บทที่7[100%]
2090 Words
“แกทำอะไรแคร์ ไอ้ชั่ว!!” ทีเดย์ที่อุ้มแคร์อยู่ก็ล้มลงไปทันทีเพราะหมัดของยูอาก่อนที่เขาจะวางร่างเล็กลงแล้วสวนหมัดชกไปที่ใบหน้าของยูอาทันทีจนเซ ร่างเล็กที่ได้อากาศเข้าปอดบวกกับเสียงคนทะเลาะกันทำให้เธอลืมตาขึ้นก็เห็นว่ายูอากำลังชกหน้าทีเดย์อยู่
“พี่ยู... หยุด”
“ไอ้ชั่ว!! ตายซะเหอะ” แคร์พยุงตัวเองขึ้นไปจับแขนหนาไว้จนยูอาหันมามองเธอด้วยสายเป็นห่วง แต่แคร์กลับเข้าไปโอบร่างหนาของทีเดย์ไว้
“เจ็บไหมค่ะ?”
“อึก... พี่คุณเนี้ยหมัดนักจริงนะ!!” ยูอามองแคร์ที่หันมามองเขาก่อนจะเดินมากอดเขาทันทีจนยูอาถอนหายใจออกมาทันทีอย่างโล่งอก
“พี่ยู... คุณทีเดย์มาช่วยแคร์ไว้”
“!!!”
“เขาได้ยินเสียงแคร์เคาะประตูก่อนที่แคร์จะโทรหาพี่... คุณทีเดย์ไม่ได้ทำอะไรแคร์นะ” แคร์ผละกอดออกก่อนจะเดินไปพยุงร่างหนาให้ยืนขึ้น แล้วมองใบหน้าหล่อที่ตอนนี้ปากแตกจนเลือดไหลออกมา
“ห้องทำงานคุณมีอุปกรณ์ทำแผลไหมค่ะ?”
“มี ทำไม?”
“ฉันจะทำแผลให้คุณ ที่คุณมาช่วยฉันไว้...” ทีเดย์มองแคร์นิ่งแล้วพยักหน้ารับก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปที่ห้องทำงานพร้อมกับร่างเล็กที่พยักหน้าให้ยูอาตามมา ทีเดย์มองใบหน้าสวยที่เงยหน้ามองเขาพร้อมกับยิ้มให้ ใบหน้าหล่อค่อยๆ แสยะยิ้มออกมาทันทีกับสิ่งที่ตัวเองทำ... ใช่เขาเห็นทุกอย่างไง? เห็นว่าจีน่าทำอะไรแคร์บ้าง และเขาก็รอไง... รอสวมบทพระเอกไปช่วยเธอ เพื่อให้เธอตายใจและไว้ใจเขามากกว่านี้ หึ แคร์มองทีเดย์ที่จับมุมปากตัวเองแล้วมองอุปกรณ์ทำแผลที่เขาชี้ไปที่หลังโต๊ะทำงานของเขา ร่างเล็กจัดการทำแผลให้เขาทันทีอย่างใกล้ชิด จนเขาก้มมองใบหน้าของเธอ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ยูอาที่เห็นแบบนั้นก็หงุดหงิดทันที
“แคร์ พี่ทำแผลให้เขาเอง...”
“เออ ไม่เป็นไรพี่ยู แคร์ทำให้คุณทีเดย์เอง เขาอุตส่าห์มาช่วยแคร์ไว้”
“...”
“ว่าแต่เธอเข้าไปทำอะไรในห้องเก็บของล่ะแคร์?” ร่างเล็กมองใบหน้าหล่อที่ตอนนี้กำลังมองเธออยู่ด้วยความสงสัย แคร์เลือกที่จะไม่พูดอะไรเพราะว่าอะไรนะเหรอ? ก็เพราะว่าเธอจะเป็นคนจัดการยัยจีน่าเองยังไงล่ะ!! คิดว่าคนอย่างแคร์จะยอมงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ
“พอดีฉันเข้าไปหาของ แล้วจู่ๆ หน้ามืดก็เลย เป็นลมไป... แต่ไม่รู้ว่ามีคนจะมาล๊อคประตู”
“แน่ใจนะแคร์?”
