Chapter 13
1567 Words
ทั้งสามคนเข้ามาในร้านอาหารเวียดนาม และมีหลายอย่างที่หญิงสาวสั่งมาเพราะอยากจะลองทานสักครั้งโดยมีสารวัตรภาคินคอยตามอกเอาใจทุกอย่าง ส่วนแสนรักก็เท้าคางมองทั้งสองคนอย่างรำคาญ ทำไมเขาจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้ มาในเมืองทั้งทีก็อยากกินของที่อยากกิน ไม่น่าพามาด้วยเลยทั้งสองคนเนี่ย
“พี่แสนรักกินอะไรจ๊ะ”
“สั่งเถอะไม่ต้องถามกินได้หมดแหละ”
“กินง่ายดีจังไม่เรื่องมาก เนาะ”
“เหอะ!”
เขาเบะปากออกมาก่อนจะนึกไปถึงเด็กน้อยคนหนึ่งที่เจอกันล่าสุดคือเมื่อครึ่งปีก่อน ปัจจุบันนี้ถ้าจำไม่ผิดน่าจะต้องเข้ามหาวิทยาลัยปีนี้ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง
“อ่อพี่ว่าจะถาม ใบตองเป็นยังไงบ้าง”
“ทำงานอยู่กับแม่นั่นแหละจ้ะ ทำไมไม่แวะไปหาล่ะรายนั้นไม่เคยหยุดงานเลยล่าสุดถามหาพี่ด้วยนะถ้าเจอก็พาไปเที่ยวบ้างแล้วกัน”
แสนดียิ้มออกมาก่อนจะหันไปหาภาคินที่ตอนนี้กำลังตักของกินให้เธออยู่
“ให้แสนดีเหรอคะ”
“ใช่ค่ะกินเยอะๆนะจะได้อ้วนๆ”
“แค่นี้ก็อ้วนมากแล้วค่ะ”
เธอเอ่ยออกมาก่อนจะลองชิมอาหารที่เขาตักให้อย่างเอร็ดอร่อย ทั้งสามคนนั่งทานอาหารด้วยกันเป็นชั่วโมงกว่าจะอิ่มแล้วพากันไปเดินย่อยอาหาร
“ไปไหนต่อดี…”
“กลับได้แล้วมั่งนี่ออกมาหลายชั่วโมงแล้วนะ”
แสนรักเอ่ยออกมาเสียงเรียบแต่คนอย่างสารวัตรภาคินที่นานๆจะได้ออกมาทีแถมยังได้มากับคุณหมอคนสวยด้วยล่ะก็อยากจะอยู่ให้นานที่สุดเลย
“ยังไม่อยากกลับเลย ต้องคิดถึงคุณหมอแน่นอนเลยอ่ะ”
“กลับเถอะค่ะเดี๋ยวมันจะค่ำซะก่อน”
“กลับเถอะเอาไว้ค่อยมาใหม่ จะพามาเองไม่ต้องห่วงโอเคมั้ยครับคุณภาคิน”
แสนรักเอ่ยประชดชายหนุ่มและนั่นทำให้เขายิ้มอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก เอาเถอะวันนี้ก็ถือว่าคุ้มค่ามากแล้วได้กินข้าวซื้อของให้ ได้จับมือเดินเล่นใช้เวลาอยู่ด้วยกันแค่นี้ก็ดีมากสำหรับเขาแล้ว
“กลับก็กลับ ถ้างั้นไปกัน”
ทั้งสามคนช่วยกันถือของไปขึ้นรถโดยผู้กองแสนรักและซื้อของไปฝากเด็กน้อยใบตองด้วย เดี๋ยวว่าไปส่งทั้งสองคนเสร็จจะแวะไปหาเธอสักหน่อย
