บทที่ 2 หาเรื่องตอแยเพื่อจะได้ชิดใกล้
2431 Words
นลินธารากลับไปเก็บของและลาย่าของตนเองมาทำงาน
"คุณย่าธารามาลาคุณย่าไปทำงานที่เขาปู่ ธาราได้งานทำแล้วค่ะ" นลินธาราบอกย่าของตัวเอง
"แล้วจะไปเริ่มงานวันไหนละลูก" คุณย่าดวงแขถามหลานสาว
"เริ่มงานวันจันทร์ค่ะคุณย่า ธาราจะขนของไปวันอาทิตย์ช่วงบ่าย" นลินธาราบอกย่าของตัวเอง
"จะไปพักเสียที่โน่นเลยหรือธารา ทำไมไม่ขับรถไปกลับละลูก" ย่าดวงแขถามด้วยความเป็นห่วงหลานสาว
"มันไกลค่ะคุณย่า ธาราต้องเข้างานตอนเจ็ดโมงเช้า ขับรถไปกลับขึ้นเขาลงเขามันอันตรายด้วย" นลินธาราบอกย่าของตัวเอง
"แล้วได้บอกภูดิษฐ์พ่อของเราแล้วยัง" ย่าดวงแขถามถึงพ่อของนลินธารา
"ยังค่ะคุณย่า พี่แววบอกว่าพ่อพาคุณน้ากับน้อง ๆ ไปเที่ยวต่างจังหวัดกันยังไม่กลับมาเลย" นลินธาราบอกย่า
"อย่างนั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นหนูก็ไปเถอะ เอารถที่บ้านไปใช้นะธารา ย่ายกให้ธาราเอาไปใช้คันหนึ่ง ธาราเอารถกระบะไปใช้แล้วทิ้งรถเก๋งไว้ให้ย่าใช้" ย่าดวงแขบอกหลานสาวด้วยความเมตตา
"ขอบคุณค่ะคุณย่าที่เมตตาธารา ไว้ธาราจะกลับมาเยี่ยมบ่อยๆ นะคะ"นลินธาราพูดขอบคุณย่าของตัวเองด้วยความซาบซึ้งใจ ย่าดวงแขเป็นคนเลี้ยงนลินธารามา เปรียบเหมือนพ่อและแม่ ก่อนหน้านี้ย่าดวงแขเป็นคุณครูก่อนที่จะเกษียณออกมาได้ไม่กี่ปี นลินธาราได้รับการศึกษาที่ดี ได้เรียนโรงเรียนดีๆ ก็เพราะท่าน
"สัญญาแล้วนะลูกว่าจะกลับมาเยี่ยมย่าบ่อยๆ" คุณย่าดวงแขพูดกำชับทวงสัญญาจากหลานสาว
"สัญญาสิคะ ไว้ธาราจะกลับอาทิตย์หน้า มาพาคุณย่าไปหาหมอตามนัดค่ะ" นลินธาราบอกย่าของตัวเอง
"ขอบใจนะลูก ไปเก็บของเตรียมตัวเรื่องของหนูเถอะนะ"
"ค่ะคุณย่า"
"คุณธาราไปทำงานแบบนี้พี่แววคงคิดถึงแย่" พี่แววคนดูแลบ้านและคุณย่าพูดขึ้น
"ธาราจะพยายามกลับมาเยี่ยมคุณย่าบ่อยๆ และจะขับรถพาคุณย่าไปหาหมอตามนัดนะคะพี่แวว" ธาราบอกและยิ้มให้ ก่อนจะปลีกตัวไปเก็บของ
ตอนบ่ายแก่ๆ ของวันอาทิตย์นลินธาราขับรถกระบะมาจอดที่หน้าบ้านพัก เห็นธงชัยมานั่งคอยอยู่เพื่อเอากุญแจบ้านพักมาให้
"สวัสดีค่ะผู้จัดการ" นลินธารายกมือไหว้
"เอากุญแจมาให้ นอนคนเดียวได้หรือเปล่าละคืนนี้ ถ้านอนไม่ได้จะได้มานอนเป็นเพื่อน เอ่อ หมายถึงจะให้พิกุลแฟนไอ้สินมานอนเป็นเพื่อน" ธงชัยพูดถามนลินธารา
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันอยู่ได้ ขอบคุณผู้จัดการมากค่ะ ฉันขอเข้าบ้านก่อนนะคะ"นลินธาราพูดและจะเดินเข้าบ้านแต่ธงชัยเรียกไว้เสียก่อน
