลังจากได้ยินเสียงพึมพำดังต่อเนื่องหลายต่อหลายครั้ง
“เออ” อาทิตย์ที่นาน ๆ จะพูดออกมาสักครั้งก็ช่วยเสริมทัพอีกครา
เขาทำหน้ายุ่งยากก่อนหันมาออกปากด่าหนุ่มสำอาง ที่ยังเหลือบส่องคิ้วตนเองจากเงาของหน้าจอโทรศัพท์ “แล้วมึงจะช่วยกูทำงานได้รึยัง”
“อ้าวโดนกูเฉย” กวินหัวเราะร่วน ยกมือประกบนิ้วชี้กับนิ้วโป้งให้อาทิตย์ “เออ ๆ มาดิแต่หลังจากกูเสือกเรื่องมันก่อนโอเคไหม ตกลงมีอะไรแปลกวะไอ้ขุน”
“เมื่อเช้ากูออกจากห้องเขาก็ยังบอกให้ทักไป แต่ไหงตอนนี้ส่งข้อความไปไม่ตอบแล้ววะ เหมือนว่ากูจะโดนเท”
“ติดใจเหรอ”
“ก็ไม่เชิง” ขุนพลกระแอมไอเสียงเบา
“ปกติมึงก็ไม่ผิดกฎวันไนต์สแตนด์นี่หว่า รอบนี้ทำไมเสียท่าวะไอ้เสือ” กวินหัวเราะเบา ๆ แต่อดสงสัยไม่ได้
เพื่อนเขาออกล่ายามค่ำคืนอย่างคร่ำหวอด ไม่เคยมีครั้งไหนตายรังขนาดนี้มาก่อน สีหน้ากังวลยิ่งทำให้แปลกใจเข้าไปกันใหญ่
แต่ใครจะรู้ว่าคำว่าวันไนต์สแตนด์มันจบลงตั้งแต่เขามีความสัมพันธ์กับเธอเป็นครั้งที่สาม
เพียงคิดถึงรอยยิ้มบนใบหน้าหวาน ๆ หลังความสัมพันธ์ลึกซึ้งเขาก็ร้อนรุ่มไปหมด ไม่หวังจะได้ครอบครองแต่หากมีโอกาสครั้งที่สี่ ห้า หกก็คงดีไม่น้อย แทนที่เช้ามาจะต้องควานหาเสื้อผ้า กลับพบว่ามันถูกวางไว้ให้อย่างเป็นระเบียบ เธอเดินลงมาส่งเขาถึงด้านล่างคอนโด ใบหน้าหวานเปื้อนยิ้มตลอดเวลา ใครบ้างจะไม่ชวนใจสั่น
เซ็กซ์ที่เข้ากันได้เป็นอย่างดี มีหรือที่จะไม่เพ้อหา
“สวย?” คนพูดน้อยเลิกคิ้วถาม
“ก็สวยแหละสำหรับกู”
อาทิตย์เลิกคิ้วรับคำตอบหากแต่มุมปากยกยิ้ม มองคนห่าม ๆ ที่ไม่เคยมีความรักอย่างขุนพลทำตาหวานเยิ้ม แม้ริมฝีปากจะกดแน่นเข้าหากัน
“เอามาดูบ้างดิวะ อยากรู้ว่าคนที่ทำให้มึงสิ้นท่าขนาดนี้จะหน้าตาแบบไหน”
กวินไม่รอช้า เขาลุกขึ้นจากโต๊ะอีกฝั่งพลางแสยะยิ้มร้าย ก่อนจะเอื้อมมือคว้าโทรศัพท์จากมือของขุนพลโดยไม่คิดจะขออนุญาต
“ไอ้กวินอย่า มึงแม่ง!!!”
