ปมรักบ่วงพันธนาการ

บทที่ 10 รุกจีบหมายพิชิตใจนาง

หลังจากไปเดินตลาดนัดวันนั้นธงชัยก็พยายามทำตัวให้ดีขึ้น ไม่ออกไปดื่มเหล้า ไม่เที่ยว ตั้งใจทำงานเพื่อให้นลินธาราเห็นใจ ตอนเจอกับโฉมฉายที่ตลาดวันนั้นก็ได้พูดเคลียร์กับโฉมฉายชัดเจน

"คุณโฉมฉาย เรื่องของเรามันจบตั้งแต่คืนนั้นแล้วนะ เงินผมก็จ่ายคุณแล้ว เราจบกันดีๆเถอะนะ ผมมีแฟนแล้ว" ธงชัยพูดบอกโฉมฉายชัดเจน

"โฉมไม่ใช่อีตัวนะพี่ธง" โฉมฉายพูดด้วยความโมโห

"คุณจะเป็นหรือไม่เป็นมันเรื่องของคุณ แต่คุณรับเงินไปแล้ว และผมก็อยากจบแล้ว ผมมีแฟนแล้ว" ธงชัยพูดย้ำอีกครั้งน้ำเสียงเรียบเย็น

"มีแฟนแล้ว คงจะเป็นอีนักบัญชีหน้าจืดคนนั้นใช่ไหม" โฉมฉายพูดขึ้นอีกด้วยความไม่พอใจ

"มันเรื่องส่วนตัวของผม คุณไม่มีสิทธิมาถามอะไรผมทั้งนั้น เราตกลงกันและจบด้วยเงินที่ผมจ่ายคุณไปแล้ว คุณเองก็อายุไม่น้อยแล้วไม่ใช่ผู้เยาว์ คุณชวนผมไปต่อและจบลงด้วยเงินนะคุณโฉม" ธงชัยพูดเตือนสติโฉมฉาย

"คุณไม่คิดจะจริงจัง แล้วคุณมายุ่งกับโฉมทำไม" โฉมฉายถามธงชัย

"คุณโฉมฉาย คุณโตและคุณเที่ยวมาจนอายุเท่านี้ คุณคิดอย่างไรกับการที่ผู้หญิงชวนผู้ชายไปต่อ และจบลงที่การขอเงิน คุณคิดว่าผมต้องจริงจังกับคุณจริงๆหรือคุณโฉม ผมว่าเราจบกันดีๆเถอะนะครับ เอาเป็นว่าผมจะให้เงินคุณเพิ่มอีกก้อนให้คุณเอาไปเริ่มต้นลงทุนทำค้าขาย และขอให้จบกันด้วยดีเถอะนะคุณโฉม" ธงชัยพูดอย่างใจเย็นและมีเหตุผล อยากให้เรื่องมันจบจริงๆ

"ก็ได้ ฉันจะรับเงินและไม่มายุ่งกับคุณอีก" โฉมฉายตกลงง่ายขึ้นเมื่อได้เงินเพิ่ม

หลังจากเคลียร์ปัญหากับทางโฉมฉายได้สำเร็จ ธงชัยก็พยายามตามงอนง้อ รุกจีบนลินธาราแบบไม่มีวันใส่เกียร์ถอยอีกแล้ว อย่างวันนี้ที่สำนักงานธงชัยก็เรียกให้นลินธาราเข้าไปพบในห้องทำงาน

"ค่ะ ผู้จัดการเรียกหาดิฉันมีอะไรหรือเปล่า" นลินธาราถามธงชัยอย่างไว้ตัว เว้นระยะห่าง

"อยากได้กาแฟสักถ้วย" ธงชัยบอกนลินธาราสีหน้ายิ้มแย้ม 

"แต่วันนี้กินมาสองรอบแล้วนะคะ นี่มันรอบที่สามแล้ว เดี๋ยวก็ได้ตาค้างกันพอดี" นลินธาราพูดว่าธงชัย

"ถ้าไม่อยากให้หาเรื่องกินกาแฟแล้ว ก็นั่งลงก่อนสิ พี่แค่อยากคุยด้วย"

"อยากคุยด้วย คุยเรื่องอะไรคะ บอกมาได้เลย" นลินธาราพูดและค่อยๆ นั่งลงที่โซฟา

"ฟังนะ นลินธารา ผมตั้งใจจะจีบคุณจริงๆ ผมชอบคุณ ผมรักคุณจริงๆ"

"เรื่องเดิมอีกแล้ว ขอไม่ฟังนะคะ มันจบแล้วอย่าพยายามอีกเลย ให้ดิฉันได้ทำงานสงบๆ และได้เก็บเงินไปเรียนต่อเถอะนะคะ เราอย่าเป็นมากไปกว่าคนที่รู้จักกัน และมากไปกว่าฐานะของเจ้านายกับลูกน้องเลยนะคะ ฉันไม่เคยคิดอยากจะมีครอบครัว"

