ร่างบางพยักหน้าน้อยๆ อย่างเข้าใจ “ไม่เป็นไรฝน ฉันเข้าใจ” เสียงเบาหวิวราวกระซิบเอ่ยออกมาอย่างท้อแท้ใจ
“คุณกานต์รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะค่ะ นี่ค่ะฝนเอาเสื้อผ้าจากป้าเพ็ญมาให้แล้ว และนี่ค่ะของที่คุณกานต์อยากได้” เด็กสาวยื่นถุงผ้าอนามัยให้หญิงสาว “เดี๋ยวแต่งตัวเสร็จฝนจะพาคุณกานต์ไปกินข้าวในครัวก่อน เมื่อคืนคุณเทวินทร์เขาสั่งว่า ให้คุณกานต์ทำงานบ้านทุกอย่าง พอทำงานบ้านเสร็จแล้วให้ไปทำงานที่ไร่ต่อ เดี๋ยวฝนจะช่วยคุณกานต์เองนะคะ” เด็กสาวอาสาอย่างเต็มใจจนหญิงสาวซาบซึ้งในความมีน้ำใจของเพื่อนใหม่ของเธอ
“ขอบใจมากนะฝน เมื่อไหร่ที่ฉันหนีออกไปจากที่นี่ได้ ฉันจะไม่ลืมน้ำใจของฝนเลย” หยาดฝนมองผู้หญิงของเจ้านายนิ่งอย่างทอดถอนใจ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อดี
เด็กสาวอยากจะบอกเชลยสาวเหลือเกินว่า เรื่องที่หญิงสาวจะคิดหนีออกไปให้ได้ มันช่างเป็นไปได้ยากเหลือเกิน ในเมื่อลูกน้องของพ่อเลี้ยงหนุ่มแต่ละคน ต
