จีบ?

1645 Words

แพร : กลับถึงที่พักหรือยัง แพร : ฝันดีนะ แพร : พรุ่งนี้เจอกันที่ร้าน ผมเพิ่งเห็นข้อความแพรตอนเช้าเพราะเมื่อคืนนอกจากคุยโทรศัพท์กับไอ้ไนท์ผมก็ไม่ได้ยุ่งอะไรกับโทรศัพท์เลย ทั้งเพลีย ทั้งง่วง แถมแฟนก็เพิ่งเลิกยิ่งไม่มีเหตุผลให้เช็กโทรศัพท์ วันนี้มีเรียนคาบแรกตอนสิบโมงครึ่ง ผมเลยนัดไอ้สามตัวนั่นออกมากินข้าวเช้าด้วยกัน ตอนแรกนึกว่าจะไม่มีใครมา ผมแค่ลองชวนเฉยๆ แต่ดันตอบรับทุกคน เดือดร้อนผมเลือกร้านอีกเพราะเป็นคนชวน ร้านสเต๊ก ผมนึกอยากกินซุปครีมเห็ดก็เลยนัดพวกมันมาที่ร้านนี้ ที่สำคัญร้านเปิดเช้าด้วย ผมมาถึงเป็นคนแรก แต่ไม่ใช่ลูกค้าคนแรกของร้าน เพราะตอนผมมาถึงก็มีคนอื่นนั่งอยู่ก่อนแล้ว นอกจากนั้นยังมีไรเดอร์นั่งรอคิวกันอยู่สองสามคน ผมจำไรเดอร์หนึ่งในสามคนนั้นได้ เป็นคนเดียวกับที่ไอ้ไนท์มันใช้ให้ไปเอารถผมตอนนั้น และเหมือนไรเดอร์ก็จำผมได้ เราสบตากันแต่ไม่มีใครพูดอะไร ผมเดินผ่านแถวไรเดอร์เข้ามาข้างในอย่างไม่ใส่ เดินไม่ถึงห้าก้าวผมก็ชะงัก ลังเลครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเดินกลับไปหาไรเดอร์ “พี่… ผมรบกวนอะไรหน่อยสิ” “หืม?” ไรเดอร์มองผมด้วยสายตางุนงง แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธคำไหว้วานของผม “เมื่อกี้มึงฝากข้าวไปให้ใครวะ” ไอ้เก้ามาทันเห็นตอนผมส่งกล่องอาหารให้ไรเดอร์ เอ่ยถามอย่างสงสัย “คนรู้จักน่ะ” “หืม… ใครวะ แฟนใหม่เหรอ” มันชำเลืองมองผมด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น ผมรีบส่ายหน้าเหนื่อยหน่ายใส่มันทันที “ไม่ใช่โว้ย” “แน่ใจ” “เออ” ผมตอบแค่นั้นแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรเรื่องนั้นอีก หลังจากนั้นไม่นานไอ้เอิร์ธกับแต้มก็มาถึงร้านทำให้เก้ามันเลิกสนใจผมแล้วหันไปทักทายสองคนนั้นแทน ———————— เสียงโทรศัพท์ดังตอนเก้าโมงเช้า ปลุกคนที่กำลังหลับอยู่บนเตียงให้ตื่น ไนท์เอื้อมมือไปที่โต๊ะข้างเตียง ควานหาโทรศัพท์ที่ส่งเสียงเรียกเข้าไม่หยุดมาดูอย่างงัวเงีย ชื่อไรเดอร์บนหน้าจอทำให้ไนท์คิ้วขมวด กดรับสายโดยที่ยังไม่ตื่นดี “ว่าไง” [พี่อยู่ห้องหรือเปล่า