The Fate of Love( BOOK 1)

Chapter 24

Sean Alonzo pov's

At sa wakas...bago ako tuluyang mabura sa mundong ito ay nakuha ko din ang pinakamimithi ko..Ang babaeng pinakamamahal ko.

Actually siya nalang ang tanging rason ko para makipag laban sa P*t*ng in*ng cancer na ito!siya nalang ang bukod tanging pinanghahawakan ko,para ituloy ang natitira kung buhay.

Kahit delay ang aming church wedding... hindi ko masyadong pinoproblema iyon..dahil alam kong ginawan nang paraan ni mommy lahat..to make this all happened..

I really love Arabella so much na kahit alam kong mahihirapan akong kalabanin ang karamdaman ko..nananatili akong matatag, at dahil iyon sa kanya...

I thought marrying her ,was completely made me happy...but I was wrong...I was so damn wrong! for not listening my instinct..

Umpisa pa lang,I had that weird feeling na..may something sa kanilang dalawa ni David,but they keep insisting that there's nothing between them,mas pinairal ko ang pagiging kuya at ang pagiging malambutin kung puso

I chose not to believe my instinct,dahil nainiwala ako kay David..I believed in him that he never liked her,i believed his lies...

Kasalukuyan akong nasa bar nitong hotel,kung san ko napiling magpalamig muna...

Hindi ko napigilan ang halo halong emosyon na naramdaman ko kanina..I was damn so hurt! masakit malaman ang katotohanan...I just take a deep sighed..

Dito sana kami magdiwang at magsaya sa aming honey moon...pero hindi ko akalain na ganun pala ang matuklasan ko...

For clarification lang po...It doesn't matter naman talaga sa akin if she's still virgin or not..I won't mind..Kasi mahal na mahal ko naman talaga si Arabella...

But the thing is.. mamatay na nga lang ako,ginagago pa nila akong lahat...

Matagal kunang napapansin ang mga lihim nilang titigan sa isat isa..may cancer lang ako but Hindi ako ganun ka t*nga..Pinili ko lang talaga magpakatanga dahil sa sobrang pagmamahal...

And you know what hurts me even more? That they already knew my condition..kaya lahat umaayon sa akin pati pagpaparaya ni David...pati ang pagpapakasal ni Arabella sa akin...Now it made sense kung bakit all of a sudden she agreed about the wedding..

Dahil ramdam na ramdam ko namang she doesn't had any feelings towards me...

But again I chose to be more like stupid...Pinili ko pa din bigyang daan ang natatak sa puso ko that my own mom will never gonna betrayed me....

Agad ko naman naramdaman ang biglang pag agos nang dugo mula sa ilong ko...madalas na itong nangyayari sa akin ngayon.. at pati ang mga tila mapang pasa sa katawan ko...maybe it's a sign....I just took a deep sighed....bigla kong naramdaman na may karamdaman nga pala ako..

Para akong nakalutang sa ere ...parang unti unting nanlalabo ang paningin ko....the next thing I know.....Wala na akong matandaan...

Arabella pov's..

Halos mag aapat na oras nang wala si Sean,pero hanggang ngayon hindi pa din siya bumalik...Yes sabihin na natin na hindi maganda ang pangyayari sa amin kanina..But he is my husband...

At kaya ako nandito..dahil sa kasunduan namin ni Tita Karena..I maybe unfair to Sean...but this is really hard for me.. marrying him ..and now,he already owns my body,na dapat sa isang tao ko lang dapat ibabahagi...

Naputol ang pagmunimuni ko nang marinig ko ang isang phone ringing sa TaaS nang side table..agad ko itong sinagot...

At ganun nalang ang panlulumo ko sa sinabi nang boses sa telepono...Agad kung kinuha ang cardigan ko at agad akong nanakbo sa pinakamalapit na ospital kung san isinugod si Sean..

Kasalanan ko to ako ang may kasalanan kung bakit sinugod si Sean sa hospital..

Nang makarating ako sa hospital, nangangatog kong itinatanong sa reception kung nasaan ang Asawa ko...

" Umh ma'am....relax lang po kayo.. nangangatog po kayo..." Sabi nang isang nurse .

" I can't relaxed now...I want to see my husband....where is he?"mauturidad kung tanong sa kanila..hindi ko alam kung bakit bigla akong nag aalala nang husto sa kanya..o baka sobrang guilt lang talaga ang naramdaman ko ngayon..

