รักเกิดในไร่ส้ม

ตอนที่ 1 - ไร่ส้มคอยรัก (2)

ฤดูร้อนผ่านเข้ามาเยือนทีไรถนนหนทางแห้ง ขรุขระเต็มไปด้วยหลุมบ่อ ขับยังไงก็หลบไม่พ้นโครงเครงทั้งคนทั้งรถ

สุดสัปดาห์ที่ผ่านมามีงานเลี้ยงฉลองใหญ่โตที่ไร่ภูตะวัน เนื่องในโอกาสพิเศษนายภูสละโสดกับสาวสวยดีกรีผู้ชนะงานขวัญใจชาวไร่ คนในจังหวัดจำนวนมาก ต่างร้องเฮร่วมยินดีให้นายภูได้ครองรักกัน รวมทั้งอาชวินเองก็ไปร่วมงานด้วยทั้งช่วงเช้าและเย็น นายใหญ่ของไร่องุ่นภูตะวันแฮปปี้เอนดิ้งไปแล้ว เหลือแค่นายใหญ่ของเขานี่แหละ ‘อาร์ม อาชวิน’ หล่อสุดในไร่ รวยสุดประเทศชาติ เก่งสุดเรื่องการบริหาร โสดสนิทไร้สาวแนบกาย แถมมีแนวโน้มว่าเขาอาจจะซิง

แหม... ก็ดูซิ พ่อคุณเล่นไม่สนใจผู้หญิงคนไหนเลย ใครเข้าใกล้ก็ขยับออกห่างราวกับของร้อน เอาแต่พูดพร่ำเพ้อทุกวันว่ารอน้องเอยกลับบ้าน ถ้าน้องเอยกลับมาวันไหนจะให้ผู้ใหญ่ไปสู่ขอ ชวดรอบที่สิบแล้วมั้ง ถูกปฏิเสธกี่ครั้งก็ไม่เจ็บไม่จำ ‘เอย อาทิตยา’ สาวเหนือสุดสวยเกิดและโตที่เชียงใหม่ แต่ย้ายไปเรียนต่อปริญญาตรีและทำงานที่กรุงเทพ นานๆ ได้กลับบ้านมาเยี่ยมพ่อแม่ บ้านหล่อนก็อยู่ไม่ไกล ติดรั้วไร่ส้มนี่แหละ

เห็นกันกับอาชวินมาตั้งแต่สมัยเท้าเท่าฝาหอยจนตอนนี้ใหญ่เท่าฝาบ้านแล้วมั้ง อาทิตยาทำงานบริษัทในกรุงเทพตำแหน่งเลขานุการผู้บริหาร ข่าวแว่วๆ มาว่ามีแฟนแล้วแถมคบมาหลายปีแล้วด้วย

เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเจ้านายเขายังรอ ร้อ รอ ไม่ยอมตัดอกตัดใจจากน้องเอยสักที จ๊อดสุดหล่อคนนี้งงแสนงง

ช่วงสองสามวันก่อนหน้านี้มีพายุพัดเข้ามาทางตอนเหนือของประเทศไทย กัดเซาะถนนเป็นหลุมขนาดใหญ่ พอฝนไปก็ทิ้งความแห้งแล้งไว้เป็นหลักฐานความเสียหาย เยอะขนาดนี้ต่อให้ขับรถเก่งแค่ไหนก็ไม่มีทางหลบพ้น เว้นแต่จะลงเดินเองแหละ การเดินทางถึงจะราบเรียบนุ่มนิ่ม ไม่เจ็บก้นแบบนี้ นายจ๊อด ผู้ช่วยของอาชวินพยายามหักพวงมาลัยรถยนต์ ซ้ายทีขวาที ซิกแซคสุดความสามารถทว่าก็ยังไม่วายได้ยินเสียงด่าตามมา หนุ่มทั้งสองนั่งบนเบาะปากสั่นกึกๆ ตามแรงโยกคลอนของรถ

“อะ… ไอ้จ๊อด!” จะด่ามันเสียงก็ยังขาดๆ หายๆ “ขับรถให้มันดีๆ หน่อยสิวะ หลุมใหญ่วัวแทบลงไปนอนได้ยังจะขับลงไป”

“เจ้านายครับ หลุมบนถนนมีหน้ากระดานเรียงสิบขนาดนี้ ต่อให้เอาดอมินิก ทอเรสโต้มาขับก็ไม่มีปัญญาหลบพ้นหรอกครับ”

นายจ๊อดบ่นกระปอดกระแปดขมวดคิ้วใส่เจ้านาย สายตายังคงจ้องมองดูทางหาช่องทางหลบเลี้ยวทว่าก็ไม่พ้น ล้อหน้าทางซ้ายตกลงไปในหลุมขนาดใหญ่ดังกึกๆ เรียบร้อย

“ไส้จะเลื่อนแล้วโว้ย” อาชวินโวยวายลั่น

“เจ้านายแค่ไส้ แต่ผมน่ะ น้องชายจะเลื่อนแล้วครับคุณอาร์ม”