เดี๋ยวผมเอาอาหารไปส่ง] “อาหาร? ไม่ได้สั่งนะ” [อ่อ พอดีมีคนฝากมาให้พี่น่ะ] คำพูดของไรเดอร์ทำให้ไนท์พอจะเดาเรื่องราวได้แต่ก็นึกไม่ออกอยู่ดีว่าใครที่สั่งอาหารให้ตนเอง เอ่ยถามอย่างสงสัย “ใคร” [เด็กที่พี่เคยให้ผมไปเอารถคนนั้นไง] ไนท์ทวนคำพูดของไรเดอร์ในหัวแล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่าคนที่ไรเดอร์พูดถึงเป็นใคร ตะวันเหรอ! …เป็นไปไม่ได้ เขาปฏิเสธความคิดที่วาบเข้ามาในหัว แต่นอกจากตะวันแล้วไนท์ก็ไม่เคยใช้ให้ไรเดอร์ไปเอารถให้ใครอีก เป็นไปได้เหรอวะ ไนท์ถามตัวเองในใจซ้ำไปมา ก่อนจะถามย้ำกับไรเดอร์ “เมื่อกี้บอกว่าใครฝากมานะ” [คนที่พี่ใช้ให้ผมไปเอารถให้] “….” [ตกลงพี่อยู่ห้องใช่ไหม ผมจะได้เอาไปส่ง] “อยู่” ไนท์เอียงคอหลังจากวางสาย ในหัวก็เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม ทั้งไม่อยากเชื่อ รู้สึกงงแล้วก็งงอีก เมื่อคืนตะวันยังบอกว่าเขาน่าขยะแขยงอยู่เลย แล้วอาหารเช้านี่หมายความว่ายังไง ไนท์ครุ่นคิดจนหัวแทบแตกก็เดาความคิดของตะวันไม่ออก ไม่รู้อีกฝ่ายโดนอะไรเข้าสิง ถึงได้ทำเรื่องดีๆ แบบนี้กับตนแต่เช้า ไนท์ลงจากเตียง เดินเข้าห้องน้ำด้วยความรู้สึกหวั่นไหว ติ้ง!~ เสียงเตือนใน Messenger ดังตอนสิบโมงสิบนาที ตะวัน : ฝากของไปให้ได้รับยัง ไนท์มองข้อความที่เด้งขึ้นมาบนจอ แล้วเหลือบมองอาหารที่เอาออกจากกล่องมาวางเรียงบนโต๊ะ …ความอบอุ่นปริ่มอยู่ในใจ อ่อนไหวได้แต่ห้ามคิดจริงจังเด็ดขาด ไนท์รีบดึงสติกลับมาเมื่อรู้ตัวว่ากำลังเคลิ้มกับอาหารตรงหน้า เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตอบแชตตะวันหลังจากนึกได้ ไนท์ : ได้แล้ว ขอบคุณ (สติ๊กเกอร์ส่งจูบ) ที่ส่งสติ๊กเกอร์แบบนั้นไป เพราะต้องการจะแหย่อีกฝ่ายเล่นทำให้กลัวที่จะคุยต่อ เพราะตะวันแสดงออกชัดเจนว่าเกลียดความสัมพันธ์ระหว่างเพศเดียวกัน การส่งสติ๊กเกอร์แนวคู่รักแบบนี้ก็เท่ากับขยี้จิตใจอีกฝ่าย ตะวัน : กินเยอะๆ จะได้มีแรงไปทำงาน ตะวันตอบแชตกลับมาทันที สติ๊กเกอร์ส่งจูบไม่ทำให้เกิดผลเสียต่อใจคนอ่านเลย แถมยังทำให้ตะวันอมยิ้มน้อยๆ ออกมาอีก แต่ถ้าเป็นตะวันคนก่อนคงเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งไปแล้ว