“เฮ้ย วันนี้คิดไงมาเรียนวะ”
ระหว่างที่ผมกำลังคิดเรื่องยัยตัวแสบเสียงไอ้ ‘อัศวิน’ เพื่อนคนเดียวในคลาสก็เอ่ยทักขึ้น ก็บอกแล้วไงปกติผมมาเรียนที่ไหนกันล่ะ
“ไม่ได้คิด”
อัศวินเป็นเพื่อนที่คอยช่วยผมในเรื่องเรียนนี่ถ้าไม่ได้มันก็คงไม่ผ่านมาถึงจุดนี้แน่ ๆ ถ้าพูดถึงความสนิทแล้ว ก็จัดอยู่ในขั้นที่พูดคุยกันได้เกือบทุกเรื่อง หมายถึงมันนะไม่ใช่ผม
ไอ้อัศวินมันชอบมาระบายเรื่องต่าง ๆ มันบอกว่าผมเป็นผู้ฟังที่ดีเหมาะกับการเป็นจิตแพทย์ ก็จริงอย่างที่มันว่าแหละ ผมชอบฟังมากกว่าพูดฉะนั้นไม่ว่ามันจะระบายอะไรออกมาผมก็ฟังทุกเรื่อง
“เจอนายก็ดีละ เมื่อหลายวันก่อนมีคนมาถามหาที่อยู่นายกับฉันว่ะ”
“ใคร?”
“มารีน ปี 3 คณะนิเทศ นายรู้จักมั้ยล่ะ?”
มารีน…. ผมพยายามนึกนะ แต่คือไม่เคยรู้จักเด็กปี 3 คณะนิเทศเลยไง ขนาดคณะแพทย์ด้วยกันยังแทบจะไม่รู้จักเลย
“เห็นว่าเป็นเพื่อนน้องแพรลีนแสนสวย”
โอเคชัดเลย!! ผมเลิกสงสัยละ ยัยน