"เมื่อก่อนเคยเรียกพี่ธงไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่เรียกเหมือนเดิม" ธงชัยพูดแทรกขึ้นทำให้นลินธาราหยุดเดินและหันมาพูดกับธงชัยด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ว่า
"เมื่อก่อนกับตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้วนี่คะ ตอนนี้คุณเป็นเจ้านายดิฉัน เรียกผู้จัดการถูกต้องแล้วค่ะ ยังไงขอตัวก่อนนะคะดิฉันต้องจัดของต่อ พรุ่งนี้เจอกันที่สำนักงานค่ะ" นลินธาราพูดเหมือนไล่ส่งธงชัยทางอ้อมและเดินเข้าบ้านไป เมื่อพ้นหลังนลินธารา ธงชัยที่ยืนมองแผ่นหลังของนลินธาราไปจนสุดสายตาก็รำพึงกับตัวเอง
"ใช่ตอนนั้นกับตอนนี้ไม่เหมือนกัน และพี่รับรองจะไม่มีวันยอมให้เป็นเหมือนตอนนั้นอีก" ธงชัยพูดกับตัวเองดวงตาวาวโรจน์
ช่วงบ่ายของวันต่อมาที่สำนักงาน ธงชัยได้โทรมาที่เบอร์โต๊ะของนลินธารา
"ผมอยากดื่มกาแฟ ช่วยชงกาแฟมาให้หน่อยสิ น้ำตาล1ช้อน ไม่ใส่นม"ธงชัยพูดสั่งมาทางโทรศัพท์เสียงเรียบนิ่ง
"ได้ค่ะผู้จัดการ รอสักครู่นะคะ" นลินธาราพูดรับคำ เมื่อวางสายแล้วจึงลุกขึ้นไปที่เคาน์เตอร์บาร์เครื่องดื่มเพื่อชงกาแฟไปเสิร์ฟให้ธงชัย
"กาแฟได้แล้วค่ะ ให้วางตรงไหนคะ" นลินธาราถามเพราะเห็นว่าบนโต๊ะเต็มไปด้วยแฟ้มเอกสารที่วางอยู่เต็มไปหมด
"เอามาวางที่โต๊ะข้างๆ ผมนี่ก็ได้" ธงชัยสั่ง แต่เมื่อนลินธาราวางกาแฟเสร็จหมุนตัวจะกลับออกไปธงชัยกลับคว้าร่างบางไว้จนเสียหลักล้มลงไปนั่งบนตักธงชัยบนเก้าอี้ตัวเดียวกัน
"ว้าย! ......ผู้จัดการปล่อยฉันนะ จะทำอะไรคะ" นลินธาราร้องโวยวายด้วยความตกใจ
"ก็ลุกสิ ใครไปทำอะไรคุณ คุณมานั่งตักผมเองนะ" ธงชัยแกล้งพูดหน้ามึน พอนลินธาราจะลุกขึ้น ก็เอาเท้าดักขานลินธาราไว้จนต้องล้มลงมาบนตักธงชัยอีกรอบ
"นี่ๆ คุณล้มเองนะ" ธงชัยพูดหน้ามึน ยิ้มเย้าแหย่นลินธารา
"ก็ผู้จัดการเอาเท้ามาดักขาฉัน......" นลินธาราเถียงและทำท่าจะลุกขึ้นแต่ธงชัยกลับยึดร่างบางไว้
"จะรีบไปไหน จะถามว่าเมื่อคืนหลับสบายหรือเปล่า" ธงชัยถามออกไป จมูกก็ทำหน้าที่ขโมยสูดดมเส้นผมหอมของนลินธาราไปด้วย
"นอนหลับสบายดีค่ะ ปล่อยค่ะฉันจะออกไปทำงานแล้ว" นลินธาราพูดและดิ้นออกจากตักของธงชัย
"ไม่ปล่อย! ....." ธงชัยพูดกวนประสาท
"เอ๊ะ! .......ผู้จัดการฉันบอกให้ปล่อย" นลินธาราขึ้นเสียงแสดงสีหน้าไม่พอใจธงชัยเป็นอย่างมาก