การเปลี่ยนแปลงนี้แม้แต่ตะวันก็ยังไม่รู้สึกตัว หลังจากอ่านข้อความตอบกลับของตะวัน ความรู้สึกหวานฉ่ำก็แผดซ่านไปทั้งใจ ไนท์หลุดยิ้ม แล้วมองอาหารบนโต๊ะอีกครั้งก่อนส่งข้อความกลับไป ไนท์ : เยอะเกิน กินไม่ไหว สั่งมาทำไมเยอะแยะ ตะวัน : ไม่รู้ว่าชอบอะไรก็เลยสั่งเผื่อ แล้วชอบไหม ไนท์ : ชอบอะไร อาหารหรือคน ตะวัน : (สติ๊กเกอร์ตกใจ) ไนท์ : (สติ๊กเกอร์หัวเราะชอบใจ) เงียบกันไปสักพัก ตะวัน : ถ้าชอบจะได้สั่งให้อีก ไนท์ : ชอบ ตะวัน : ชอบอะไร อาหารหรือคน ไนท์ : (สติ๊กเกอร์ตกใจ) ตะวัน : (สติ๊กเกอร์หัวเราะชอบใจ) ตะวัน : ล้อเล่น แล้วอร่อยไหม ไนท์ : ยังไม่ได้กิน ตะวัน : เหรอ งั้นกินเสร็จแล้วบอกด้วยว่าอร่อยไหม ไนท์ : (สติ๊กเกอร์ OK) ———————— ตะวัน | ก่อนเข้าเรียนผมส่งข้อความหาไอ้ไนท์ แล้วก็รอมันตอบกลับอย่างกระวนกระวาย ทุกครั้งที่โทรศัพท์สั่นเตือนก็จะหยิบขึ้นมาดูเผื่อเป็นไอ้ไนท์ส่งข้อความมา ผมง่วนกับโทรศัพท์ทั้งวันเหมือนคนบ้า เรียนอยู่ก็แอบไถหน้าจอ กินข้าวเที่ยงก็จิ้มจอ ตกบ่ายมาก็ยังต้องเช็กข้อความ ตอนที่ถามมันกลับไปว่าชอบอาหารหรือคนผมเองก็ไม่รู้ว่าอะไรเข้าสิง พิมพ์ไปแล้วก็แทบลงไปชักดิ้นชักงอกับพื้นแต่ติดตรงที่อยู่ในห้องเรียนทำอะไรประเจิดประเจ้อไม่ได้เดี๋ยวคนสงสัย พักเที่ยงไอ้ไนท์ก็ยังไม่ตอบผมกลับมาว่าอาหารอร่อยไหม ผมลังเลก่อนจะกลั้นใจส่งสติ๊กเกอร์ทักมันไปทีหนึ่งแต่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับ ผมลนไปหมด กินข้าวเที่ยงก็ไม่อร่อย จะหลบไปโทรหามันก็รู้สึกว่าไม่เหมาะ จนเข้าเรียกภาคบ่ายโน่นล่ะมันถึงตอบกลับมา ไนท์ : (สติ๊กเกอร์ชูสองนิ้ว) ตะวัน : อาหารเป็นไง อร่อยเปล่า ผมรู้สึกลิงโลดที่มันตอบแชต ใจอยากท้วงที่มันตอบช้า แต่ก็กลัวทำตัวงี่เง่าไม่เข้าเรื่อง ไนท์ : อร่อยดี นี่ก็ยังกินอยู่ เมื่อเช้ากินไม่หมด เอามากินต่อตอนเที่ยง ตะวัน : เพิ่งกินข้าวเที่ยงเหรอ ไนท์ : ใช่ ตะวัน : แล้วตอนเที่ยงทำอะไรอยู่ ทักไปไม่ตอบ สุดท้ายผมก็วกกลับมาที่คำถามนี้จนได้ ไนท์ : อาบน้ำ ซักผ้า ทำความสะอาดห้อง ผมอึ้งกับคำตอบ ถ้าเป็นอย่างที่ว่ามาจริงๆ ก็พอเข้าใจว่าทำไมถึงไม่ตอบแชต