ชายาอัปลักษณ์กับท่านอ๋องรูปงาม

อย่าหวังว่าจะได้สมหวัง

“แยกย้ายกันไปได้แล้ว เจิ้งอ้ายฉิง ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ซุกใครไว้ในห้องอีก เจียวหยูเฝ้านางแต่นี้ไปเจ้าต้องคอยเฝ้านาง”ออกคำสั่งเด็ดขาด ปาหยางอ๋องยิ้มยียวนรู้ดีว่าอีกคนตั้งใจทำเช่นนี้เพราะสงสัยเขา

เดินเข้าไปใกล้อ้ายฉิง ก้มศีรษะลงช้าๆ

“ยินดีที่ได้พบ ชายารอง เฉิงอู๋อ๋อง”ยิ้มยียวนจนหวงเฉิงอู๋รู้สึกไม่พอใจท่าทางของ ปาหยางอ๋อง

“เจียวหยูพานายหญิงของเจ้ากลับเข้าไปข้างใน บางทีพรุ่งนี้ข้าอาจไต่สวนนางเพิ่มกับเรื่องของค่ำคืนนี้เตรียมหาคำตอบไว้ให้ดี”

“ในฐานะที่ข้าเป็นคนอยู่ในเหตุการณ์ในคืนนี้ พรุ่งนี้ปาหวางอ๋องคงจะต้องแวะมาที่นี่อีกครั้ง”

“หากไม่กลัวว่า นางจะถูกครหาว่า แต่งเข้ามาไม่ทันไรปาหวางอ๋องผู้เป็นที่เล่าขานเรื่องผู้นิยมหญิงงามแวะเวียนมาในฐานะใดกัน ก็คงไม่หวงห้าม แต่แปลกเสียจริงปกติ ปาหวางอ๋องนิยมหญิงงามเช่นไรครั้งนี้จึงเปลี่ยนใจมา นิยม ...หญิงที่เป็นชายาคนอื่นแล้วยัง มีใบหน้าอัปลักษณ์…”กลืนน้ำลายลงคอ ความจริงไม่อยากพูดถึงขั้นนั้นแต่ทว่าเมื่อเห็นท่าทีของปาหยางอ๋องทำให้ อยากพูดสิ่งที่ทำให้ตัวเองสาใจที่สุด

“อัปลักษณ์เพียงภายนอก ภายในอาจงดงามหรือบางทีที่ข้ากับเฉิงอู๋อ๋องเห็นคงต่างออกไปข้าอาจเห็นนางใบหน้างดงามดังเทพีสวรรค์มาก่อน แต่เฉิงอู๋อ๋องกลับมองเห็นชายารองแค่เพียงหญิงซึ่งมีใบหน้าไม่ควรมอง”

นับว่าปาหยางอ๋องรักษาน้ำใจอ้ายฉิงเลี่ยงที่จะใช้คำว่าอัปลักษณ์ เพื่อไม่ให้อ้ายฉิงรู้สึกแย่ไปกว่านี้

“เจียวหยูเข้าไปด้านในกันเถิด”อ้ายฉิง ก้าวนำหน้าเจียวหยู ปาหวางอ๋องชะโงกหน้า

“พรุ่งนี้ข้าจะมาอีก หวังว่าเจ้าจะยินดีต้อนรับข้า”อ้ายฉิงไม่ตอบ ไม่ได้มีท่าทีว่ารู้สึกเช่นไร แต่คนที่รู้สึกว่าอารมณ์ขุ่นมัวคือหวงเฉิงอู๋เมื่อเห็นว่าปาหวางอ๋องเดินเอามือไพล่หลังอย่างคนอารมณ์ดี

“ท่านพี่ เมามายเพียงนี้กลับไปที่ห้องเถิดฟางหลินให้คนเตรียมน้ำอุ่นให้”เฉิงอู๋อ๋องไม่พูดว่าอย่างไรสาวเท้าก้าวเดิน กลับไปที่ห้องอย่างรวดเร็ว ฟางหลินส่ายหน้าไปมา

“พวกเจ้าไปสืบดูว่าท่านอ๋องไม่พอใจอะไรชายารอง ถึงกับสั่งให้โบยนางแล้ว ปาหวางอ๋องมาเกี่ยวอะไรด้วย”

ปาหวางอ๋องจ้องมองหยกเนื้อดีที่เขาแอบหยิบมาจากข้างกายของอ้ายฉิง

คุ้นเคยกับหยกชิ้นนี้ยิ่งนักเขาเคยเห็นมันที่ไหนกัน

“ท่านอ๋องหยกชิ้นนี้มีปัญหาหรือไร”ชิงกวานเหลือบตามองป้ายหยกในมือของปาหวางอ๋อง

“ข้าเหมือนเคยเห็นมันที่ไหน อีกอย่างป้ายหยกอันนี้เป็นหยกเนื้อดี ข้าเพียงแค่มองเพียงแวบเดียวก็รู้ได้ทันทีว่าคนที่เป็นเจ้าของมิใช่คนธรรมดาแน่นอน”

“ท่านอ๋องได้หยกชิ้นนี้มาจากไหนกัน”