"โอเคปล่อยก็ได้ แต่ก่อนจะออกไปช่วยเรียงบิลใบเสร็จค่าน้ำยางแยกแฟ้มเป็นรายเดือนให้หน่อย นี่มันรวมกันยุ่งไปหมด" ธงชัยบอกนลินธาราเหมือนแกล้งหางานให้นลินธารานั่งทำอยู่ใกล้ๆตัวเอง
"ได้ค่ะ" นลินธารารับคำและลุกขึ้นมาจากตักของธงชัยมาจัดเอกสาร ซึ่งก็ต้องใช้เวลานานพอสมควร ธงชัยยกกาแฟขึ้นดื่มและเหลือบมองนลินธาราอยู่เป็นระยะ
"ชงกาแฟอร่อยดีผมชอบ พรุ่งนี้ชงแบบนี้ให้ผมอีกนะ" ธงชัยพูดขึ้น
"ตกลงจ้างมาทำบัญชีหรือจ้างมาชงกาแฟคะ" นลินธาราถามน้ำเสียงไม่ค่อยจะพอใจ
"ก็ทั้งสองอย่างนั้นแหละ เงินเดือนตั้งสองหมื่นห้านักศึกษาจบใหม่นะแม่คุณ ต้องใช้ให้คุ้มหน่อยไหม" ธงชัยว่าและพาลนึกไปว่าไอ้หนึ่งหมื่นที่น้องได้ไปน่ะ เงินพี่ วันก่อนยังโดนนายหัวเหมราชล้อเลียนอยู่เลย ดีที่เขาพูดแล้วนายหัวไม่ซักถามอะไรมาก
"ก็ใช้ให้ทำบัญชีให้คุ้มสิ" นลินธาราบ่นเบาๆ
"บ่นอะไร" ธงชัยแกล้งถามเสียงดัง จนได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น เป็นสินธุนั่นเองที่เข้ามารายงานเรื่องให้คนงานไปใส่ปุ๋ยปาล์มน้ำมันแปลงใหม่
"พี่ธง งานที่สั่งให้ทำเรียบร้อยแล้วนะพี่ ว่าแต่น้องธาราทำไมมาอยู่ในนี้ล่ะ"สินธุรายงานเจ้านายแล้วหันไปถามนลินธารา
"ธาราช่วยแยกบิลค่าน้ำยางใส่แฟ้มใหม่ให้ผู้จัดการค่ะ แยกเป็นรายเดือนไว้ให้ค่ะ พอดีมันปนกันไปหมดผู้จัดการเขาดูลำบากค่ะ" นลินธาราบอกสินธุ
"อ้าว! ก็พิกุลมัน......" สินธุกำลังจะพูด แต่ธงชัยกลับพูดแทรกขึ้นมาก่อน ก็จะให้พูดได้ยังไงว่าเดิมเอกสารมันเรียงไว้แล้ว แต่เขาเองที่สร้างเรื่องเพราะอยากหางานให้นลินธารามาทำในห้องนี้
"ไอ้สิน ถ้างานที่สั่งเสร็จแล้ว มึงไปดูคนงานแทงปาล์มต่อให้หน่อยเมื่อเช้ากูไปดูมารอบหนึ่งแล้ว บ่ายว่าจะเคลียร์งานเอกสารเสียหน่อย ไปได้แล้วไป"ธงชัยพูดไล่สินธุให้ไปทำงาน
"เอาอย่างนั้นเลยหรือผู้จัดการ ไล่ไปทำงานกลางสวนอีกแล้ว" สินธุบ่น
"จะไปได้แล้วยัง บ่นอยู่ได้รำคาญ" ธงชัยพูดว่า จึงทำให้สินธุต้องรีบออกไป
"เสร็จแล้วนะคะ ดิฉันวางตรงนี้ แยกไว้แต่ละเดือนเสร็จแล้วค่ะ" นลินธาราพูดบอกธงชัยแล้วรีบเดินออกไปจากห้อง ไม่ทันที่ธงชัยจะรั้งตัวเอาไว้ได้
วันต่อมาช่วงพักกลางวันนลินธารากับพิกุลก็ได้เดินมากินข้าวที่โรงเลี้ยง นั่งกินข้าวรวมกับพวกคนงานคนอื่นๆ
"พี่ธาราได้ข่าวว่าพี่เรียนจบบัญชีเกียรตินิยมอันดับ1เลยหรือจ๊ะ ทำไมเรียนเก่งจัง หนูน่ะเรียนจบแค่ปวช. ที่บ้านไม่มีเงินส่งให้เรียนต่อ ต้องออกมาทำงานเก็บเงินเรียนก่อน" พิกุลพูดเล่าเรื่องของตัวเองและชื่นชมในความเก่งของนลินธาราด้วย
