อสูรสองหัวใจ เล่ม 1,2,3 (3 เล่มจบ)

พี่ชายที่แสนดี 1

            เกือบเที่ยงของวันใหม่

            จัสตินขับรถมาจอดหน้าคฤหาสน์กัลเซลโลก่อนที่เขาจะก้าวลงจากรถในมือหนาถือแฟ้มเอกสารติดมือมาด้วย จากนั้นก็ก้าวเท้าเข้าไปในตัวบ้าน

            “เซียนนา คุณอูโก้อยู่ไหน” จัสตินเอ่ยถามสาวใช้ที่กำลังเดินออกมาจากในบ้าน

            “ยังไม่ลงมาค่ะพี่จัส สงสัยยังไม่ตื่นเพราะเมื่อวานดื่มหนักตั้งแต่หัววัน” เซียนนาตอบ

            “อืม ขอบใจมาก”

จัสตินยิ้มให้สาวใช้ ก่อนจะก้าวไปยังบันไดที่ทอดตัวสู่ชั้นสองของบ้าน เดินตรงไปยังห้องนอนของผู้เป็นนาย เรื่องการดื่มของมึนเมาหนักๆ ของอูโก้เป็นเรื่องปกติของคนที่นี่ไปเสียแล้ว เพราะตลอดระยะเวลาสองปีที่ผ่านมา อูโก้เอาแต่ดื่มแอลกอฮอล์ หมกตัวแต่อยู่ในห้องนอน ราวกับว่าอยากจะหลีกหนีโลกภายนอก จมอยู่กับโลกส่วนตัวของตน แม้แต่งานยังไม่สนใจ ทำให้เขาจะต้องนำเอกสารสำคัญมาให้เจ้านายหนุ่มเซ็นเสมอ แล้ววันนี้ก็เช่นกัน

เท้าของจัสตินชะงักเมื่อประตูห้องนอนของอูโก้เปิดออก หัวใจของจัสตินหล่นลงไปกองอยู่ปลายเท้าเมื่อเห็นร่างของนันท์นภัสก้าวเดินออกมาจากห้อง ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะเห็นเธอเดินออกมาจากห้องนั้น เนื่องจากระยะเวลาที่อูโก้จมอยู่กับความทุกข์ นันท์นภัสจะนำอาหารมาให้เจ้านายของตนทานเสมอ แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ สภาพของนันท์นภัสที่เดินออกมาจากห้องนอนของผู้เป็นนายแตกต่างจากครั้งก่อนๆ เธอมีทีท่าอิดโรย หน้าตาไม่สู้ดีนัก ดวงตาบวมราวกับคนผ่านการร้องไห้มาทั้งคืน

เท้าเล็กเดินออกมาจากห้องนอนของชายใจดำอย่างไม่มั่นคงนัก ตลอดค่ำคืนที่ผ่านมาอูโก้ตักตวงความสุขจากเรือนร่างของเธอนับครั้งไม่ถ้วน แม้ว่าเธอจะขอร้องให้เขาหยุดเพราะร่างกายเริ่มไม่ไหว มันอ่อนล้าอ่อนแรงไปหมด ดวงตาอยากจะปิดแล้วพักผ่อน กว่าสิ่งที่เธอต้องการจะเดินทางมาถึงเวลาก็เลยไปว่าตีสี่ พอทุกอย่างยุติลงนันท์นภัสก็หลับทันที มาตื่นก็เมื่อสิบห้านาทีที่แล้ว กว่าจะลุกขึ้นสวมใส่เสื้อผ้าได้ก็ต้องใช้เวลาไม่น้อย และด้วยร่างกายที่ยังไม่พร้อมส่งผลให้ร่างสาวเซจนเกือบจะล้ม คนที่มองเห็นอยู่รีบเข้ามาประคอง

“แคทเป็นอะไร” น้ำเสียงของจัสตินแฝงไว้ซึ่งความเป็นห่วง นันท์นภัสเงยหน้ามองชายหนุ่มที่ตนรักและนับถือเหมือนพี่ชาย แล้วพอเห็นหน้าเขาเธอก็ร้องไห้ทันที

