ตอนที่ 8.ความเหมือนที่แตกต่าง/2
1630 Words
“พ่อฉันติดหนี้ปู่ของคุณ ถ้าหาเงินมาใช้หนี้ไม่ได้ เจ้าสัวจะยึดบ้านและบริษัทของพ่อฉัน ลูกอย่างฉันไม่มีปัญญาหาเงินมาช่วยพ่อได้หรอก ถึงต้องรับปากท่านเจ้าสัวมาเป็นเมียหลานชายท่าน”
อิงดาวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ กำหมัดแน่น
“คุณคิดเหรอว่า ฉันอยากจะมาทำอะไรบ้าๆ แบบนี้ ผู้ชายอย่างคุณมีดีอะไร ให้ฉันต้องการ”
หญิงสาวบริภาษเขาอย่างไม่ออมคำ ดวงตาแดงก่ำ มองหน้าหลานชายเจ้าหนี้ ด้วยแววตาเจ็บช้ำ
“ฉันต้องสงสารเธอด้วยหรือไง มันเป็นปัญหาของครอบครัวเธอ ไม่ใช่ปัญหาของฉัน”
จิณณ์ยักไหล่ ไม่ยินดียินร้ายกับปัญหาของอิงดาว เขาขยับถอยไปนั่งบนเก้าอี้ มองดูหญิงสาวด้วยสายตาเย็นชา
“ใช่ มันไม่ใช่ปัญหาของคุณ แต่ฉันขอเวลาสักสามเดือนได้ไหม ให้ฉันอยู่ที่นี่”
อิงดาวพยายามต่อรอง หวังความเห็นใจจากเขา เธอหลังติดฝาแล้ว หากถอยตอนนี้ก็ไม่มีที่ไป
“ขออยู่อีกสามเดือน เพื่ออะไร คิดจะทำให้ฉันเปลี่ยนใจหรือไง”
จิณณ์ส่ายหน้า เข้าใจว่าหญิงสาวยื้อเวลา หวังให้เขาใจอ่อน
“ฉันตกลงกับท่านเจ้าสัวว่า ถ้าฉันเปลี่ยนใจคุณไม่สำเร็จภายในสามเดือน ท่านเจ้าสัวจะยืดเวลาชำระหนี้ให้พ่อของฉัน ขอให้ฉันอยู่ที่นี่สักสามเดือนตามสัญญา พอครบกำหนดฉันจะไป”
สิ่งที่หญิงสาวบอกทำให้จิณณ์นิ่วหน้า มองคนพูดค้นหารอยพิรุธ แต่พบเพียงแววตาอ้อนวอน ใบหน้าคุ้นตานั้นทำให้ใจเขาแกว่งไม่น้อย หัวใจชืดชาเหมือนรุ่มร้อนขึ้นมาแปลกๆ
“คิดว่าฉันจะเชื่อแผนการตื้นๆ ของเธอรึไง นี่ลงทุนไปศัลยกรรมทำหน้าให้เหมือนเมียฉันไปเท่าไหร่ล่ะ”
จิณณ์คิดว่าอิงดาวไปศัลยกรรมให้มีใบหน้าเหมือนอรนิภา การแพทย์สมัยนี้ก้าวหน้า การเปลี่ยนคนหนึ่งให้เหมือนอีกคนไม่ใช่เรื่องยาก
“คุณมัน... หึ อยากจะเข้าใจอะไรแบบนั้นก็เรื่องของคุณ”
อิงดาวหมดความอดทนกับคนใจแคบ เขาช่างคิดได้ว่าเธอไปทำศัลยกรรมมา เมื่อเขาไม่คิดเห็นใจเธอ ก็ไม่จำเป็นต้องยอมให้เขากดหัว
“แล้วยังไงล่ะ หน้าฉันเหมือนภรรยาคุณไหมคะ เหมือนจนคุณแยกไม่ออกรึเปล่า”
อิงดาวเดินเข้าไปหาราวกับลูกวัวไม่รู้จักเสือ หยุดตรงหน้าคนที่นั่งอยู่ โน้มตัวยื่นหน้าไปหาเขาใกล้ๆ
“นี่เธอจะทำอะไร”
จิณณ์เอนหลังไม่ให้ใบหน้าใกล้กันจนเกินไป ใจเต้นโครมครามขึ้นมา ตั้งการ์ดเตรียมผลักไสคนใจกล้า
“ชิ คุณกลัวใจตัวเองใช่ไหม ว่าคุณจะห้ามใจตัวเอง ไม่ให้รู้สึกอะไรกับฉันไม่ได้”
อิงดาวปั้นหน้า ยิ้มหวาน ยื่นนิ้วไปแตะปลายคางของชายหนุ่ม จับคางของเขาบังคับให้มองหน้าเธอ
“คุณไม่รู้สึกอะไรกับฉันจริงๆ เหรอ”
“ไม่ เธอแค่หน้าเหมือนน้องอร ฉันไม่มีทางรู้สึกอะไรกับผู้หญิงหน้าด้านแบบเธอหรอก”
จิณณ์ปัดมือเธอออก บังคับตัวเองให้จ้องตอบเธอ ทั้งที่หัวใจของเขามันกำลังเต้นแรงจนแทบทะลุออกมานอกอก กำมือไว้แน่นไม่ให้คว้าร่างงามตรงหน้ามากอดไว้ ร่างกายและหัวใจของเขามันโหยหาอรนิภา เมื่อเจอผู้หญิงหน้าตาเหมือนเธอ ก็ห้ามใจตัวเองแทบไม่อยู่ แต่เขาไม่ยอมให้ตัวเองหลงไปกับภาพเงาลวงตานี้เด็ดขาด
