“ปล่อยเราไป”อ้ายฉิงพูดกับปาหวางอ๋อง
“ข้าไม่ได้ทำร้ายเจ้า อ้ายฉิงแค่เพียงรู้สึกว่าสวรรค์ช่างไม่ยุติธรรมกับข้ายิ่งนักในเมื่อข้าเห็นใบหน้างดงามของเจ้าก่อนแต่ทำไมต้องเป็นเฉิงอู๋อ๋องที่ได้ครอบครองเจ้า”
“ท่านทำเช่นนี้ได้สิ่งใดคืนมา”ปาหวางอ๋องกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น
“ข้าไม่ขอสิ่งใดขอแค่ได้ชิดใกล้เจ้าในบางครั้งคราวก็เท่านั้น เดิมฝ่าบาทไม่เคยเห็นข้าในสายตา มีเพียงฮองเฮาที่คอยสนับสนุนแต่ก็นั่นแหละฮองเฮาก็เลี้ยงดูเฉิงอู๋อ๋องมาเหมือนลูก ข้าจึงอิจฉาทุกครั้งที่ทั้งฝ่าบาทและฮองเฮาคอยพูดถึงเฉิงอู๋อ๋องในด้านดีดี ส่วนข้าก็แค่ทำตัวดี ไม่โลดโผนให้พวกเขาหนักใจก็พอ”
“อย่างไรท่านก็ไม่ควรทำแบบนี้ ข้าเป็นชายารองของท่านอ๋องแล้ว หากท่านยังหวังว่าจะได้ใจก็คงไม่อาจในเมื่อใจข้ามอบให้กับท่านอ๋องไปแล้ว”ปาหวางอ๋องยิ้มเศร้าๆ
“ข้าจึงอยากแค่เพียงได้มีช่วงเวลาที่ได้ชิดใกล้กับเจ้าได้มองหน้าเจ้าทุกเวลาที่อยากมอง ได้คุยกับเจ