“อืม แน่สิพี่ยู... แคร์มั่นใจ” ยูอามองแคร์ที่พยักหน้าให้ก่อนจะถอนหายใจออกมา สายตามองไปที่ทีเดย์เขากำลังจ้องมองยูอาด้วยสายตากวนประสาท แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ยูอาสนใจไปมากกว่าคนตัวเล็กที่กำลังนั่งทำแผลให้ทีเดย์ เขาไม่ชอบเลยจริงๆ จนต้องจับแขนเล็กให้ลุกขึ้น
“กลับเถอะ ดึกมากแล้วด้วย...”
“อะ อืม ถ้าไงฉันขอตัวนะคะคุณทีเดย์ ขอบคุณอีกครั้งที่ช่วย”
“ไม่เป็นไร แต่ว่า...” ทีเดย์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มองยูอาที่สูงไล่เลี่ยกันอย่างนิ่งๆ ทำให้แคร์มองทั้งสองคนด้วยสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่ อยากจะออกไปจากตรงนี้จริงๆ
“พี่ชายเธอ ต่อยฉันโดยไม่รู้เรื่องอะไรเลย? เธอจะให้ฉันปล่อยไปเหรอ”
“เออคือ ถ้างั้นฉันขอโทษแทนพี่ยูด้วยนะคะ”
“ไม่ต้องแคร์... ผมขอโทษด้วยแล้วกันที่ชกหน้าคุณ แต่คุณต้องเข้าใจผมด้วยนะว่าแคร์โทรไปขอความช่วยเหลือจากผม และผมก็จะมาช่วยแคร์แต่ดันเห็นคุณกำลังอุ้มแคร์ที่สลบอยู่... คุณจะให้ผมคิดยังไง?”
“ผมรู้ โอเคงั้นเอาเป็นว่า... ผมเองก็ต้องขอโทษด้วยแล้วกันนะที่ทำให้คุณไม่ไว้ใจ” ยูอามองทีเดย์ที่ยิ้มมุมปากอย่างนิ่งๆ แต่เขารู้ดีว่ารอยยิ้มและสายตาแบบนี้มันทำให้เขารู้สึกเป็นห่วงแคร์จริงๆ ถ้าต้องทำงานกับคนแบบนี้ ร่างหนากระชับมือที่จับแขนแคร์แน่นจนร่างเล็กมองเขาทันที
“ไม่ต้องขอโทษผมหรอก งั้นผมขอตัว... อ่อพรุ่งนี้ผมจะให้แคร์พักหนึ่งวัน”
“...”
“หวังว่าคุณคงจะให้แคร์ลางานได้นะ?”
“เอาสิ ผมไม่มีปัญหา... งั้นฉันให้เธอหยุดพักผ่อนหนึ่งวันนะแคร์”
“ขอบคุณค่ะ คุณทีเดย์” แคร์ยกมือไหว้ทีเดย์ที่ยิ้มให้ก่อนที่ยูอาจะพาร่างเล็กออกจากห้องไป ทีเดย์ได้แต่มองตามร่างเล็กด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม พลางลูบไปที่ปากตัวเองเบาๆ ทันที
“เจ็บตัวนิดหน่อย แต่ทำให้เธอตายใจ... มันก็คุ้มนะ แคร์ที่รัก หึ”
หลังจากที่ออกมาจากบริษัทยูอาก็ขับรถมาถึงคอนโด ร่างหนาประคองแคร์มาตลอดทางและไม่เชื่อกับสิ่งที่แคร์เล่าเลยสักนิด แต่ทำไมร่างเล็กถึงต้องโกหกทีเดย์ด้วย เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ยูอาเปิดประตูห้องแคร์แล้วพาร่างเล็กเข้าไปในห้องนอน นั่งลงคุกเข่าตรงหน้าจนแคร์ตกใจทันที
“ไหนพูดความจริงสิ ว่าทำไมถึงเข้าไปอยู่ในห้องเก็บของนั้น?”
“เออ... แคร์บอกไปแล้วไงว่าแคร์ไปหาของ และจู่ๆ ก็เป็นลม วันนี้แคร์ถ่ายงานทั้งวันเลยนะ อาจจะเป็นลมแดดก็ได้ พี่ยูจะถามทำไม?”