“พี่จัส...ฮือ” เธอกอดร่างของจัสตินราวกับหาที่พึ่ง ซึ่งเขาก็พร้อมที่จะให้นันท์นภัสพึ่งพาไปตลอดชีวิต “พี่จัส...ฮือ”

“ไปพูดกันที่ห้องแคทดีกว่านะ เดี๋ยวมีใครมาเห็นแคทจะถูกมองไม่ดี”

เขาพูดเสียงอ่อนโยนประคองร่างนันท์นภัสไปยังห้องส่วนตัวของเธอที่อยู่ถัดไปอีกสามห้อง ระหว่างทางที่ประคองร่างบอบบาง หัวใจของเขาเจ็บปวดราวกับมีใครนำของมีคมมาทิ่มแทงกับการคาดเดาเหตุการณ์ที่หญิงสาวที่ตนหลงรักเผชิญ ซึ่งจัสตินคิดว่า ตนเองคาดเดาไม่ผิดเนื่องจากสภาพของเธอมันบ่งชี้บ่งชัดเช่นนั้น โดยเฉพาะตรงลำคอระหงที่มีรอยจ้ำแดงคล้ายกับถูกดูด เพียงแค่นี้เขาก็พอจะรู้แล้วว่า อะไรเกิดขึ้นในห้องของอูโก้ แค่คิดหัวใจแข็งกล้าก็ปวดร้าว น้ำตาแห่งบุรุษอาบนองดวงใจ

“เกิดอะไรขึ้นครับคนดีของพี่”

เขาเอ่ยถามเมื่อพาเธอมานั่งอยู่ริมเตียง ใช้มือจับเส้นผมของเธอที่ปรกใบหน้ามาทัดหู การกระทำของจัสตินส่งผลให้บ่อน้ำตาสาวแตกมากขึ้น เธออยากให้คนที่นั่งอยู่ข้างกายเวลานี้เป็นอูโก้ อยากให้เขาปลอบประโลมเธอด้วยคำพูด ให้ความหมองเศร้าในจิตใจสลายลงไป แต่ก็รู้ดีว่า สิ่งที่ตนคาดคิดไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอน ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันหน้า

“พี่จัส...ฮือ” นันท์นภัสพูดไม่ออก บอกความเจ็บปวดและสิ่งที่ตนเองได้รับออกเป็นคำพูดไม่ได้ ทุกอย่างมันจุกแน่นในลำคอ

“บอกพี่มาคนดี ถ้าคิดว่าพี่คนนี้เป็นพี่ชาย”

จัสตินทอดมองใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาด้วยความเจ็บปวดเป็นที่สุด เขาคิดว่าความปวดร้าวหัวใจยามที่ได้รู้ว่า นันท์นภัสแอบหลงรักอูโก้ ผู้เป็นเจ้านายของตนก็เจ็บปวดมากพอแล้ว มาเห็นสภาพของเธอตอนนี้ความเจ็บปวดทวีหลายเท่าตัว

“คะ...คุณอูโก้...เขา...เขา...ฮือ...ฮือ” เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ค่ำคืนที่ผ่านมา ความเสียใจของนันท์นภัสก็ลุกโชน คำพูดที่ตั้งใจจะบอกเขากลายเป็นเสียงสะอื้นไห้แทน “คุณอูโก้...เขา...เขาขืนใจแคท...ฮือ”

            เหมือนกับมีเข็มนับพันล้านเล่ม เหมือนกับมีศาสตราวุธแหลมคมทุกมุมโลกพุ่งเข้ามาในหัวใจของเขาพร้อมกัน ความเจ็บปวดจึงเกิดขึ้นมากมายและท่วมท้นความรู้สึก เป็นความปวดร้าวหัวใจที่จัสตินไม่เคยได้รับมาก่อน คนที่ตนเองรักสุดหัวใจตกเป็นของชายคนที่เขารู้ดีว่า เธอไม่มีค่าในสายตาของชายคนนั้น แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่รังเกียจเธอแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามความรักที่เขามอบให้เธอนั้น ยังคงมีเช่นเดิมแล้วจะเพิ่มมากขึ้นทุกๆ วัน

