Chapter 1
839 Words
สองวันต่อมา.......
วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการทำจิตอาสาของพวกพี่ๆ ท่านทั้งสองที่เป็นพ่อแม่ของพี่ทิปโก้พวกท่านให้ฉันกลับไปพร้อมกับพี่เขาเพื่อไปเตรียมงานแต่งงานที่กำลังจะถูกจัดขึ้นในอีกหนึ่งสัปดาห์
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นลูก ไม่อยากไปอยู่กับเขาเหรอ"
ฉันส่ายหน้าเบาๆก่อนจะส่งยิ้มให้พ่อของฉัน
"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกจ๊ะ หนูแค่กลัวสังคมเรากับเขาต่างกัน เขาเป็นคนมีหน้ามีตาในสังคม หนูแค่กลัวว่าตัวเองจะ เอ่อ"
"หนูรู้ตัวเองดีนะว่าหนูจะอยู่ได้หรือไม่ บ้านเราก็ไม่ได้จนขนาดนั้นสักหน่อยนี่ พ่อมีที่ดินเป็นร้อยๆไร่ขายทิ้งแกก็มีเงินใช้ยันชาติหน้าโน่นแหละ"
ฉันหัวเราะกับความขี้โม้สุดๆของพ่อฉัน
" พ่อเนี้ยนะ หนูไม่ได้กังวลเรื่องนั้นซะหน่อย "
" ไหนๆก็ได้เป็นเมียเขาแล้ว ลองศึกษากันดูนะลูกอนาคตมันจะไปกันรอดไหมหรือไม่มันคือเรื่องของอนาคต หนูอยู่ที่นั้นหนูต้องทำหน้าที่ภรรยาที่ดี อย่างที่พ่อเคยสอนมาตลอดเข้าใจไหม"
ฉันพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะสวมกอดพ่อฉันแน่น
" หนูจะเป็นเด็กดีช่วยงานทุกอย่างค่ะ"
พ่อฉันลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยนสุดๆ
" จำไว้ถ้าวันไหนหนูรู้สึกว่าไม่เหลือใคร กลับมาหาพ่อนะลูก ^^"
" จ๊ะพ่อ หนูรักพ่อนะ"
" อื้ม พ่อก็รักลูก ว่าแต่งานของหนู"
" หนูจัดการได้ค่ะงานหนูทำที่ไหนก็ได้"
ฉันบอกออกไปยิ้มๆ พ่อฉันก็พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจก่อนจะช่วยฉันยกกระเป๋าที่เตรียมไว้ลงไปข้างล่าง
"อ่าวคุณทิปโก้มาแล้วเหรอ"
" ครับพ่อกำนัน "
ฉันมองหน้าเขาแล้วส่งยิ้มไปให้ เขายิ้มกลับมาเช่นกันเขาคงหายโกรธฉันแล้วมั่ง
"ฝากลูกสาวผมด้วยนะ "
พ่อฉันตบไหล่พี่ทิปโก้เบาๆก่อนจะสวมกอดฉันแน่น
"โชคดีนะลูก วันงานพ่อจะไปหาหนู"
"จ๊ะพ่อ หนูไปก่อนนะ"
ฉันเดินเข้าไปในรถตู้ทันที ตามจริงพี่ทิปโก้ต้องกลับไปกับรถบัสนะแต่ต้องมาติดที่ต้องพาฉันไปด้วยเขาก็เลยให้รถที่บ้านมารับแทนนะ ฉันขึ้นมานั่งอยู่ในรถข้างๆเขาได้สักสิบนาทีได้ละ เราสองคนไม่พูดอะไรกันเลย ก็ไม่รู้จะพูดอะไรกันนี่นา
" เอ่อ/เอ่อ"
เราสองคนเอ่ยออกมาพร้อมกันก่อนจะหัวเราะแห้งๆให้กัน
"พี่ทิปโก้พูดก่อนสิคะ"
เขาส่ายหน้ารัวๆ
"ไม่ๆเมย์พูดก่อนสิ"
ฉันยิ้มแห้งๆก่อนจะเอ่ยออกไป
"คืออีกนานไหมคะกว่าจะถึง"
ฉันไม่รู้จะคุยอะไรอ่ะถามเวลาเดินทางแล้วกัน
"สักสองชั่วโมง นอนก่อนไหมอ่ะหมอน"
ฉันมองหน้าเขาอย่างอึ้งๆวันนั้นยังเหมือนโกรธฉันอยู่เลยแถมยังเหวี่ยงอีกทำไมวันนี้มาแปลก
"พี่ทิปโก้ไม่โกรธเมย์เหรอคะที่ถูกจับให้แต่งงานกัน"
เขาส่ายหน้ายิ้มๆ
" พี่ไปคิดดูแล้วก็ไม่เห็นจะเสียหายอะไร อีกอย่างพี่เป็นคนทำเราเองพี่ต้องรับผิดชอบ อีกอย่างเราลองคบกันดูก็ไม่เสียหายอะไรนี่นาจริงมั้ย"
ฉันส่งยิ้มให้กับเขา
"ค่ะ งั้นเราลองมาพยายามด้วยกันนะคะ"
" ครับ"
@บ้านนิพนธ์สุขสวัสดิ์
" มากันแล้วเหรอจ๊ะ มาๆหนูเมย์เดินทางเหนื่อยมั้ย"
แม่หม้อแกงเอ่ยถามยิ้มๆ ท่านสองคนใจดีจังเลยฉันคิดว่าฉันโชคดีนะที่เจอพวกท่าน
" ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ ขอบคุณนะคะที่กรุณาเด็กบ้านนอกแบบหนู"
ท่านส่ายหน้ายิ้มๆ
" อย่าพูดแบบนั้นอีกนะเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ใช่มั้ยตาทิป"
" ครับ "
พี่ทิปโก้เอ่ยยิ้มๆ
" คุยกันเข้าใจแล้วใช่ไหม"
"ครับ/ค่ะ"
ท่านยิ้มออกมาทันที
"ดีแล้วลูกเราสองคนค่อยๆเรียนรู้กันไป แม่เชื่อว่าหนูสองคนจะรักกันได้ไม่ยาก "
ฉันพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะหันไปมองหน้าพี่ทิปโก้ที่ส่งยิ้มมาให้อยู่ก่อนแล้ว บางทีการมาที่นี่อาจจะไม่ได้แย่ก็ได้ เนาะ
"ชัยๆ เอาของคุณเมย์ไปไว้ที่ห้องตาทิปด้วย"
คุณแม่หม้อแกงตะโกนออกไปฉันถึงกับชะงักไปเล็กน้อย
" เอ่อออ คือ หนูกับพี่ทิปโก้ไม่ได้นอนแยกห้องกันเหรอคะ"
ฉันถามออกไปท่านทำหน้างงๆก่อนจะหันไปมองหน้าพี่ทิปโก้เหมือนจะให้เขาตอบคำถามของฉัน
"นอนแยกทำไมผัวเมียกันใครเขานอนแยกห้องกัน ใช่ไหมครับแม่"
- Writer