“พี่ถามแค่คำถามเดียว ทำไมต้องตอบยาวด้วย... มีพิรุธนะ”
“เปล่าสักหน่อย!! พี่ยูกลับห้องไปเลย แคร์จะ... พักแล้ว” แคร์ผลักไหล่ยูอาให้ออกไปแต่ร่างหนากลับนิ่งอยู่แบบนั้นทำให้แคร์กลัวเหลือเกินว่าแผนที่ตัวเองจะเอาคืนยัยจีน่าจะแตก ไม่ได้... เธอจะต้องเอาคืนด้วยตัวเอง ของแบบนี้ใครเขาให้คนอื่นรู้กันล่ะ อย่างยัยนั่นต้องเจอเธอเท่านั้นถึงจะสาสม!! ยูอาหรี่ตามองแคร์ด้วยความสงสัย ปกติแคร์จะไม่ประหม่าขนาดนี้ อาการแบบนี้มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่... แคร์คิดอะไรอยู่ เขาไม่รู้เลยจริงๆ ร่างหนาลุกขึ้นเดินหันหลังจะออกจากห้องทำให้แคร์ถึงกับโล่งอกทันที ฟู่!!
หมับ!!
ตุ้บ...
“อ่ะ พะ พี่ยู!!” ร่างหนาหมุนตัวกลับมาแล้วกอดรัดร่างเล็กจนล้มลงกับเตียงนอน แคร์ที่อยู่ใต้ร่างของยูอาก็ได้แต่ตกใจกับสิ่งที่เขาทำ ร่างเล็กหน้าร้อนผ่าวทันทีกับใบหน้าหล่อที่มองอยู่
“บอกพี่มานะ ว่าคิดจะทำอะไรกันแน่?”
“คะ แคร์เปล่านะ... พี่ยูคิดอะไรอยู่ แคร์บอกแล้วไงว่าแคร์ไม่มีอะไรจะพะ... อื้อ!!” ริมฝีปากร้อนประกบจูบร่างเล็กทันทีจนแคร์ตกใจ เผลอตัวเปิดปากรับลิ้นร้อนให้เข้ามากวัดเกี่ยวลิ้นของตัวเองทันที ยูอาบดขยี้จูบของคนปากแข็งที่ไม่ยอมบอกอะไรกับเขา ลงโทษเธอด้วยการบดจูบแบบร้อนแรงจนแคร์ร้องครางในลำคอ... มือหนาลูบไล้ไปตามร่างกายนวล ทำให้แคร์ขนลุกไปหมด ผละใบหน้าออกมาหายใจเพราะยูอาไม่ยอมแม้แต่จะปล่อยจูบออกเลย ใบหน้าหล่อมองแคร์ด้วยสีหน้านิ่งๆ เป็นสีหน้าเหมือนตอนนั้นเลย... สีหน้าที่จะลงโทษเธอที่กินเหล้า
“บอกพี่มานะแคร์ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น?”
“กะ ก็แคร์บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร ทำไมพี่ไม่เชื่อแคร์ล่ะ!!”
“แคร์ประหม่า...”
“!!!”
“ใช่ แคร์ประหม่าตอนที่ตอบคำถามกับทีเดย์ และชอบกลอกตาไปมา... เวลาที่พี่ถามเราเรื่องนี้ รู้ไหมว่าเวลาคนโกหกมักจะทำท่าทางที่ต่างกันออกไป และแคร์คือหนึ่งในนั้นที่พี่สังเกตเห็น”
“แต่แคร์ไม่ได้โกหกนะ!!”
“เด็กดื้อแบบนี้ อยากโดนพี่ลงโทษหนักๆ ใช่ไหม? ถึงจะบอกได้ว่าเกิดอะไรขึ้น” ยูอามองแคร์ด้วยสีหน้าหงุดหงิดที่ร่างเล็กไม่ยอมพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะเขาอยากรู้ว่าใครกันที่ทำแบบนี้กับแคร์ เพราะถ้าเขารู้ เขาไม่ปล่อยไว้แน่!!
“กะ ก็แคร์ไม่ผิดนี่น่า พี่ยูจะมาลงโทษแคร์บ่อยๆ ไม่ได้นะ!!” ร่างเล็กยังคงเถียงยูอาคอเป็นเอ็นแบบนั้น ทำให้ยูอาถอนหายใจออกมาทันทีและก้มหน้าลงแนบชิดกับใบหน้าสวยที่ตกใจ หัวใจดวงน้อยๆ เต้นระรัวเหมือนจะรู้ว่าต่อจากนี้ พี่ยูของเธอจะลงโทษเธอด้วยวิธีไหนกัน? มือหนาตรึงแขนทั้งสองข้างออกจากกันทำให้ร่างเล็กแอ่นอกเข้าหาร่างหนาโดยไม่ได้ตั้งใจ ใบหน้าหล่อยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนทันที
“ได้ ถ้าไม่ยอมรับ... พี่จะถอดเสื้อผ้าแคร์ทีละชิ้น จนกว่าแคร์จะยอมรับความจริงกับพี่”
“!!!”
