บทที่ ๑ # เมื่อลืมตา

2165 Words

บทที่ ๑ # เมื่อลืมตา แสงสุริยาสาดแสงกระทบเข้าที่กายโปร่งบาง แต่งดงามและอ้อนแอ้น ร่างนั้นนิทราอย่างเป็นสุข เปลือกตาปิดสนิทอยู่ในโลกแห่งความฝัน ก่อนที่จะสะดุ้งขึ้นมา เมื่อเสียงเคาะประตูดังแทรกเข้าโสตประสาท “อี๋เหนียงเจ้าคะ ตื่นหรือยังเจ้าคะ ข้าจะเข้าไปแล้วนะเจ้าคะ” เสียงเล็ก ๆ ใส ๆ นั่นดังขึ้น ก่อนที่ร่างอรชรจะค่อย ๆ พลิกกายไปมา แต่ความรู้สึก มันช่างยากมาก เอ ทำไมตัวกูมันหนักวะ ! “โอย ทำไมปวดหัวจังเลยวะ เมื่อคนก็ไม่ได้ดื่มเยอะอะไรนี่หว่า” เฟิงหลุนลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก เมื่อตื่นเต็มตาก็งงนิด ๆ อะไรวะ ที่นี่ที่ไหน ! เมื่อคืนเขาไปผับมานี่นา ไปดื่มกับเพื่อนทุกคืนวันศุกร์ แล้วก็จำได้ว่าเมื่อผับปิด เขาและเพื่อน ๆ ต่างแยกย้ายกันกลับ ตนนั้นก็ขับรถกลับคอนโด ยังไม่ได้อาบน้ำเลยด้วยซ้ำเขาก็กระโดดขึ้นเตียงแล้วหลับไป อย่างรวดเร็ว แล้วนี่มันอะไรยังไง.. ทำไมรอบ ๆ ตัวเขาถึงดูแปลกไปหล่ะ เฟิงหลุนเป็นลูกเสี้ยว ไทย-จีน-ไต้หวัน เขาเป็นลูกคนสุดท้องและมีพี่น้องสามคน แต่ว่า ! นี่มันไม่เกี่ยวกับการที่เขาลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองอยู่ที่ไหนต่างหาก ว่าแต่มันที่ไหนหว่า ดูแปลก ๆ เหมือนอยู่ในยุคโบร่ำโบราณอะไรยังงั้น “อี๋เหนียงตื่นแล้วหรือเจ้าคะ” เสียงใส ๆ ของเด็กสาวคนหนึ่งที่ดูน่ารักน่าชังและน่าหยิกแก้มนั่นจริง ๆ ใบหน้าเด็กสาวมีความจิ้มลิ้มน่ามองถ้าผู้ชายได้เจอคงอยากกินแน่ เฟิงหลุนคิดอย่างมั่นใจ ว่าแต่ ทำไมเธอถึงแต่งชุดโบราณวะ ? เฟิงหลุนงงเล็กน้อยถึงงงปานกลาง มันคืออะไรยังไงทำไมพอตื่นขึ้นมาถึงมาเจออะไรแบบนี้ ไหนจะคำเรียกแปลก ๆ อีก อี๋เหนียงงั้นเหรอ อี๋เหนียงที่แปลว่าเมียน้อยหรืออนุภรรยานั่นหรือเปล่านะ งงเป็นงง “อี๋เหนียงเจ้าคะ อี๋เหนียงไม่สบายหรือไรเจ้าคะ ทำไมดูหน้าซีด ๆ บ่าวจะไปตามท่านหมอนะเจ้าคะ” บ่าวตัวน้อยหน้าซีดดูจะแตกตื่น เตรียมตัวจะวิ่งออกไปตามท่านหมอ “ผมเอ๊ย ข้าไม่เป็นไร” เฟิงหลุนรีบยกมือห้ามคนน่ารัก และน่าทนุถนอมอย่างรวดเร็ว