"แต่ผมอยากจะบอกคุณว่า เรื่องโฉมฉายจริงๆแล้วผมแค่ทำไปเพื่อประชดคุณเท่านั้น มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณเห็น ผมไม่ได้เหลวไหลหลายใจอะไรอย่างที่คุณคิดนะ" ธงชัยรีบพูดแก้ตัว ไม่อยากให้นลินธาราเก็บเอาประเด็นนี้มาคิดมาก

"ค่ะ เอาเป็นว่าฉันเชื่อคุณ ว่าคุณไม่ได้หลายใจ เรื่องที่คุณบอกว่าไม่ได้เป็นแฟนกับคุณโฉมฉายฉันก็จะเชื่อคุณทั้งนั้น เพราะการเชื่อคุณหรือไม่เชื่อคุณไม่ได้มีผลอะไรกับชีวิตของฉันเลย" นลินธารายังคงยืนยันว่าไม่รัก ไม่คิดอะไรกับธงชัยและไม่คิดจะแต่งงาน

"นลินธารา คุณบอกผมมาคุณมีคนรักหรือเปล่า คุณถึงได้ปฏิเสธผมนัก"ธงชัยถามขึ้นด้วยความโมโห ทั้งความรักที่มันอัดแน่นอยู่ในหัวอก ไหนจะไอ้อารมณ์ที่แอบหึงหวงนลินธาราอีก

"ฉันบอกคุณไปแล้ว อย่าเสียเวลากับคนอย่างฉันเลย คุณไปหาคนอื่นที่ใช่เถอะนะคะ" นลินธาราพูดและออกจากห้องไป

"ถ้าน้ำยังไม่มีใครและยังอยู่ในสายตาพี่แบบนี้ พี่ไม่มีวันเปลี่ยนใจ พี่จะทำให้น้ำรักพี่ให้ได้" ธงชัยพูดกับตัวเองอย่างไม่คิดจะยอมแพ้

ช่วงเย็นของวันนั้น พิกุลซื้อกับข้าวมาที่บ้านพักของนลินธาราเพื่อให้นลินธาราเป็นคนทำและจะได้กินข้าวมื้อเย็นด้วยกัน

"พี่ธารา วันนี้พี่สินเขาไปได้เนื้อหมูป่ามา พอดีชาวบ้านเขาเอามาขาย หนูทำกับข้าวไม่อร่อยเท่าพี่ธารา รบกวนหน่อยเถอะจ้ะช่วยทำผัดเผ็ดให้หน่อยเถอะ" พิกุลพูดบอกนลินธารา

"ได้สิ พิกุลเข้ามาก่อน เอาอย่างนี้พิกุลช่วยพี่หั่นหมูนะ เดี๋ยวพี่จะทำเครื่องแกง" นลินธาราพูดบอกพิกุล

"ได้สิคะ พิกุลหั่นหมูเสร็จเดี๋ยวไปเก็บใบโหระพา ใบยี่หร่าให้"

"ไม่ต้องหรอกจ้ะ พี่ไปเก็บผักทีเดียวจะไปเก็บพริก ตะไคร้ ขมิ้นมาทำเครื่องแกงด้วย พิกุลหั่นหมูอยู่นี่แหละ" นลินธาราพูดกับรุ่นน้องสาว

ผัดเผ็ดหมูป่าเสร็จไปหนึ่งอย่าง นลินธาราจึงได้ทำแกงจืดวุ้นเส้นเต้าหู้ไข่ใส่ใบตำลึงอีกอย่างเพราะตอนเดินไปเก็บผักเห็นว่าใบตำลึงงามดีเลยเก็บมาทำแกงจืดด้วย พอทำกับข้าวเสร็จตั้งโต๊ะเสร็จรอสินธุกลับมาจากสวนปาล์มแขกที่ไม่ได้รับเชิญอีกคนก็ตามมาด้วย มาถึงธงชัยก็เดินลอยหน้าลอยตาเข้าไปที่โต๊ะอาหารทันที

"กับข้าวน่ากินมาก ขอกินข้าวด้วยคนนะ" ธงชัยพูดหน้ามึนใส่

"เชิญเลยค่ะผู้จัดการ พี่ธาราทำเองรับรองว่าอร่อยแน่นอน" พิกุลพูดชวนเจ้านายอย่างคนมีมารยาทดี

"ขอบใจนะพิกุล หวังว่าคุณนลินธาราคงไม่ใจร้ายไล่ผมกลับบ้านพักหรอกนะครับ" ธงชัยพูดและแสดงละครทำหน้าเศร้าออดอ้อนขอนลินธารานั่งกินข้าวด้วย

"เชิญเถอะค่ะ ไหน ๆก็มาแล้วนี่คะ" นลินธาราพูดประชด

"ผมว่าวันนี้ เหล้าต้มหน่อยไหมพี่ธง กับแกล้มพร้อม" สินธุพูดขอความเห็น

"ไม่ล่ะ กูเลิกเหล้าถือศีลแล้ว ธาราเขาไม่ชอบคนกินเหล้า หมายถึงมากินเหล้าบ้านเขา เขาคงไม่ค่อยจะชอบใจ" ธงชัยพูดปฏิเสธเพราะต้องการเอาใจนลินธารา