"เหรอจ๊ะ พิกุลอยากเรียนต่อหรือ เหมือนพี่เลยพี่ก็อยากเรียนต่อแต่ไม่อยากรบกวนคุณย่าแล้ว เลยทำงานเก็บเงินเรียนต่อเหมือนกันจ๊ะ" นลินธาราถามและเล่าเรื่องของตัวเองบ้าง
"เรียนจบปริญญาตรีแล้ว ยังอยากจะเรียนต่ออีกหรือคะพี่ธารา"
"ใช่อยากเรียนต่ออีก แต่ปริญญาโทพี่อยากเรียนต่อด้านบริหาร" นลินธาราพูดและยิ้มให้พิกุล พอดีกับที่ธงชัยเดินมาที่โรงเลี้ยงด้วย พิกุลจึงร้องทักขึ้น
"อ้าวคุณธงชัย หนูเอาอาหารกลางวันไปให้คุณที่สำนักงานแล้วนี่คะ" พิกุลพูดบอกธงชัยสงสัยว่าทำไมถึงเดินมากินข้าวที่นี่ได้ ข้าวก็ยกไปให้กินที่ห้องเหมือนเช่นทุกวันแล้ว
"พี่เห็นแล้ว แต่วันนี้อยากมากินที่โรงเลี้ยงเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง ธาราไปตักข้าวราดแกงมาให้ผมหน่อยสิ ผมจะขอนั่งกินข้าวด้วย" ธงชัยบอกพิกุลและใช้ให้นลินธาราไปตักข้าวมาให้
“ได้ค่ะผู้จัดการ” นลินธารารับคำและเดินไปตักข้าวใส่จานมาให้ธงชัย
“ได้แล้วค่ะ” นลินธาราวางจานข้าวลงกับโต๊ะให้ธงชัย
“ขอบใจนะ” ธงชัยพูดและลงมือกินข้าวจนหมดจาน กินเสร็จก็เดินกลับสำนักงาน
“ผมไปทำงานก่อนนะ กินเสร็จแล้วคุณกลับไปชงกาแฟเอาเข้าไปให้ผมด้วย” ธงชัยสั่งนลินธารา
“ค่ะ” นลินธารารับคำ แต่พอกลับไปถึงสำนักงานนลินธาราชงกาแฟเสร็จกลับขอช่วยให้พิกุลเอากาแฟเข้าไปเสิร์ฟแทน อ้างว่าตัวเองมีงานค้างอยู่เยอะ
“พิกุลพี่ขอช่วยหน่อยสิ เอากาแฟไปให้ผู้จัดการในห้องหน่อยพอดีพี่มีงานค้างอยู่นิดหน่อย” นลินธาราขอช่วยพิกุล
“ได้สิจ๊ะพี่ธารา เดี๋ยวพิกุลจัดการให้ ปกติหน้าที่นี้พิกุลต้องทำอยู่แล้ว เป็นหน้าที่ของธุรการอยู่แล้วจ้ะ” พิกุลพูดรับคำและยกกาแฟเข้าไป
“เข้ามา” ธงชัยอนุญาตเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู
“อ้าว! พิกุลเองหรอกหรือ” ธงชัยพูดขึ้นสีหน้าดูผิดหวังเล็กน้อย
“จ๊ะพิกุลเอง แต่พี่ธาราเป็นคนชงให้นะคะ พิกุลแค่ช่วยยกมาเฉยๆ” พิกุลบอกธงชัย
“อือ! ...วางไว้แล้วไปทำงานต่อเถอะ” ธงชัยพูดแล้วต่อว่านลินธาราเบาๆ ว่า
“หน่อย! คุณหนูนลินธาราเอาตัวรอดเก่งจริงนะ หลบหลีกเก่งเหมือนเดิมนะแม่คุณ หลบได้หลบไปก็แล้วกันแต่อย่าเผลอล่ะ”
เช้าของวันศุกร์ธงชัยได้โทรเข้ามาที่เบอร์โต๊ะทำงานของนลินธารา
"น้ำ! เอ่อ! ธาราเธอเตรียมตัวด้วย เดี๋ยวออกไปแบงก์ในเมืองด้วยกัน ผมจะเอาเช็คไปขึ้นเงิน วันหลังเธอจะได้ทำแทนผมได้" ธงชัยพูดออกคำสั่ง