เขาไม่อยากให้เธอต้องกังวลและร้อนรน แม้ว่าเขาในตอนนี้อะ มันจะแตกตื่นไปแล้วก็ตาม แต่ก็นะ คำที่เขาตอบโต้ไปเมื่อกี้ มันเป็นจีนโบราณนี่นา ทำไม เขาถึงพูดได้ จริงอยู่ที่เขาเป็นลูกเสี้ยวจีนและเรียนภาษาจีนมา แถมอยู่บ้านก็คุยจีนคุยไต้หวันกับครอบครัวทุกวัน แต่ใช่ว่าเขาจะได้เรียนคำโบราณสักหน่อย มันดูแปลกไปจริงแหละ หรือว่าในช่วงที่เขาหลับ วิญญาณถูกดึงเข้ามาสู่โลกจีนยุคโบราณกันนะ แบบนี้มันจะอเมซิ่งเกินไปแล้ว “ข้าอยากอาบน้ำ” อี๋เหนียงพูดกับบ่าวตัวน้อยที่แสนจะน่ารัก “เจ้าคะ บ่าวจะรีบเตรียมน้ำให้นะเจ้าคะ” “อืม เจ้ารีบไปเตรียมน้ำอุ่นให้ข้าเถิด” เฟิงหลุนมึนงงอย่างมาก อาการปวดหัวแล่นมาอย่างรวดเร็ว จนตั้งหลักไม่ทัน เขาปวดหัวจนใบหน้าบิดเบี้ยวเหมือนหัวจะแตกอยู่แล้ว ‘โอ๊ย ม๊า เสี่ยวหลุนปวดหัว ฮือ’ เหตุการณ์ทุกอย่างของร่างนี้ ไหลมารวมกันที่สมองอย่างรวดเร็ว จากอดีตสู่ปัจจุบันและรวมถึงความทรงจำของเฟิงหลุนในยุคศตวรรษที่ 21 นี้ด้วย เมื่อความทรงจำในยุคจีนโบราณไหลมาจนจบอาการปวดหัวก็หายไป และพอดีกับบ่าวตัวน้อยสามคนก็เข้ามา “อี๋เหนียงเจ้าคะ น้ำเตรียมเสร็จแล้วค่ะ” เฟิงหลุนเงยหน้าขึ้นมอง ก็พบกับใบหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพราที่ดูคุ้นเคยเป็นอย่างมาก ก็จะไม่คุ้นได้ยังไง เธอทั้งสามต่างเป็นคนรับใช้ของร่างนี้นี่นา ชิงชิง ตัวบาง ยิ้มหวาน ๆ น่ารักน่าถนอม เฟิงหลุนคิดอย่างเคลิ้ม ๆ อวิ๋นยี่หน้าใสและกล้าหาญ เธอเป็นเหมือนผู้หญิงจากศตวรรษที่ 21 เลย ส่วน ลี่จิวก็อ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแอ น่ารักที่สุด เฟิงหลุนเห็นสามสาวแล้วถึงกับใจสั่น อยากรวบตัวของเธอเข้ามากอดฟอนเฟ้น และมอบบทรักให้ แต่ เดี๋ยวก่อน เธอเป็นสาวโบราณนี่นา แล้วก็เป็นบ่าวไพร่ของเฟิงหลุนคนเก่า แล้วเขาจะปลุกปล้ำเชยชมได้ยังไง ผู้ทะลุมิติคิดได้ทันเวลา ก่อนจะถอนหายใจอย่างเซ็ง ๆ “อืม ขอบใจพวกเจ้านะ” เฟิงหลุนขยับกาย แต่ก็ช่างยากเย็น ร่างใหม่ของเขานี้อ่อนปวกเปียกเป็นผักเปื่อย ดูนิ่ม ๆ เหลว ๆ จับต้องอะไรก็เหมือนกับจะหลุดลุ่ยออกมา เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแน่ เขาต้องรีบปฏิวัติโดยด่วน ก่อนจะขาดสารอาหารตาย คนที่หลุดเข้ามาสู่โลกอดีตส่ายหัวอย่างหนักใจ เขาค่อย ๆ พยุงกายลุกจากเตียง แต่เพราะยังมึนหัวอยู่เลยเซนิดหน่อย ร้อนถึงบ่าววัยรุ่นทั้งสามที่ต่างก็ตกใจ รีบพุ่งตัวเข้ามาพยุงผู้เป็นนายอย่างรวดเร็ว “อี๋เหนียงเจ้าคะ” ชิงชิงหน้าซีดไปด้วย ซึ่งตกลงคนไม่สบายน่าจะเป็นนางนี่แหละ เฟิงหลุนคิดในใจอย่างระอา “ข้าไม่เป็นไร เจ้าอย่าห่วงข้าเลย” บอกกับบ่าวสาว ๆ อี๋เหนียงแน่ใจนะเจ้าคะ” ลี่จิวถามอย่างไม่วางใจ กลัวผู้เป็นนายจะล้มลงแล้วเอาหัวฟาดพื้น เกอน้อยผู้นี้ยิ่งแข็งแรงอยู่ ถ้าเป็นแบบนั้นมันแย่แน่ ๆ “อื้อ แน่ใจสิ” พูดจบแล้ว สาว ๆ สุดน่ารักก็เบียดกายเข้ามาแนบชิด จนได้กลิ่นหอมอ่อนละมุนที่โรยรินออกมา มันช่างหอมหวาน ละมุน จนเฟิงหลุนถึงกับเคลิ้มตาลอย เจ้าปืนโตของเขา มันก็ดุ๊กดิ๊กไปมา เมื่อรับรู้ได้ว่า ส่วนลึกของจิตใจมันอยากฟันสาว ๆ เข้าแล้ว ‘แม่งเอ๊ย กูเ****นแล้วว่ะ ทำไมสาว ๆ สมัยโบราณมันถึงหอมขนาดนี้วะ อาส์ กูจะทนไม่ไหวนะ ถ้าจะเป็นแบบนี้ทุกวัน ๆ’ คนหื่นกามผู้หลงยุคคิดอย่างงุ่นง่าน “อี๋เหนียง ท่านไม่เป็นอันใดแน่นะเจ้าคะ” อวิ๋นยี่กังวล ก็ดูสิ ตาของผู้เป็นนาย ทำไมดูล่องลอยพิกลนะ ไหนจะลมหายใจร้อน ๆ นั่นอีก บ่าวตัวน้อยคิดอย่างร้อนใจ “แฮ่ม ข้า เอ่อ ข้าไม่เป็นไร พวกเจ้าพยุงข้าไปอาบน้ำเถิด” รีบรวบรวมสติ ก่อนที่จะหลุดลอยไปมากกว่านี้ “เจ้าค่ะ อี๋เหนียง” เฟิงหลุนเดินเข้าห้องน้ำอย่างโซซัดโซเซ สามสามคนน่ารักก็คอยพยุงอย่างชิดใกล้ด้วยเป็นห่วงเป็นใยผู้เป็นนาย เมื่อถึงห้องอาบน้ำ มีอ่างไม้ถังใหญ่อยู่หนึ่งถัง มีน้ำเต็มและไออุ่นลอยขึ้นมา มองดูแล้วให้อารมณ์เหมือนออนเซ็นในญี่ปุ่นเลย เฟิงหลุนคิดอย่างชอบใจ มือนุ่มนิ่มของเฟิงหลุนกำลังจะถอดชุดก็ต้องชะงัก เพราะมันช่างเล็กและออกขาวเหลือง มันดูซีดจนเขาเองก็ตกใจ อะไรจะซีดได้ขนาดนี้นะ แบบนี้ น่าจะเป็นโรคโลหิตจางแล้วมั้ง ในขณะที่กำลังคิดอย่างกลุ้มใจ พลันมือน้อย ๆ ของบรรดาบ่าวก็ช่วยกันถอดให้อย่างว่องไว เล่นเอาอี๋เหนียงคนเก่า