" Maam you have to wait po,nasa ER papo ang asawa niyo.. hintayin nalang nating lumabas si doc.." Sabi nung nurse na agad naman akong nangangatog na kinuha ang Phone ko at tinatawagan si tita Karena..

Agad naman akong nakahinga nang maluwag nang malaman kong,okay lang si Sean...At nailipat na din ito nang mga kwarto...Na siya namang dating ni tita Karena..

" what happened ijah? anung nagyari kay Sean ..?" tita Karena asked

" Tita...I was so afraid kanina." I sobbed...as tita Karena hugged me..

" Ssh.. ijah..stop crying...we knew already his condition...what happened?" she asked again

" I'm sorry..it's my fault.....he - he knew everything..." iyak na wika ko kay tita Karena..

Muli akong niyakap ni tita at dahan dahan akong pinapatahan nito..

Nang parehas kamin napalingon when we heard Sean call his mom.

" Mom" Mahinang sambit ni Sean

" I'm sorry anak.....I'm so sorry...I thought it could be better..if you will get what you really want...I can't lose you son....I'm not ready...I will never be ...." Naiiyak na wika ni tita Karena sa anak .Habang damang dama ko ang sakit niya ngayon bilang isang Ina...

"mom...stop......I'm not gonna die now.." sarcastic nitong wika,na may halong pait na ngite sa labi .

"Please forgive me son...anak please fight for this...wag kang mawalan nang pag asa..." tita said while touching Sean's face...

Wala akong salitang makuha mula sa bibig ko..dahil alam kong galit siya,galit siya sa akin,kay David...sa aming lahat..Hindi ko alam kung panu ko siya lalapitan natatakot akong magdulot muli nang sakit sa kanya.

" mom..can you leave us for a while?I just want to talk to her.." he said at halatang pagak ang boses nito.Agad naman tumango ang Ina nito at hinawakan lang ako nito sa balikat habang palabas nang kwarto.

Nakatitig lang ako kay Sean..Ang looking him in his condition,makes my heart break..hindi ko akalain na ganyan ang kanyang kalagayan kapag nasa ospital na siya..

"Hey..don't look at me that way come here..." wika nito na agad naman akong lumapit sa kanya...he held my hand..

" I just wanna say sorry for what I acted earlier....I'm so sorry babe..." he said as he kissed my hand..

" No Sean .I should be the one to say sorry to you...I didn't meant to..- " Sean cut my words...at dahan dahan niyang pinupunasan ang mga luhang dumadaloy sa pisnge ko...

" ssh...you don't have to say that...I should be the one to say sorry...I just realized...how lucky I am..na despite of your happiness..nagawa mo iyong isakripisyo alang alang lamang sa akin...and for that..I wanna say thank you so much Ara..for your sacrifice...for your kindness.." he said..at kita ko ang pamumula nang mga mata nito..

" Sean..stop...you deserve to live...and I'm doing this because I want to..I want you to live.." I sobbed as I kissed his forehead.." and I'm so sorry for not being true to you..I lied....but believe me...totoo ang kabaitan at concerned na ibinibigay ko sayo Sean... please maniwala ka" I said to him...

" I know babe..I know...At alam ko din na hindi din ako ang laman niyan" he said habang tinuturo Ang kaliwang dibdib ko...

"Sean...I'm sorry" tanging nasambit ko..

" It's okay...I do understand now babe..and it's fine..but can I ask a favor from you?" he asked..

" Anything Sean ..what is it....you want food? nagugutom kana ba?" natataranta Kong Alok sa kanya dahil honestly...seeing him now make me feel so guilty..

" A year...it could be months,month..or weeks...I don't know Ara...when is it the right time..." he said as he took a deep sighed..

" Sean please..don't talk about that...please" I said at umiiyak na naman akong muli..

" I just want you,to atleast pretend that you love me too?...na ako lang muna...just be my wife..kahit pagpapanggap lang Ara... please..can you do that for me?" wika ni Sean..na halos humahagulhul na ako sa pakiusap nito at agad ko itong niyakap at hinalikan,dahil sa totoo lang...naawa ako sa kanya...he deserves what he ask me to do.

" I promise Sean..I will be a better wife to you...I will take good care of you.." I said to him as a lean my head to his chest...

Agad kong naramdaman ang haplos niya sa buhok ko...at dahan dahang inangat ang kamay niya para mayakap ako.

Kelangan kung panindigan ang pinili kung buhay.. kalimutan ko muna ang pansarili kong kaligyahan...he needs me....At gagawin ko ang responsibility ko bilang asawa.