            จัสตินไม่ถามว่าเรื่องมันเกิดขึ้นได้อย่างไร เขาไม่ต้องการรู้และไม่ต้องการรับฟังเพราะแค่นี้หัวใจของเขาก็ร้าวระบมพอแล้ว อีกทั้งหากถามไปก็อาจจะไปกระตุ้นความเสียใจของนันท์นภัสให้พล่านในความรู้สึกมากขึ้น ทางเดียวที่จัสตินทำได้คือ ปลอบโยน

            “ถ้าอยากร้องไห้ก็ร้องไห้พอ ร้องกับอกของพี่ พี่จะซับน้ำตาทุกหยดของแคทเอง แล้วพอร้องไห้จนพอใจ แคทต้องเข้มแข็งนะครับ อย่าจมอยู่กับเรื่องร้ายที่เกิดขึ้น พี่จะยืนเคียงข้างแคทเสมอ ไม่ว่านรกหรือสวรรค์หรือแม้แต่ยืนบนผืนโลกที่โหดร้าย”

            คำพูดของเขาทำให้เธอร้องไห้หนักขึ้น ใบหน้าสาวอิงซบอกกว้างของจัสติน เธอร้องไห้และร้องไห้ระบายความทุกข์ความเสียใจอยู่ในอ้อมแขนอันอบอุ่นของจัสติน ชายหนุ่มที่ช่วยชีวิตเธอจากนักค้ามนุษย์ เขาช่วยเหลือเธอทุกอย่าง แม้กระทั่งเวลานี้จัสตินก็อยู่เคียงข้างเธอ ทำไมเธอจึงโง่ไม่รักชายคนนี้ ทำไมต้องไปหลงรักชายไร้หัวใจ ชายใจดำคนนั้นด้วย นันท์นภัสก่นด่าตัวเองหลายต่อหลายครั้ง แต่ทุกครั้งเธอก็ตัดใจเลิกรักเขาไม่ได้

เวลาผ่านไปเท่าไรไม่รู้ รู้เพียงว่าตลอดระยะเวลาจัสตินไม่คลายอ้อมแขนที่โอบกอดร่างอรชร เขายังให้เธอใช้อกของตนซับน้ำตาและถ่ายทอดความเจ็บปวดของเธอมาสู่เขาเช่นเดิม ไม่ผลักไสหรือดันร่างเล็กให้ออกห่าง จัสตินไม่มีวันทำเช่นนั้นแน่นอน เขาปรารถนาจะให้เธออยู่ในอ้อมกอดของเขาไปตลอดชีวิตด้วยซ้ำไป ชายหนุ่มรอจนกว่าเธอจะผละจากอกของเขาเอง

“ดีขึ้นหรือยังคนดีของพี่” จัสตินเอ่ยถามเสียงนุ่ม มือใหญ่ลูบเส้นผมของสาวอันเป็นที่รักแผ่วเบา

“ดีขึ้นแล้วค่ะพี่จัส” เธอตอบอยู่กับอกกว้างที่ชุ่มไปด้วยน้ำตาของตน ก่อนจะดึงลำตัวของตนออกห่างร่างสูงใหญ่ ใช้ฝ่ามือเช็ดน้ำตาบนแก้มราวกับเด็กๆ “ขอบคุณพี่จัสมากนะคะ”

“แล้วแคทจะบอกเรื่องนี้กับคุณท่านหรือเปล่า”