ตลอดทางสารวัตรภาคินก็ชวนหญิงสาวคุยตลอดทำความรู้จักกันให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้และพอได้รู้จักกันจริงๆจึงรู้ว่าทั้งสองคนมีความชอบที่คล้ายกันและเข้ากันได้ดีมาก
“พี่จะโทรหานะคะทุกคืนเลย ว่าแต่แสนดีคุยได้มั้ย”
“ได้ค่ะแสนดีนอนคนเดียวคุยได้ ขอบคุณสำหรับของหลายอย่างเลยเกรงใจจังเลยค่ะ”
“ไม่ต้องเกรงใจเย็นหรอกขอแค่แสนดีใส่สร้อยกับข้อมือที่พี่ซื้อให้ทุกวันแค่นี้ก็ชื่นใจแล้วจ้ะ”
เขายิ้มออกมาก่อนจะดึงมือหญิงสาวขึ้นมาแนบแก้ม ใจก็อยากจะกอดอยากจะหอมแต่ว่าไม่สามารถทำได้เพราะหญิงสาวค่อนข้างหวงตัวและน่าทะนุถนอมมากเกินกว่าที่เขาจะล่วงเกินได้ ตอนนี้เขาขอได้จับมือได้หอมมือก็พอแล้ว
“ไปก่อนนะคะเจอกันนะ”
“เจอกันค่ะ”
หญิงสาวยิ้มออกมาแก้มแดงเป็นลูกตำลึงมองตามชายหนุ่มไปก่อนจะโบกมือลา
“ไปก่อนนะครับผู้กองแสนรักเอาไว้จะรบกวนใหม่นะครับ”
“ไม่ต้องรบกวนบ่อยจะดีมากครับคุณภาคิน”
เขาโบกมือให้ชายหนุ่มก่อนจะหันไปมองน้องสาวที่ตอนนี้ยิ้มอารมณ์ดีมีความสุขมากอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“ชอบเค้าเหรอไง”
“ชอบอะไรคะ… พี่แสนรักพูดอะไรเนี่ย”
“แหม่! ดูไม่ออกเลยนะทั้งคู่เลย ชอบกันพี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรภาคินอ่ะเป็นคนดีพี่สนับสนุน แต่ว่าพ่อกำนันของเราอ่ะจะโอเครึเปล่าแค่นั้นแหละ”
หญิงสาวเงียบไปทันทีเมื่อได้ยินชื่อของพ่อกำนัน ท่านค่อนข้างหวงลูกสาวมากหวงจนคิดว่าชาตินี้เธออาจจะต้องครองตัวเป็นโสดไปตลอดชีวิต แต่่คุณแม่บอกว่าคุณพ่ออยากให้เธอดูแลตัวเองให้ดีที่สุดและถ้าจะรักใครสักคนหนึ่งขอให้เป็นผู้ชายที่ดีและสามารถดูแลเธอได้ ส่วนพี่ภาคินจากที่ได้คุยกันบ่อยเขาเป็นผู้ชายที่ดีมากคนหนึ่งแต่ว่าอาจจะไม่ได้ร่ำรวยอะไรซึ่งเธอเชื่อว่าชายหนุ่มจะสามารถดูแลเธอได้ในอนาคต
“ไม่ต้องคิดมากพี่เชื่อว่าพ่อจะชอบคุณภาคิน”
“ทำไมถึงคิดแบบนั้นคะ”
แสนดีมองพี่ชายอย่างสงสัย เขายิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะขับรถไปส่งน้องสาวที่บ้าน จากนั้นก็ขับรถออกมาที่ร้านขนมของแม่ในตัวอำเภอซึ่งไม่ไกลมากนัก
“แม่จ๋าอยู่มั้ยเนี่ย”
“ป้าพาไม่… พี่แสนรัก!”