“ก็แบ่ง ๆ กันดูบ้างดิวะ”
“บ้านมึงดิ เอาคืนมา”
ใบหน้าคมเข้มเหวอไปชั่วขณะแต่ก็ตามตะครุบโทรศัพท์มือถือกลับคืนมา แต่ไม่นานอาทิตย์ที่ดูเหมือนจะไม่เล่นด้วย กลับกลายเป็นเข้ามาตะลุมบอนอีกคน
เสียงเอ็ดตะโรของสามหนุ่มดังลั่นทั่วใต้ตึกคณะจนได้รับความสนใจจากคนอื่น ๆ ร่างสูงกว่าร้อยแปดสิบเข้ากระชากเสื้อกันเป็นพัลวัน เพียงไม่นานโทรศัพท์เครื่องสีดำของขุนพลก็ตกอยู่ในอ้อมกอดกวิน เขาอาศัยจังหวะมุดตัวหนีจากท่อนแขนเพื่อน แล้วให้อาทิตย์ดึงขุนพลไว้
แรงของคนหนึ่งคนไม่อาจจะสู้คนอีกสองคน
ร่างสูงชูโทรศัพท์ในมือก่อนจะยิ้มเผล่ เพียงเลื่อนสายตามองรูปในหน้าจอ กรอบวงกลมแม้จะเล็กเพียงใดกลับคุ้นเคยจนรอยยิ้มค่อย ๆ หุบลง
ลำคอและริมฝีปากของกวินแห้งผากราวกับกระหายน้ำ เมื่อกดขยายภาพคนที่คุ้นหน้าขึ้นมาจนชัดเจน
“มึงเล่นอะไรวะเนี่ย” กวินถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ใบหน้าซีดเผือดเมื่อมองรูปในจอให้ชัดขึ้นอีก
เรือนผมเหยียดตรงยาวสีดำสนิทไร้การทำสีล้อมกรอบหน้าสวย ใบหน้าเธอไร้เครื่องสำอางมากมายที่ทำให้รำคาญใจ ดวงตากลมโตคล้ายเสมองไปที่อื่น หากแต่เรียวปากกลับแย้มยิ้มอย่างสดใสกับดอกไม้ที่ยื่นเข้าไปในเฟรม
ดอกไม้ที่เขาซื้อให้...
“กวนตีนใหญ่แล้วนะไอ้ขุน” น้ำเสียงแหบแห้งพูดขึ้นอีกครั้ง หากแต่สมองกลับประมวลว่ารูปที่เขาเห็นกดจากโพรไฟล์ของโปรแกรมแชต ไม่ใช่รูปที่เกิดจากการเซฟลงในเครื่องแต่อย่างใด
เขากำลังโดนอำอยู่ใช่ไหม
กวินรู้สึกชาไปทั้งตัว
“มึงมีแชตมินได้ไง”
“มึงรู้จักด้วยเหรอวะ ก็คนนี้แหละที่กูบอก”
“...” กวินเงยหน้ามองเพื่อนสลับกับจอโทรศัพท์ ฝ่ามือเกร็งสั่นขึ้นในทันที ความรู้สึกเขาเหมือนตัวถูกกระแสไฟช็อกไปทั่วร่างจนชาไปหมด
ท่าทางของกวินทำให้อาทิตย์เลิกคิ้วสูง ก่อนจะยอมปล่อยมือจากขุนพล
“เจอกันสามสี่ครั้งแล้วครั้งแรกตอนงานวันเกิดพี่ผาที่ชมรม ทำไมวะหรือมึงเคยกินมาแล้วเหมือนกัน ก็แน่อยู่หรอกน่ารักซะขนาดนี้” เจ้าของโทรศัพท์หันไปมองเพื่อนที่เริ่มกำมือแน่นขึ้น
“ไอ้เหี้ยเอ๊ยยย!”
“อยู่ ๆ มึงก็โกรธเหี้ยอะไรกูเนี่ย อั้ก!”
คนตัวสูงกว่าถูกกวินคว้าคอเสื้อนักศึกษาก่อนจะกระชากอกแกร่งเข้ามากระแทกตัว
“กูจะไม่รู้จักได้ไง ก็นี่มัน...แฟนกู!”
“แฟนกู!”
อาทิตย์เอ่ยขึ้นพร้อมกับกวินที่อยู่ในอาการตกตะลึง ก่อนที่ดวงตาคมทั้งสามจะจ้องมองกันราวกับไม่เชื่อสายตา พร้อมกับโทรศัพท์ในมือของเดือนคณะอย่างกวินถูกปล่อยกลางอากาศลงพื้น
ตุบ!
ก่อนจะแน่นิ่งไป แต่หน้าจอยังแสดงรูปหญิงสาวที่ถูกพูดถึงไว้ท่ามกลางดวงตาสับสน
“หมายความว่าแฟนพวกมึง กับคนที่กูเอาเป็นคนเดียวกันเหรอ!!!”