สุมิตรารู้สึกตัวตื่นเพราะได้ยินเสียงคลื่นกระทบฝั่ง เธอ พบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงนอนสี่เสา สลักเสลาเป็นลวดลายอ่อนช้อยและมีมุ้งขาวสะอาดล้อมรอบ ห้องนี้มีโทนสีฟ้าขาว วอลเปเปอร์ลวดลายน่ารัก ผ้าม่านขาวบางโบกสะบัด มองดูแล้วราวกับห้องของเจ้าหญิงพระองค์ใดพระองค์หนึ่ง
หญิงสาวลุกขึ้นนั่งงง มองไปโดยรอบ ก่อนก้มลงมองตัวเองพบว่าเธอสวมชุดนอนสีขาวบางเบาแต่ซ้อนทับกันหลายชั้น ดูราวกับหลุดมายังยุคอัศวินอะไรทำนองนั้น
“ตื่นแล้วหรือคะมาดาม”
หญิงวัยกลางคนชาวต่างชาติ สวมชุดราวกับแม่บ้านยุคกลางเดินถือตะกร้าหวายเข้ามาวางไว้ข้างตู้เสื้อผ้า ก่อนเดินมายกมุ้งเหน็บไว้ให้สุมิตราออกจากเตียงโดยง่าย นางพูดภาษาอังกฤษสำเนียงฝรั่งเศส และมีรอยยิ้มราวกับทูตสันติภาพไมตรีตลอดเวลา
“คุณผู้ชายอยู่ที่ห้องรับประทานอาหารค่ะ คุณอาบน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวพวกเราจะช่วยแต่งตัว”
พูดจบก็ปรบมือสามครั้ง จากนั้นหญิงสาวสามคนในชุดแม่บ้านยุคกลางก็เด