"ข้าแอบหยิบมันมาจาก...ชายารองของเฉิงอู๋อ๋อง พรุ่งนี้ต้องนำไปคืนนาง”ชิงกวานอ้าปากค้าง

“ท่านอ๋องไปที่นั่นมาอีกแล้วหรือ”

“ข้าบอกจะไปก็ต้องไป ตอนนี้ตงเกาไม่อยู่ที่จวนอ๋อง เข้าออกง่ายดาย องครักษ์ในจวนเฉิงอู๋อ๋องแต่ละคนฝีมือธรรมดาไม่น่ากลัวเท่ากับตงเกาแม้แต่น้อยหากไม่มีตงเกาก็ไม่มีใครที่จะต่อกรข้าได้”

“ชิงกวานไม่ได้ห่วงเรื่องความปลอดภัย รู้ดีว่าท่านอ๋องวรยุทธ์สูงส่งเพียงใดแต่หากถูกจับได้ จทำให้งานที่เราทำอยู่มีปัญหาได้”

“ใครกันกลัวเฉิงอู๋อ๋องเขาก็แค่คนขี้โมโหคนหนึ่งเท่านั้น ชิงกวานท่านรู้ไหมข้า เพิ่งจะเข้าใจวันนี้นี่เองว่าคนเรา หากจะถูกชะตากันแล้วไม่ว่าใบหน้าอีกคนจะ ไม่ควรมองแค่ไหนแต่หัวใจเราก็เต้นแรงอยู่ดียามเข้าใกล้คนที่ถูกชะตา”เพ้อฝันเหมือนเด็กหนุ่ม ชิงกวานถอนหายใจ

“ท่านอ๋องอย่าบอกนะว่าแม้จะมองเห็นได้ชัดว่านางมีใบหน้าไม่ควรมองแต่ ท่านอ๋องก็ยังถูกชะตานาง อย่างนั้นหรือ”พยักหน้ายิ้มๆ

“ข้า กำลังคิดวางแผนการที่จะเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของนาง ข้าเชื่อว่าที่ข้าเห็นในค่ำคืนนั้นไม่ได้ตาฝาด ลางสังหรณ์ของข้าไม่ผิดนางไม่ได้มีใบหน้าอัปลักษณ์ทว่านางงดงามดังเทพีสวรรค์เช่นนั้นข้าจะต้องหาทางให้นางเปิดเผยใบหน้านางกับข้าด้วยความเต็มใจ”ยิ้มด้วยแววตามุ่งมาด

“แล้วจะมีประโยชน์อะไรหากนางมีใบหน้างดงามจริง เฉิงอู๋อ๋องก็จะยิ่งหวงแหนนาง แล้วความจริงในตอนนี้ก็คือนางเป็นชายารองของเฉิงอู๋อ๋องเสียแล้ว”

“นั่นอย่างไรเล่า ข้าจะทำทุกวิถีทางให้นางหย่ากับเฉิงอู๋อ๋อง บอกตามตรงชิงกวานข้า...หลงเสน่ห์นางจนถอนตัวไม่ขึ้น ทำไมคนที่แต่งกับนางไม่เป็นข้า”

“บัดซบ”เฉิงอู๋อ๋องใช้มือตีน้ำในอ่างอย่างแรงด้วยโทสะที่ไม่อาจระงับไว้ได้เมื่อคิดถึงคำพูดและใบหน้าเย้ยหยันของปาหวางอ๋อง

“ไม่มีทางข้าจะไม่ให้ปาหวางอ๋องได้สมหวัง”ดวงตาวาวโรจน์

“เด็กๆ รับคำสั่งข้า ให้เจิ้งอ้ายฉิงชายารองย้ายมาพำนักที่ห้องข้างๆ ข้าเดี๋ยวนี้ ทันที” สาวใช้วิ่งไปตามบัญชา ฟางหลินกำมัดแน่นด้วยความรู้สึกไม่พอใจอย่างที่สุด

เจียวหยูเก็บข้าวของของเจิ้งอ้ายฉิงที่มีไม่มากนักมาหอบไว้กับอก

“นายหญิงเห็นไหมว่าท่านอ๋องในที่สุดก็ต้องอดสงสารนายหญิงไม่ได้ ย้ายให้ไปอยู่ใกล้ๆ ”

“ไม่จริงหรอกเขาแค่เพียงจะจับผิดข้า”อ้ายฉิงพูดสีหน้าเรียบเฉย

“ไม่จริงเจ้าค่ะห้องนั้นแม้แต่นายหญิงพระชายาเอกยังไม่มีสิทธิ์ได้เข้าไปอยู่ แต่นายหญิงของเจียวหยูได้อภิสิทธิ์เข้าไปอยู่ในห้องนั้น"ยิ้มสมใจ

“เจ้ากำลังนอนอยู่หรือเปล่า”

“นอน”เจียวหยูถามสีหน้างงงัน

“นอนแล้วฝันอย่างไรเล่า เห็นได้ชัดว่าเขารังเกียจข้าเพียงใด”ถอนหายใจยาว เจียวหยูเองก็ถอนหายใจ เพ้อฝันไปอยากให้อ้ายฉิงเป็นที่โปรดปราน