แต่จิตวิญญาณเป็นคนใหม่ถึงกับตาตื่น ยกมือห้ามไม่ทัน ผลก็คือเขาเปลือยกายอวดโฉมต่อหน้าสาวสวยเรียบร้อย “เดี๋ยวก่อนนะพวกเจ้า ข้าเอ่อ ข้าจะอาบน้ำเอง” เฟิงหลุนเขินนิดหน่อย จริงอยู่ว่าเขาเป็นชาย และชอบเปลือยกายต่อหน้าสาว ๆ แต่นั่นมันเป็นเฉพาะตอนจะมีกิจกรรมในห้องแอร์ต่างหาก แบบนี้มันไม่ใช่แล้ว ผู้ทะลุมิติหน้าขึ้นสีระเรื่ออย่างรวดเร็ว ความร้อนมันวูบวาบไปทั่วลำตัว อันที่จริงเขาก็ไม่ได้อายอะไรนะ แต่ว่า ร่างกายมันเป็นไปเองอย่างอัตโนมัติ การที่ร่างกายมันแดงก่ำ ทำให้ชวนมองจนเสน่ห์ที่หลบหายมานาน มันกลับก่อเกิดขึ้น “ไม่ได้นะเจ้าคะ มันเป็นหน้าที่ของบ่าว จะต้องอาบน้ำให้อี๋เหนียงนะเจ้าคะ อี๋เหนียงลืมไปแล้วหรือ ถ้าอี๋เหนียงไม่ยอมให้บ่าวอาบน้ำให้ บ่าวคงถูกท่านแม่ทัพลงโทษเป็นแน่เจ้าค่ะ” บรรดาบ่าวตัวน้อยต่างก็ทำหน้าตกใจและก็หวาดกลัว จนเขายอมตามใจ ‘เห็นแก่ชีวิตน้อย ๆ ที่น่ารักของพวกเจ้าหรอกนะ’ เฟิงหลุนคิดอย่างยินยอมพร้อมใจ “อืม ก็ได้ ๆ พวกเจ้ามาอาบน้ำให้ข้าเถิด” คิดแล้วก็กลุ้ม ‘เฮ้อ ชีวิตของกู มันจะอาภัพแล้วมั้งเนี่ย อยากกินสาว ๆ แต่ก็กินไม่ได้ แต่ก็นะ วันพรุ่งนี้ยังมี ค่อยจับกินก็แล้วกัน ตอนนี้ยอมไปก่อน’ ยังไม่เลิกล้มความคิด หลังจากผ่านการอาบน้ำอันอิหลักอิเหลื่อของเฟิงหลุน ก็มาถึงการแต่งเนื้อแต่งตัว อี๋เหนียงร่างเก่า แต่เป็นดวงจิตดวงใหม่มองบรรดาบ่าวทั้งหลายแต่งองค์ทรงเครื่องด้วยสายตาลอย ๆ กว่าจะแต่งเสร็จเขาก็เวียนหัว “อี๋เหนียงหิวหรือไม่เจ้าคะ” ลี่จิวบ่าวตัวน้อยใบหน้าหวานน่ารักเอ่ยถามอี๋เหนียงของตน “อืม หิว” ผู้เป็นนายเดินออกจากห้องเพื่อไปทานอาหาร เมื่อถึงโต๊ะทานอาหารเขาก็ตาโต อาหารหลายอย่างที่เขาไม่เคยเห็นดูแล้วก็น่าทานดีอยู่นะ เฟิงหลุนคีบเต้าหูผัดเข้าปาก ก็นิ่งไปสักพัก ‘อืมอร่อย’ ว่าแล้วก็คีบอาหารจานอื่นไปด้วยความรื่นรมย์ “อี๋เหนียงเจ้าคะ เมื่อซักครู่ฮูหยินรองลำดับ1ส่งเทียบมาเชิญอี๋เหนียงไปจิบน้ำชาเจ้าค่ะ” ชิงชิงคนสวยบอกกับอี๋เหนียงของตน “หือ” ฮูหยินรองลำดับ1 ใครวะ ทำไมในความทรงจำของร่างนี้ไม่มีฮูหยินรองอะไรนี่ เขาค้นความทรงจําดูก็มีแค่เฟิงหลุนร่างเก่าร่างนี้แต่งเข้าจวนแม่ทัพหยางอี้มาได้สองหนาวแล้ว เฟิงหลุนตอนนี้ก็อยู่ในวัยยี่สิบหนาวพอดี แล้วอีกอย่าง เขาเคยดูหนังจีนมา มีแต่ฮูหยินใหญ่และฮูหยินรองนี่นา แล้วฮูหยินรองลำดับที่1 มันมีความเป็นมายังไง เฟิงหลุนมีความสงสัย เขามาอยู่คนละมิติกับจีนโบราณในโลกของเขาแน่ๆ “ฮูหยินรองลำดับ 1 ใคร” ถามอย่างงง ๆ “อี๋เหนียง ท่านลืมหรือเจ้าคะ” บ่าวมีสีหน้างง ๆ ตื่นมาอี๋เหนียงของตนก็ลืมนู่นนี่หรือว่าผู้เป็นนายจะไม่สบายกัน มองตากันและกันไปมาอย่างสงสัยปนเป็นห่วง “ข้าแค่มึนศีรษะเท่านั้นไม่เป็นอันใด บางทีข้าอาจนอนน้อย พวกเจ้าอย่าแตกตื่นไป” รีบเอ่ยเมื่อเห็นสีหน้าใกล้จะแตกตื่นของบ่าวๆ “เจ้าค่ะ” บ่าว ๆ มีสีหน้าที่ดีขึ้น ชิงชิงไปเตรียมยามาให้ผู้เป็นนายเมื่อคนงามบอกมึนศีรษะ “พวกเจ้าบอกข้ามาเถิดว่า ฮูหยินรองนี่เป็นใคร” ถามอีกรอบขณะที่คีบเนื้อปลาเข้าปากอย่างมึนๆต่อไป “ฮูหยินรองลำดับ1เป็นฮูหยินรองของท่านแม่ทัพหยางอี้เจ้าค่ะ ในตอนนี้ท่านแม่ทัพนำทัพออกศึก ท่านจิ้นไห่มาแจ้งข่าวว่าท่านแม่ทัพชนะการศึกแล้ว กำลังมาที่เมืองหลวง วันนี้น่าจะมาถึงเจ้าค่ะ” หือ ไปศึก รบชนะด้วยเก่งแท้ แล้วกำลังกลับตอนนี้จะมาถึงที่นี่ด้วย ตาย ๆ ๆ ๆ ๆ ทำไมในความทรงจำของร่างเฟิงหลุนคนเก่าถึงไม่มีท่านแม่ทัพคนนี้ มีแต่เขาที่เป็นอนุภรรยาคนที่ 9 แค่นั้น ‘โอ๊ยยย ก่อนที่จิตเก่าของร่างนี้จะหลุด เฟิงหลุนคนเก่าไปทำอะไรมานี่ ทำไมถึงจำอะไรไม่ได้แบบนี้’ ‘แบบนี้เขาก็แย่แน่’ เฟิงหลุนหน้าเครียด ที่ไรผมมีเหงื่อซึมออกมาเพราะความตื่นเต้นและกดดัน เฟิงหลุนรับสำรับเสร็จก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อ ได้แต่นั่งโง่ๆอยู่ที่โต๊ะอาหาร มันดูว่างจนจิตจะตก หาไรทำดีนะ ก็เขาไม่คุ้นเคยกับที่นี่ ชีวิตโลกนู้นเขาไม่เคยว่างงานแม้ซักวันและเขาก็มีความสุขที่ได้ทำงานแม้จะแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันบ้าง แม้จะรีบตื่นแต่เช้าเพื่อไปทำงานแต่ว่าชีวิตไม่ได้ว่างจนน่าเบื่อแบบนี้นี่นา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more