ว่าพลางทำหน้าจุก ประคองพวงมาลัยหักออกจากหลุมดังกล่าวเผชิญกับหลุมน้อยใหญ่ถัดไปเกือบสิบ ไอ้จ๊อดคนนี้จะบ้าตาย ปกติทางไม่กันดารขนาดนี้นะ แต่เพราะฝายกั้นน้ำทางเหนือของไร่แตกช่วงพายุเข้าคนก็เลยไปช่วยกันซ่อม ยังไม่มีใครว่างมาทำถนนทางนี้

“ไอ้จ๊อด! หลบโว้ยหลบ อย่าตกเชียวนะ”

นายจ๊อดหักหลบตามคำสั่งได้ทันท่วงที โชคดีไม่มีรถสวนมา ไม่งั้นคงหลบยังไงก็ไม่ทัน ชักจะทนไม่ไหวแล้ว เขาหันหน้าไปถามเจ้านาย

“คุณอาร์มครับ ลาดยางถนนเถอะชีวิตจะสบายขึ้นเยอะเลย”

“บ่นเยอะน่า อยากลดเงินเดือนแกมาทำไหมล่ะ”

“โอ๊ย ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยมันไว้แบบนี้แหละครับ ลำบากแค่ช่วงนี้เอง นอกนั้นสอ-บอ-มอ สบายมากครับเจ้านาย” หัวเราะเสียงดัง กลบเกลื่อนทันท่วงที จ๊อดโยกตัวไปมาอยู่หลังพวงมาลัยค่อนข้างอารมณ์ดี

“เออ รู้เรื่อง ขับให้มันดีๆ กว่านี้ แล้วก็เร็วๆ ด้วย”

อาชวินโวยใส่เจ้าลูกน้อง ตัวเขาสั่นเป็นเจ้าเข้า เสียงปากกับฟันกระทบกันกึกๆ ไม่ขาดเสียงพอๆ กับเสียงสะโพกกระเด้งขึ้นสูงก่อนร่วงลงสู่เบาะ กระแทกนานเข้ามันก็เจ็บนะเว้ย จุกไปหมดแล้ว

ถ้าการกระแทกอันหนักหน่วงครั้งนี้จะทำให้เขาสืบพันธุ์ไม่ได้ สาบานไอ้เลยว่าไอ้จ๊อดจะต้องรับผิดชอบ! คาดว่านายจ๊อดเองก็กลัวจะถูกด่าเหมือนกันถึงลดความเร็วลง ค่อยๆ ขับตกหลุมทีละนิดทีละหน่อย จนในที่สุดก็มาถึงสำนักงานในไร่ สองหนุ่มพร้อมใจกันถอนหายใจเฮือกใหญ่ เช็ดเหงื่อตามกันเป็นแถบๆ ระลึกได้ว่าเพิ่งฝ่าด่านนรกมา

“ถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพ ปลอดภัยหายห่วงครับ”

รถยนต์เข้ามาจอดเทียบหน้าสำนักงาน เจ้านายลูกน้องยกมือตบกันหนึ่งทีก่อนอาชวินจะหยิบกระเป๋าสะพายข้างบรรจุเอกสารกับเงินหลายแสนลงจากรถเดินเข้าไปใน ส่วนนายจ๊อดขับรถยนต์ไปเก็บในโรงจอดข้างๆ ตัวอาคาร ร้องเพลงฮึมฮัมบ้าๆ บอๆ ไปตามประสา

หลังจากนำรถไปเก็บเรียบร้อยนายจ๊อดเดินไปหยิบหมวกกับกุญแจมอเตอร์ไซด์แว้นเข้าไปในไร่อีกครั้ง เพื่อคอยควบคุมคนงานให้ใส่ปุ๋ยให้ถูกวิธี จะได้ไม่เป็นการสิ้นเปลืองโดยเปล่าประโยชน์ ในระหว่างคุมงานก็บังเอิญได้ยินคนงานตั้งวงนินทาลูกสาวผู้ใหญ่บ้าน ด้วยความสอดรู้สอดเห็นนายจ๊อดก็ขยับตัวกระดึ๊บๆ เนียนๆ เข้าไปยืนแอบฟัง

“เห็นมันหน้าหวานๆ หงิมๆ แบบนั้นแต่ใครจะรู้ล่ะว่าความจริงแรดเงียบ ร่านเงียบ แอบตั้งท้องแล้วคลอดตั้งปีสองปีไม่ยอมบอกให้พ่อแม่รู้ นี่ก็เพิ่งบากหน้าอุ้มลูกกลับมาให้พ่อแม่ช่วยเลี้ยงเมื่อเช้านี้เอง”

“ใครเหรอจ๊ะแม่ซ้อน” คนงานแต่ละคนก็อยากรู้อยากเห็นไม่แพ้กัน รีบเข้ามาฟังแม่ซ้อนขาเม้าท์ประจำไร่ส้ม