“กล้าพิสูจน์ไหมคะ”
อิงดาวกระตุกยิ้ม เอ่ยถามเสียงหวาน
“กล้าสิ คนหน้าเหมือนแบบเธอ ไม่มีอิทธิพลต่อฉันหรอก”
จิณณ์กลั้นใจตอบ โดยไม่รู้ว่ากำลังเข้าทางอีกฝ่าย
“ถ้าอย่างนั้น ให้ฉันอยู่ที่นี่ต่ออีกสามเดือนสิคะ ภายในสามเดือนนี้พิสูจน์ให้ฉันเห็นว่าคุณไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉัน พิสูจน์ให้ปู่ของคุณเชื่อด้วยว่า คุณไม่มีทางรักใครได้อีกนอกจากภรรยาของคุณ ท่านจะได้เข้าใจและไม่ส่งผู้หญิงมากวนใจคุณอีก”
คำท้าทายของอิงดาว ทำให้จิณณ์ต้องยอมตกหลุมพราง หากเขาไล่เธอไปก็เสียหน้า ถูกเธอนำเรื่องไปบอกท่านเจ้าสัว และคนเป็นปู่คงจะส่งเธอมากวนใจเขา หรือไม่ก็ส่งผู้หญิงคนอื่นมาอีก
“ก็ได้ แต่ถ้าสามเดือนผ่านไป ฉันพิสูจน์ให้เธอเชื่อแล้ว เธอต้องไปศัลยกรรมหน้าของเธอ ไม่ให้เหมือนหน้าเมียฉันอีก และฉันจะใช้หนี้ให้พ่อของเธอทั้งหมด”
เขาตั้งข้อแม้บ้าง เขาทนไม่ได้ที่จะเห็นใบหน้าของอรนิภา อยู่บนหน้าของผู้หญิงคนนี้ อรนิภามีเพียงคนเดียว ไม่อยากให้ใครลอกเลียนแบบเธอ
“โอเค ฉันจะไปให้พ้นๆ หน้าคุณ ไม่ให้คุณเห็นหน้านี้ของฉันอีก”
อิงดาวรับปากเขา ขยับถอยห่างร่างสูงใหญ่ของจิณณ์ แอบลอบถอนใจอย่างโล่งอก
“ระหว่างสามเดือนที่เธออยู่ที่นี่ เธอต้องทำงานเหมือนคนงานคนอื่นด้วย ไม่ใช่มาเกาะฉันกิน”
จิณณ์ตั้งสติได้แล้ว เมื่อครู่เขาเสียเหลี่ยมถูกผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ปั่นหัว จนเผลอรับปากให้เธออยู่ต่อ เขาจะไม่ยอมถูกเธอทำแบบนั้นอีก เกมนี้เขาจะต้องเป็นคนคุมเกม สามเดือนต่อจากนี้เขาจะทำให้ผู้หญิงคนนี้รู้สำนึกให้ได้ว่า เล่นกับคนผิดเสียแล้ว
“ฉันก็ทำงานอยู่นี่ไงคะ ช่วยป้านิ่มทำงานบ้าน”
อิงดาวเถียงสู้ มาหาว่าเธอจะมาเกาะเขากิน เธอก็มีสองมือสองเท้าเหมือนกัน ใช้แรงแลกที่อยู่ที่กินได้
“ไม่พอ เธอต้องไปช่วยงานในไร่ด้วย และต้องช่วยทำงานเอกสารให้ฉันด้วย”
“นี่คุณจะใช้ฉันเป็นทาสเหรอ” อิงดาวโวยวายขึ้นมา
“แล้วไง ไม่ทำก็ได้นะ ขนของออกไปจากไร่สิ ฉันไม่ได้ห้ามนี่ ข้อตกลงเมื่อกี้ ถือเป็นโมฆะ”
เขาย้อนศรคืนอย่างสาสม ทำเอาหญิงสาวเม้มปากแน่น กำหมัดด้วยความเจ็บใจ จากที่คิดว่าเป็นต่อ ตอนนี้ตกเป็นเบี้ยล่างเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“ฉันจะทำ จะให้ฉันทำอะไรก็สั่งมา แต่ฉันขอพักที่นี่กับป้านิ่มนะคะ”
เรื่องงานอิงดาวไม่เคยกลัว แต่เรื่องการไปพักเพียงลำพังเธอรู้สึกว่า มันไม่ปลอดภัย
“ก็ได้ อยากจะอยู่ที่นี่ก็อยู่ไป แต่อย่าคิดมายั่วยวนฉันนะ ถ้าฉันพลาดเธอจะได้แค่ตำแหน่งนางบำเรอ ครบสามเดือนฉันจะเฉดหัวเธอทิ้ง”
จิณณ์เอ่ยเสียงเข้ม ป้องกันตัวเองไว้ด้วยกติกานี้
“ชิ ฉันไม่สนใจคุณหรอก คุณต่างหากอย่ามารักฉันก็แล้วกัน”
อิงดาวเชิดหน้าเข้าใส่ ด้วยท่าทางชวนหมั่นไส้ บุคลิกของเธอแตกต่างกับอรนิภาราวกับฟ้ากับเหว จิณณ์เริ่มมองเห็นความเหมือนที่แตกต่างของหญิงสาวกับภรรยา
ก็แค่คนหน้าเหมือน ไม่มีทางแทนที่คนในหัวใจของเขาได้...
