บทนำ
873 Words
"ตกลงจะเอายังไงครับคุณทิปโก้ เรื่องลูกสาวของผม"
พ่อฉันเอ่ยถามขึ้นคือหลังจากตอนเช้าตรู่ที่พ่อฉันไปเจอฉันออกมาจากห้องของพี่ทิปโก้ คือตอนแรกไม่ได้ตั้งใจจะไปกับเขา แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไรมันร้อนๆหนาวๆไปหมด แล้วอารมณ์มันก็พาไปคือจะโทษพี่เขาก็ไม่ได้ซะทีเดียวเพราะว่าฉันก็ยอมเขาเหมือนกัน ถึงใจจะสั่งให้ขัดขืนแต่ร่างกายมันต้องการ
ย้อนไปก่อนหน้านั้น....
"อื้ออออ ยะ อย่าค่ะ"
"เสียงร้องห้ามแต่ร่างกายมันต้องการนะสาวน้อย"
"หยุดแค่นี้เถอะนะคะ อ้าาา นะ หนู อื้มมม"
เขาประกบปากฉันไม่ให้ส่งเสียงคัดค้านอะไรอีก ฉันยอมให้เขาจูบยอมให้เขาทำตามร่างกายของฉันทุกส่วนทั้งๆที่ฉันคิดไว้ว่าฉันจะให้ผู้ชายที่ฉันรักในคืนแต่งงานเท่านั้น
" พะ พี่คะ"
" ยอมพี่เถอะแล้วพรุ่งนี้จะตบรางวัลให้อย่างงาม หึ"
สวบ!,
" กริ๊ดดดดดดดด"
"เชี่ยยังซิงเหรอวะ แม่ง"
เช้าวันต่อมา.....
"จะรีบไปไหน.ยังเช้าอยู่เลย"
เขาลืมตาขึ้นมาเอ่ยถามฉันอย่างงงๆว่าจะตื่นทำไมเช้านักหนา
"เอ่อ คือว่าหนูต้องรีบกลับบ้านค่ะ"
ฉันพยายามไม่สบตาเขายังรู้สึกอายๆกับเรื่องเมื่อคืนไม่หายเลย เขาลุกขึ้นเดินตามหลังฉันออกมาตรงประตู
" อ่ะเงินค่าจ้างสำหรับเมื่อคืน ฉันไม่คิดนะว่าเธอจะยังบริสุทธิ์อยู่ เอ่อ คือหมายถึง"
"ช่างมันเถอะค่ะส่วนเงินคุณเก็บไว้เถอะ แล้วก็ลืมมันไปเถอะค่ะ หนูไปก่อนนะคะ"
ฉันรีบหันหลังเดินกลับทันที นอกจากไม่มีแม้แต่จะสำนึกผิดในสิ่งที่ทำกับฉันแล้วยังเอาเงินมาดูถูกความเป็นคนของฉันอีก ฉันไม่น่าพลาดไปมีอะไรกับเขาเลยจริงๆ ฮึกๆ ฉันปาดน้ำตาเดินออกมาจากห้องของเขาก่อนจะเดินออกไปยังประตูก็เจอพ่อของฉันเดินตรงเข้ามาทันที
"พ่อ"
"ยัยเมย์ทำไมไม่กลับบ้าน แล้วมานอนที่นี่นอนกับใคร"
ฉันอ้ำๆอึ้งๆเล็กน้อยก่อนจะปดออกไป
"นอนกับพี่ๆผู้หญิงนะจ๊ะพอดีพวกเขาเมาแล้วฉันมาพาส่งจ๊ะ กลับเถอะนะพ่อ"
"อื้ม แล้วไป"
ฉันถอยหายใจอย่างโล่งอก ดีนะที่พ่อไม่ซักไซร้หรือถามอะไรต่อ ฉันก้าวขาได้แค่ก้าวเดียวเท่านั้นก่อนจะได้ยินเสียงของ
" เดี๋ยวเมย์ลืมโทรศัพท์ไว้ในห้องนอนนะ"
พ่อฉันหันขวับไปมองหน้าเขาทันที พี่ทิปโก้ จะรีบออกมาทำไมตอนนี้นะ ฉันหันกลับไปหาเขาด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีสุดๆ
"อ่าวลุงกำนันมาทำอะไรที่นี่ครับ"
"แล้วนั้นโทรศัพท์ใครล่ะคุณทิปโก้"
พ่อฉันถามออกไปขออย่าพูดอะไรออกมาให้มากเลยนะแค่นี้ฉันก็ไม่รู้จะโดนอะไรแล้ว
"ของเมษานะครับ เธอลืมไว้ในห้องของผม"
นั้นไงซวยแล้วฉัน
"แสดงว่าเมื่อคืนคุณนอนกับผู้หญิงคนนี้"
"ครับ"
"หึ! เราต้องคุยกันหน่อยแล้วหละคุณทิปโก้ ไปเรียกพ่อกับแม่คุณมาคุยกับผมเรื่องที่คุณนอนกับลูกสาวผมยัยเมษานะ เย็นนี้คุณต้องมีคำตอบให้ผมนะคุณทิปโก้"
" กลับบ้านยัยเมย์ งามหน้านักนะ"
ฉันร้องไห้ออกมาทันที เขามองฉันอย่างอึ้งๆก่อนจะหน้าถอดสีมองมาทางฉัน ฉันปาดน้ำตาเดินตามพ่อฉันกลับไปที่บ้าน ฮือๆๆ ชีวิตต่อจากนี้ฉันจะเจออะไรบ้างเนี้ย
@ปัจจุบัน
" ลูกชายผมต้องรับผิดชอบลูกสาวกำนันครับไม่ต้องเป็นห่วงใช่ไหมทิปโก้"
ผมพยักหน้าเบาๆอย่างไม่รู้จะทำอะไรให้ได้มากกว่านี้ แม่ผมได้เอาผมตายนะสิไปเอาลูกเค้าแล้วจะไม่รับผิดชอบนะ
"ผมไม่เรียกร้องอะไรทั้งนั้นเพราะลูกสาวผมก็ทำงานหน้าเหมือนกันพ่อเคยบอกแล้วใช่ไหมให้รักนวลสงวนตัว ทำไมทำตัวแบบนี้"
ลุงกำนันด่าลูกสาวออกมาต่อหน้าพวกผม ดุชิบหาย แล้วดูยัยเด็กนั้นสิ เอาแต่ร้องไห้ท่าเดียวไม่ช่วยเลย
"ใจเย็นๆก่อนครับ ผมกับภรรยาจะมาสู่ขอลูกสาวกำนันตอนนี้เลย งานแต่งงานจะจัดขึ้นอีกหนึ่งสัปดาห์ ส่วนเรื่องเตรียมงานทางเราจัดการเองหมด แต่ว่าต้องไปแต่งที่กรุงเทพนะครับ แล้วหลังงานแต่งให้ลูกสาวกำนันย้ายไปอยู่ที่บ้านกับลูกชายผม ตกลงตามนี้นะครับ"
ลุงกำนันก้มหน้ามองยัยเด็กนั้นเล็กน้อย
" จะไปอยู่กับเขาไหม"
ยัยเด็กนั้นเอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมพูดอะไร ลุงกำนันถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมา
" เอาตามที่คุณว่าแล้วกัน ถ้าวันหนึ่งลูกสาวผมอยู่แล้วไม่มีความสุข หรือเธอทำให้พวกคุณไม่พอใจ อย่าทำอะไรลูกสาวผม แล้วผมจะไปรับเธอกลับมาเอง"
- Writer