คนถูกถามถึงกับอึ้ง ย้อนนึกถึงคำขู่ของอูโก้แล้วเกิดหวาดหวั่นขึ้นมา อิทธิพลของอูโก้ไม่ใช่น้อยๆ รู้จักคนเยอะทั้งคนดีและคนไม่ดี เขาต้องทำตามคำขู่ได้แน่นอนหากบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้ แค่เธอหลุดปากบอกจัสตินไปก็มากพอแล้ว

“ไม่ค่ะ แคทจะไม่บอกคุณท่านค่ะ”

เธอตอบเสียงเบาปนเสียงสะอื้น คนที่ได้ยินเสียงสะอื้นถึงกับใจเจ็บหนึบนึกสงสารนันท์นภัสจับใจ ในขณะเดียวกันก็ไม่พอใจและแค้นเคืองเจ้านายหนุ่มขึ้นมา แต่ก็รู้ว่าทำอะไรอูโก้ไม่ได้ อูโก้เป็นทั้งเจ้านายและผู้มีพระคุณที่เขาจะต้องซื่อสัตย์ไปตลอดชีวิต

“แต่พี่ว่าน่าจะบอกนะ ไม่อย่างนั้นคุณอูโก้ก็จะข่มเหงแคทไปอย่างนี้เรื่อยๆ” พูดไปหัวใจก็เจ็บปวด เมื่อคิดว่าความสัมพันธ์ของอูโก้กับนันท์นภัสจะต้องมีครั้งต่อไป

“แคทบอกไม่ได้ค่ะ แคทบอกคุณท่านไม่ได้จริงๆ ค่ะพี่จัส”

“เพราะคุณอูโก้สั่งใช่ไหม”

เขาถามอย่างรู้เท่าทัน จัสตินทำงานกับอูโก้ตั้งแต่อายุสิบเจ็ดปี จนบัดนี้เขาอายุสามสิบหกปี หากนับจำนวนปีก็สิบเก้าปีมีหรือที่จะไม่รู้นิสัยใจคอของอูโก้รวมทั้งซัคคาร์โด้กับมากาเร็ต เขารู้จักดีทุกคนจึงคาดเดาได้ไม่ยาก

“ใช่ค่ะ คุณอูโก้สั่งไว้”

“ถ้าแคทไม่บอก พี่เชื่อว่ามันต้องมีครั้งต่อๆ ไปแล้วแคทจะทนได้เหรอ” เขาถามตรงๆ

คนที่ถูกถามชะงักและนิ่งอึ้ง เธอก็รู้อยู่แก่ใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในค่ำคืนที่ผ่านมาจะต้องเกิดขึ้นอีกครั้งและอีกครั้งหาที่สิ้นสุดไม่ได้ แต่น่าแปลกที่ในจิตใจของเธอกลับเรียกร้องและโหยหาความปรารถนานั้น ไม่ได้มีทีท่าหวาดกลัวหรือไม่ต้องการแต่อย่างใด ทั้งที่เธอน่าจะปฏิเสธความต้องการนั้นไม่ใช่หรือ หรืออาจเป็นเพราะว่าหัวใจของเธอมีแต่อูโก้ รักเพียงเขาแม้ว่าเขาจะไม่แยแส ไม่สนใจและเกลียดชังเธอมากเพียงไร หัวใจดวงนี้ก็มอบให้อูโก้เช่นเดิม

“ค่ะ แคททนไหว แคทไม่อยากให้คุณท่านคิดมากค่ะ ลำพังเรื่องที่คุณอูโก้อกหักคุณท่านทั้งสองก็หนักใจพออยู่แล้ว แคทไม่ต้องการให้มีเรื่องไปรบกวนใจท่านอีกค่ะพี่จัส ถือเสียว่าทดแทนข้าวแดงแกงร้อนและความเมตตาที่ครอบครัวของคุณอูโก้มีต่อแคทค่ะ”

จัสตินรู้ว่ายังมีเหตุผลอื่นรวมอยู่ด้วย นันท์นภัสรักอูโก้ย่อมปรารถนาจะใกล้ชิดคนที่ตัวเองรัก แต่เขาก็ไม่พูดออกไปเพราะยิ่งพูด ตัวเองก็ยิ่งเจ็บ เจ็บที่หัวใจ