เมื่อนางนิ่มกลับมา พบว่าจิณณ์กำลังใช้อิงดาวทำความสะอาดห้องทำงานของเขา แฟ้มเอกสารกองโตถูกขนมากองเต็มพื้น คนเป็นนายนั่งจิบกาแฟมองดูสาวใช้คนใหม่ทำงานด้วยท่าทางอารมณ์ดี
“ป้านิ่มไปจัดโต๊ะที ผมหิวแล้ว”
จิณณ์บอกนางนิ่มเมื่อเห็นอีกฝ่ายยืนหน้าประตูห้อง ทำท่าจะเข้ามาช่วยอิงดาวทำงาน
“ป้าทำกับข้าวไว้แล้ว เดี๋ยวป้าตั้งโต๊ะให้นะคะ”
นางนิ่มบอกผู้เป็นนาย หันไปมองหน้าอิงดาว หญิงสาวส่งยิ้มแห้งๆ ไปให้คนสูงวัยกว่า พยักหน้าบอกว่าไม่มีอะไรต้องห่วง นางนิ่มถึงยอมออกไป
“ฉันจะไปกินข้าว หวังว่ากลับมาเธอจะจัดการเอกสารพวกนี้ให้เรียบร้อย”
จิณณ์กำชับ แล้วลุกขึ้นเดินจากห้องไป ปล่อยให้อิงดาวมองตามพร้อมกับสายตาขุ่นจัด
“อีตาบ้า จิกหัวใช้เหมือนฉันเป็นทาสในเรือนเบี้ย นึกเหรอว่าฉันจะยอมแพ้”
อิงดาวรวบรวมแรง ตั้งใจจัดการเรียงแฟ้มเอกสารเป็นหมวดหมู่ จัดวางในตู้เก็บเอกสารอย่างเรียบร้อยสวยงาม แถมยังใจดีจัดโต๊ะทำงานให้เจ้านายด้วย เมื่อจิณณ์กลับเข้ามาหญิงสาวก็อวดผลงานให้เขาดู
“ฉันทำเสร็จหมดแล้วค่ะ จัดหมวดแฟ้มเอกสาร เรียงตามวันที่ก่อนหลัง ตามที่คุณสั่งทุกอย่าง”
“อืม... ใช้ได้นี่ ฉันให้เวลาเธอพักกินข้าวครึ่งชั่วโมง แล้วตามฉันไปทำงานในไร่”
จิณณ์พยักหน้าพอใจ เขาหางานใหม่ให้เธออีก โดยไม่สนใจว่าหญิงสาวทำไหวหรือเปล่า
“ค่ะ ฉันไปกินข้าวก่อนนะคะ”
อิงดาวบอกก่อนจะพาตัวเองเดินลงมาชั้นล่าง นางนิ่มรออยู่ที่ห้องครัว
“กินข้าวก่อน ป้าเตรียมไว้ให้แล้ว”
นางนิ่มรู้จากเจ้านายว่า จะให้อิงดาวตามไปทำงานในไร่ด้วย นางมองดูหญิงสาวแล้วถอนหายใจ ไม่คิดว่าคุณจิณณ์ของนางจะใช้คนหน้าเหมือนภรรยาทำงานในไร่ แผนการของเจ้าสัวคงล่มไม่เป็นท่าเมื่อหลานชาย ไม่ติดกับแถมยังทรมานคนที่ท่านส่งมาอีก ไม่รู้ว่าอิงดาวจะทนได้สักกี่น้ำ
- Writer
