“บ้า! พูดแบบนั้นได้ยังไง”
คนถูกว่าว่าบ้าตาปรอยมองเนื้อนวลที่เปิดเปลือยตรงหน้านิ่งไม่ตอบโต้จนเจ้าตัวมองตามแล้วให้หน้าร้อนวาบเมื่อเห็นว่าตนนั้นล่อนจ้อนต่อหน้าเขาในตอนนี้ เม้มปากแน่นอย่างมีโมโหแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมปิดเอาไว้ แต่ดูเหมือนจะสายเกินไปหน่อยแล้ว
คนได้กำไรทางสายตากระแอมไอเรียกสติ เมื่ออะไรๆในตัวชักตื่นๆกับภาพงดงามตรงหน้า ยิ้มมุมปาก ไม่วายแหย่ต่อ
“บ้าหรือเปล่าไม่รู้ พี่บอกไปแล้วนี่”
อาการหิวเมื่อครู่พลันมลายหายวับไป เธอควรกลับไปหาก้านเพชร ป่านนี้พี่ชายคงโวยวายใหญ่โตแล้วที่เธอหายมาไม่บอกไม่กล่าวอะไร ตัดสินใจไม่ไปกินข้าวข้างนอกกับเขาอย่างที่อีกฝ่ายบอก แล้วดึงผ้าห่มผืนหนาปิดหน้าปิดหลังไม่ให้คนหน้ามึนที่เอาแต่นั่งจ้องได้กำไรมากกว่าที่ได้
“จะปิดทำไมนัก ทั้งตัวนั่นน่ะพี่เห็นมาหมดแล้ว”
ยวนไม่เลิก จนเด็กสาวย้อนคืนให้
“ไม่ได้หน้าหนาเหมือนคนบางคนนี่”
“ตามใจ อ้อ เสื้อผ้าเรายังเปียกอยู่ ใส่