“ถ้าวันไหนแคททนไม่ไหว แคทบอกพี่นะ พี่จะทำทุกอย่างเพื่อให้แคทหลุดพ้นจากคุณอูโก้”

นันท์นภัสมองหน้าจัสตินด้วยความซาบซึ้งในน้ำใจ ตั้งแต่วันแรกที่ได้พบกันจวบจนกระทั่งถึงวันนี้เวลานี้ ชายตรงหน้ายังดีกับเธอแบบเสมอต้นเสมอปลาย หากไม่ได้เขาในวันนั้น ชีวิตเธอจะเป็นเช่นไรก็ไม่อาจรู้ได้

“ขอบคุณพี่จัสมากนะคะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ” เธอแย้มยิ้มให้ชายหนุ่มตรงหน้าจากหัวใจ “พี่จัสดีกับแคทมากเหลือเกินค่ะ แคทไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณของพี่จัสยังไงดี”

จัสตินยิ้มอ่อนโยนให้สาวตรงหน้า แนบฝ่ามือบนแก้มเนียนใสของเธอแล้วคลึงเบาๆ “ในชีวิตพี่พี่ไม่ต้องการอะไรจากแคทเลย นอกจากให้แคทเป็นน้องสาวที่น่ารักของพี่ตลอดไปก็พอ”

เขาทราบดีแก่ใจว่า นันท์นภัสวางเขาเป็นเพียงพี่ชาย หาได้มีความรู้สึกอื่นแต่อย่างใด แล้วถ้าหากเขาจะขอให้เธอเป็นมากกว่านี้ก็คงไม่ได้ ให้เธอเป็นเพียงน้องสาวที่ให้เขาดูแลไปตลอดชีวิตดีกว่า ดีกว่าหักหาญน้ำใจนันท์นภัส ครอบครองเธอโดยไม่เต็มใจ จัสตินต้องการได้ทั้งร่างกายและหัวใจของเธอ

“ได้สิคะพี่จัสแคทให้พี่จัสได้ค่ะ” เธอตอบพร้อมรอยยิ้มหวาน ลืมความทุกข์ ความเสียใจของตนไปชั่วขณะ

“ดีมากน้องรักของพี่” เสียงของเขายังคงนุ่มนวลเช่นเดิม “พี่ว่าแคทไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่านะจะได้สดชื่น แล้วก็หาผ้าพันคอมาพันรอบคอเสียหน่อย จะได้ไม่มีใครเห็นรอยจารึกที่คุณอูโก้ฝากไว้บนคอของแคท ระหว่างที่แคทอาบน้ำพี่จะให้เซียนนาทำซุปร้อนๆ ให้แคททานนะ แล้วจะบอกเซียนนาว่าแคทไม่สบายเลยลงไปข้างล่างไม่ไหว เตี๊ยมกันก่อนจะได้พูดตรงกัน”

“ค่ะพี่จัส”

“พี่ต้องไปแล้วนะ ช่วงบ่ายพี่เสร็จงานแล้วจะมาหาแคทนะ”

นันท์นภัสพยักหน้ารับรู้ เขาจึงลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเดินไปยังประตูห้องนอนของเธอด้วยความเจ็บปวดระบมใจ ลูกแมวตัวน้อยๆ ของเขาตกเป็นของเจ้านายหนุ่ม ชายหนุ่มที่ไม่เคยเห็นค่าในตัวของนันท์นภัสเลยแม้แต่น้อย มีแต่จะเหยียบย่ำ จัสตินจะต้องทนทุกข์ใจ ทรมานใจที่เห็นคนที่ตนรักเป็นของอูโก้ได้นานเท่าไร เขาไม่รู้ รู้เพียงว่าตนจะยืนเคียงข้างนันท์นภัสเสมอ ถึงแม้ว่าหัวใจจะเจียนสลาย เขาก็จะไม่ทิ้งเธอ