"ได้ค่ะ ผู้จัดการ แล้วจะออกไปกี่โมงคะ" นลินธาราพูดรับคำและสอบถามเรื่องเวลาที่จะออกไป
"อีกสักชั่วโมงละกัน" ธงชัยบอกแล้ววางสายไป
ธงชัยขับรถออกจากสวนยางพร้อมด้วยนลินธารา ต่างคนก็ต่างเงียบไม่ได้พูดอะไร ต่างก็อยู่ในความคิดของตัวเองจนมาถึงธนาคาร
"ลงไปกดคิวรอผมก่อน เดี๋ยวจอดรถเสร็จแล้วจะตามเข้าไป" ธงชัยสั่งนลินธารา
"ได้ค่ะ" นลินธารารับคำแล้วเดินเข้าไปในธนาคาร แต่เมื่อเดินเข้าไปก็พบกับ กษิต รุ่นพี่มหาวิทยาลัยซึ่งเป็นรุ่นพี่นลินธาราหลายปี รู้จักกันตอนที่นลินธาราไปฝึกงานที่ธนาคารกับชะเอมเพื่อนสนิทของนลินธาราอีกคน
"อ้าว! ธารา....." กษิตร้องทักขึ้นด้วยความดีใจที่ได้เจอกับนลินธารา
"พี่กษิตสวัสดีค่ะ มาทำอะไรที่นี่คะ" นลินธาราถาม
"พี่ย้ายจากหาดใหญ่มาเป็นผู้จัดการสาขาที่นี่ แล้วเราล่ะมาทำอะไร ตั้งแต่ฝึกงานเสร็จไม่ได้เจอกันเลย พี่อ่ะยังได้เจอชะเอมอยู่บ้างเพราะทำงานอยู่แบงก์เดียวกันแต่คนละสาขา ดีใจมากที่ได้เจอเรา ว่าแต่เรามาทำอะไรวันนี้" กษิตพูดและถามนลินธาราสีหน้ายิ้มแย้มดีใจ
"ธาราเอาเช็กมาขึ้นเงินค่ะพี่กษิต" นลินธาราตอบ
"งั้นเอาอย่างนี้ ขึ้นเช็กเสร็จแล้วไปกินข้าวกัน พี่เลี้ยงเอง" กษิตพูดชวนรุ่นน้องสาว
"เอ่อ คือว่าธารามากับ...." นลินธาราพูดยังไม่ทันจบธงชัยก็เดินเข้ามาพอดี
"กดบัตรคิวแล้วยังธารา...." ธงชัยถามขึ้นด้วยเสียงค่อนข้างดัง ติดออกจะไม่พอใจที่เห็นนลินธารายืนคุยอยู่กับผู้จัดการธนาคาร
"กดแล้วค่ะ เอ่อ! พี่กษิตคะ นี่คุณธงชัยเจ้านายของธาราค่ะ" นลินธาราพูดแนะนำเจ้านายกับรุ่นพี่ให้รู้จักกันทั้ง ๆที่เขาทั้งสองคนนั้นรู้จักกันมานานในฐานะลูกค้าคนสำคัญของธนาคาร กับผู้จัดการสาขาธนาคารแห่งนี้
"สวัสดีครับ" ผู้จัดการหนุ่มยกมือไหว้ในฐานะผู้จัดการที่ต้องดูแลต้อนรับลูกค้า ยิ่งเห็นว่าลูกค้าคนนี้เป็นใครยิ่งนอบน้อมเป็นพิเศษ
"วันนี้คุณธงชัยมาเองเลยนะครับ" กษิตทักทาย
"ครับ มาสอนงานธาราเขาอีกหน่อยเขาต้องดูแลเงินให้ผม" ธงชัยพูดน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่ฟังดูแปลกๆ
"ครับ งั้นเชิญคุณธงชัยที่ห้องรับรองพิเศษก่อนนะครับ" กษิตพูดเชิญและพยักหน้าให้พนักงานต้อนรับของธนาคารมาทำหน้าที่พาธงชัยไปห้องรับรองพิเศษ ส่วนตัวเองก็หันมาคุยกับนลินธาราต่อ
"ว่ายังไงธารา พอจะปลีกเวลาทานข้าวกับพี่สักมื้อได้ไหม" กษิตหันมาถามต่อเมื่อเห็นว่าพนักงานต้อนรับกำลังมาทำหน้าที่พาธงชัยไปทำธุรกรรม
- Writer