ใบตองเห็นชายหนุ่มก็ยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจสุดขีด เธอเจอเขาล่าสุดก็ครึ่งปีก่อนไม่คิดว่าเขาจะกลับมาเร็วขนาดนี้
“ไงหนูน้อยใบตองสบายดีมั้ย”
เธอวิ่งเข้ามาหาชายหนุ่มก่อนจะกระโดดกอดทันที ทั้งสองคนเห็นกันมาแต่ไหนแต่ไรและแสนรักก็คิดว่าเธอเป็นน้องสาวคนหนึ่งเหมือนแสนดี เธอเป็นเด็กที่สู้ชีวิตมากเลยนะพ่อแม่แยกทางกันพ่อหนีไปมีครอบครัวใหม่ส่วนแม่จากไปด้วยโรคร้าย แม่ของเขารับมาทำงานด้วยตั้งแต่หลายปีก่อนส่งเรียนมัธยมจนตอนนี้น่าจะจบแล้ว
“คิดถึงพี่แสนรักจังเลยจ้ะ”
เธอยิ้มออกมาแก้มปริดึงแขนเขาไปนั่งลงที่โซฟาก่อนจะวิ่งไปหยิบน้ำเย็นๆมาให้ชายหนุ่มกิน เขารับแก้วมาไว้ในมือก่อนจะยกขึ้นดื่มจนหมด
“แม่ไม่อยู่เหรอ”
“ป้าพาไปวัดจ้ะ ว่าแต่พี่แสนรักมาเที่ยวกี่วันจ้ะจะอยู่นานรึเปล่า”
เธอเอ่ยถามก่อนจะทำหน้าเศร้าเมื่อคิดว่าเขาจะต้องกลับไปทำงานต่ออีก เขายิ้มออกมาขำๆก่อนจะลูบผมเด็กน้อยแล้วเอ่ยออกมาเสียงหวาน
“พี่ไม่กลับไปแล้ว ตอนนี้ย้ายมาประจำที่สภ.อำเภอเราเนี่ยแหละ”
“จริงเหรอจ้ะ ดีใจจังเลย”
เธอยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ เขามองเธอก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูก่อนจะเอ่ยถามในเรื่องที่เขา อยากรู้
“ตอนนี้เรียนจบมัธยมแล้วสิ แล้วสมัครเรียนมหาวิทยาลัยหรือยัง สอบคณะอะไรไปบ้าง”
หญิงสาวได้ยินแบบนั้นก็เงียบไปพร้อมกับมีสีหน้าที่สลดลง เธอตัดสินใจไม่เรียนต่อเพราะไม่อยากให้ป้าพาเอาเงินมาให้เธอมากมายขนาดนั้น ค่าเทอมของมหาวิทยาลัยมันไม่ได้เหมือนมัธยมเงินมันต่างกันมากแถมยังมีค่ากิจกรรมเยอะแยะไปหมด
“จริงๆสอบติดครูภาษาอังกฤษจ้ะ แต่ว่า…”
“แต่ว่า…”
“ค่าเทอม ค่าชุด ค่ารายงานตัวอะไรหลายอย่างมันแพงไปหมดเลย รวมๆก็หลายหมื่นใบตองก็เลยคิดว่าจะไม่เรียนต่อแล้วจ้ะ”
เขามองหญิงสาวด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ความจริงพ่อแม่ของเขาก็สามารถส่งเสียเธอเรียนได้แต่ว่าดูท่าทางเธอน่าจะเกรงใจไม่กล้าขอเงินด้วย
“แล้วเค้าให้จ่ายค่าเทอมเมื่อไหร่”
“รายงานตัวอาทิตย์หน้าจ้ะ น่าจะจ่ายพร้อมกันเลย”
“อืมเข้าใจล่ะ ทำของอร่อยให้กินหน่อยสิคิดถึงฝีมือของหนูน้อยใบตองจะแย่”
เธอได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มกว้างออกมาทันทีก่อนจะรีบวิ่งเข้าครัวไปหาอะไรให้ชายหนุ่มกิน
“รอแป๊บนะจ้ะพี่แสนรัก”
“จ้าตามสบายพี่รอได้”
เขายิ้มออกมาก่อนจะมองตามเธอไปจนลับสายตา ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์กดโทรไปหาคุณแม่ที่ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนแล้ว
“แม่อยู่ไหนครับ”
(อยู่วัดเนี่ยแหละมีอะไรรึเปล่าลูก)
“แม่รู้รึเปล่าว่าใบตองจะไม่เรียนต่อแล้ว…”
(เพิ่งรู้เนี่ยแหละ แม่บอกว่าจะเป็นคนจ่ายเงินให้เองก็ไม่ยอมบอกว่ามันแพงมากเกรงใจนั่นนี่ แม่ขี้เกียจคุยละรายนั่นหัวดื้อว่าแต่ถามทำไมเหรอ เราจะเป็นคนส่งน้องเรียนหรือไงพ่อคนดี)
“ถ้าผมบอกว่าจะเป็นคนส่งน้องเรียนเองแม่จะว่าไงครับ”
(ไม่ว่าไรหรอก ก็เป็นโชคดีของไอ้ใบตองมันแหละที่มีคนดูแลส่งเสีย อาทิตย์หน้าน่าจะได้ไปรายงานตัว เราก็พาน้องไปเลยแม่ให้น้องหยุดงานไปเลย)
“ขอบคุณนะครับแม่ เดี๋ยวเรื่องใบตองผมจัดการเอง รักแม่นะครับผมวางแล้ว”
(จ้าแม่ก็รักลูกนะ)
- Writer