“พี่พูดจริงนะ พี่พูดอะไรไปแล้วไม่เคยคืนคำ... เพราะฉะนั้นปากแข็งต่อไปนะ พี่จะทำให้เราเปิดปากบอกพี่ให้ได้”
“พะ พี่ยู... พี่จะทำอะไรแคร์ ไม่เอานะ!! พี่ยูหื่นกาม”
“หื่น? พี่ไม่รู้จักนะ รู้จักแต่... อย่าทำให้พี่ตื่น เพราะแคร์ทำให้พี่ต้องตื่นขึ้นมา พี่เตือนแคร์แล้ว แคร์ไม่ฟังพี่เอง” ยูอายิ้มให้แคร์ที่ทำหน้าตกใจพร้อมกับร่างกายที่สั่นไปทั้งตัว พี่ยูของเธอไม่ใช่คนที่จะยอมอะไรง่ายๆ อีกอย่างเธอเองก็ไม่อยากให้มาถึงจุดนี้ แต่เคยบอกไปแล้วว่าถ้ามันทำให้พี่ยูบอกรักเธอ... ไม่มีสิ่งไหนที่เธอทำไม่ได้
“ว่าไง? จะบอกพี่ดีๆ หรือจะให้พี่ถอดทีละชิ้น?”
“หึ พี่ยูไม่กล้าหรอก!!”
“...”
“พี่เป็นสุภาพบุรุษ และพี่ก็ผลักไสแคร์มาตลอดเวลาที่แคร์กอดหอมพี่... เพราะงั้นแคร์ไม่บอก” แคร์ทำหน้าเชิดใส่ยูอาจนร่างหนามองหน้าเธอนิ่งๆ เห็นไหมล่ะ... พี่ยูนะเป็นคนดี ไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก อีกอย่างถ้าจะทำคงทำไปตั้งแต่เมื่อคืนก่อนแล้ว แคร์มองยูอาที่ลุกขึ้นยืนจนร่างเล็กยิ้มระรื่นแต่ก็ต้องตกใจทันทีที่ร่างหนาถอดเสื้อเชิ้ตสีดำออกมาจนเห็นซิกแพคหนาที่ขาวจนแคร์เงยหน้ามองเขาที่คร่อมร่างเธออีกครั้ง
“ไม่หรอกแคร์ พี่เคยบอกแล้วใช่ไหม? ว่าถ้าพี่ไม่ใช่แบบที่แคร์คิด แคร์จะยังชอบพี่อยู่หรือเปล่า?”
“...”
“ซึ่งแคร์ตอบพี่ว่าถ้าพี่อยู่กับแคร์ตลอดไป แคร์ก็ยังชอบพี่อยู่... เพราะงั้นพี่ทำจริงทุกอย่าง ถ้าแคร์ยังไม่บอก”
“พี่ยู...” ยูอามองแคร์ที่หน้าแดงไปหมดเพราะเขาถอดเสื้อและคร่อมร่างเล็กอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ทำแบบนี้... เขารู้ดีว่าความทรงจำของเขามันไม่สามารถลบไปได้ แต่ถ้าเขาคิดจะลืมมันและเริ่มต้นใหม่กับคนใต้ร่างล่ะ มันจะเป็นยังไง? เราจะไปกันได้ไหม... เราสองคนจะคบกันได้ไหม แคร์ชอบเขาและเขาไม่อยากทำให้เธอเสียใจ อดีตของเขามันไม่หายไปหรอก แต่เขาเองก็พร้อมที่จะเปิดใจกับแคร์ ในเมื่อร่างเล็กชอบเขา เขาก็ไม่อยากทำให้เธอต้องเสียใจอีก แม้ว่าเราจะรู้จักกันมานานแต่ถ้าเราได้ลองอยู่ด้วยกัน แบบ... มากกว่าพี่น้อง มันอาจจะทำให้เขารู้สึกกับแคร์มากกว่านั้นก็ได้ ใบหน้าหล่อก้มหน้าลงหอมแก้มแคร์จนร่างเล็กตกใจ
“ว่าไง... จะให้พี่ถอดใช่ไหม ถึงไม่ยอมพูด”
“ก็แคร์...”
“เอาเป็นว่าหมดเวลาต่อรองแล้วนะ พี่จะถอด... จนกว่าเด็กดื้อคนนี้จะยอมเปิดปาก หึ”
- Writer