ผมกำลังคิดว่าจะคุยอะไรต่อดี ทางนั้นก็พิมพ์มาซะก่อน ไนท์ : แล้วนี่ทำอะไรอยู่ ว่างเหรอ ตะวัน : เรียนอยู่ ไนท์ : แอบเล่นโทรศัพท์? ตะวัน : (สติ๊กเกอร์หัวเราะคิกคัก) ไนท์ : (สติ๊กเกอร์เอือมระอา) ผมมองสติ๊กเกอร์ที่ไอ้ไนท์ส่งกลับมาแล้วเผลอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนไอ้แต้มที่นั่งอยู่ข้างๆ หันมามองด้วยสายตาไม่เข้าใจว่าผมเป็นอะไร แต่มันรู้ว่าผมกำลังแอบแชตกับใครบางคนอยู่ แค่ไม่รู้ว่าใครคือคนที่ผมคุยด้วย ผมส่งสายตาดุๆ ตอบกลับสายตาอยากรู้อยากเห็นของไอ้แต้มเป็นเชิงบอกว่าไม่ต้องยุ่ง ทำให้มันยักไหล่แล้วเบือนหน้ากลับไปสนใจอาจารย์ที่กำลังบรรยายอยู่หน้าชั้น ส่วนผมหลังจัดการไอ้แต้มเสร็จก็หันกลับมาใส่ใจหน้าแชตต่อ มองสติ๊กเกอร์ที่ไอ้ไนท์มันตอบกลับมาแล้วครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะพิมพ์ลงไปในแชต ตะวัน : เมื่อคืนที่กูพูดไม่ดีกับมึง ถือว่าอาหารนั่นแทนคำขอโทษแล้วกัน ไนท์ : ถ้างั้นอาหารแค่นี้ไม่พอหรอก ผมเลิกคิ้ว อ่านข้อความแล้วเลือดลมสูบฉีดโดยไม่รู้สาเหตุ ถามกลับไปอย่างตื่นเต้น ตะวัน : แล้วเท่าไหร่ถึงพอ ไนท์ : ตั้งแต่รู้จักกัน มึงพูดดีๆ กับกูกี่ครั้ง ผมตกใจกับคำตอบของไอ้ไนท์ รู้สึกผิดต่อมันเป็นครั้งแรก ตะวัน : (สติ๊กเกอร์หงอยเหงา) ไนท์ : (สติ๊กเกอร์หัวเราะเยาะ) ตะวัน : งั้นกูสั่งอาหารให้มึงทุกวันดีไหม แทนคำขอโทษที่ก่อนหน้านี้กูพูดไม่ดีกับมึง ไนท์ : (สติ๊กเกอร์หวาดผวา) ไนท์ : อย่าทำให้กลัวสิ ดูมันพิมพ์กลับมา คิดว่าผมอำเล่นหรือไง ตะวัน : กูพูดจริงๆ ตั้งแต่พรุ่งนี้กูจะสั่งอาหารเช้าให้มึง โอเคนะ ไนท์ : (สติ๊กเกอร์ตกใจ) ไนท์ : ไม่ต้อง คนไม่ใช่แมว จะได้เอาอาหารมาล่อ ตะวัน : ล่อไม่ได้เหรอ ไนท์ : (สติ๊กเกอร์เชิดหน้า) ตะวัน : เย็นนี้อยากกินอะไร ไนท์ : ทำไม ตะวัน : เดี๋ยวพาไปกิน ไนท์ : ถูกใครเอาค้อนทุบหัวมาหรือเปล่า ตะวัน : ทำไม ไม่เชื่อเหรอ ไนท์ : ไม่เชื่ออยู่แล้ว ตะวัน : ประมาณสี่โมงเย็น แต่งตัวเลย เดี๋ยวไปรับ ไนท์ : (สติ๊กเกอร์งุนงง) ตะวัน : (สติ๊กเกอร์ยกนิ้ว)

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more