"เอ่อ ดีครับ ถือศีล แต่มือไม่ถือสากใช่ไหมพี่" สินธุแกล้งพูดเหน็บธงชัยบ้างรู้สึกรำคาญไอ้คนอยากมีเมียขึ้นมา

"พิกุลว่าลงมือทานกันเถอะค่ะ กับข้าวกำลังร้อนๆเลย" พิกุลพูดตัดบท ไม่ให้สินธุและธงชัยพูดเหน็บกัน

ทานข้าวเสร็จแล้วนลินธาราเข้าไปล้างจานในครัว ธงชัยจึงเดินตามเข้าไป เห็นนลินธารายืนหันหลังให้ปล่อยผมยาวประบ่า ยืนล้างจานอยู่ ธงชัยจึงเดินเข้าไปกอดทางด้านหลัง

"ให้พี่ช่วยน้ำล้างจานไหม" ธงชัยถามและใช้ค้างเกยบ่าของนลินธารา นลินธาราตกใจจึงทำจานร่วงลงแตก

"ว้าย" เสียงร้องของนลินธาราและเสียงจานตกแตกกระทบพื้นเกิดขึ้นพร้อมกัน เมื่อเห็นว่าจานหล่นแตก ธงชัยจึงยอมปล่อยนลินธารา แต่เศษจานกระเบื้องกระเด็นมาโดนเท้าของนลินธาราจนเลือดไหล ทำให้ธงชัยตกใจมากรีบช้อนตัวนลินธาราขึ้นอุ้มและเดินออกมาด้านนอกห้องครัว

"ปล่อยค่ะ ฉันไม่เป็นไรไม่ต้องอุ้ม" นลินธาราพูดและดิ้นให้ธงชัยปล่อยตนเอง

"ไม่เป็นไรได้อย่างไร เลือดไหลขนาดนี้ อยู่เฉยๆ" ธงชัยพูดเสียงดุใส่นลินธารา

"ว้าย ตายแล้วพี่ธาราเลือดไหล เมื่อกี้จานแตกแล้วโดนเศษจานบาดหรือคะ" พิกุลถามขึ้นสีหน้าตกใจ

"ใช่พิกุลช่วยไปหยิบกล่องยามาหน่อย แล้วช่วยไปเก็บเศษจานแตกและล้างจานต่อให้หน่อย พี่จะทำแผลให้น้ำ" ธงชัยสั่งพิกุลและเผลอเรียกนลินธาราว่าน้ำอย่างลืมตัว

"ได้ค่ะ" พิกุลรับคำและไปหยิบกล่องยามาวางให้ธงชัย ส่วนตนเองและสินธุไปช่วยกันเก็บเศษจานแตกและล้างจาน ธงชัยนั้นนั่งทำแผลที่เท้าให้นลินธาราไปอย่างพยายามเบามือที่สุด

"ไม่ต้องทำให้หรอกค่ะ แผลมันอยู่ที่เท้า ฉันทำเองได้" นลินธาราพูดปฏิเสธบอกว่าทำแผลเองได้

"อยู่นิ่งๆเถอะ พี่จะทำให้ พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจทำให้น้ำเจ็บ พี่เป่าให้นะ เหมือนสมัยก่อนไง เวลาน้ำเจ็บพี่ก็จะทำแบบนี้ให้" ธงชัยพูดและทำแผลให้นลินธาราจนเสร็จ

"ขอบคุณค่ะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว คุณขึ้นมานั่งข้างบนเถอะค่ะ" นลินธาราพูดบอก ธงชัยจึงขยับตัวลุกขึ้นมานั่งบนโซฟา

"น้ำพี่มีของจะให้น้ำด้วย พี่ตั้งใจจะให้น้ำตั้งแต่ตอนนั้น แต่ไม่มีโอกาส น้ำรับไว้นะ" ธงชัยจับมือของนลินธาราไว้แล้วล้วงเอาแหวนทองในกระเป๋าเสื้อยัดใส่มือให้นลินธารา

"เอ่อ ฉัน" นลินธาราอึกอัก

"รับไว้เถอะ เก็บไว้ พี่ตั้งใจซื้อให้น้ำ น้ำจะยังไม่ใส่มันตอนนี้ก็ได้แต่ขอให้เก็บไว้ก่อนก็ได้นะครับ" ธงชัยขอร้องด้วยสายตาที่วิงวอน นลินธารามองแหวนทองคำวงสวยวงนั้นที่ธงชัยมอบให้และตัดสินใจพูดขึ้นว่า

"ขอบคุณนะคะ ฉันจะเก็บไว้" นลินธาราพูดขอบคุณ ทำให้ธงชัยยิ้มดีใจ ดีใจอย่างที่ไม่เคยเป็นและเกิดขึ้นมาก่อนตลอดช่วงเวลาสี่ปีมานี้

หลังจากวันที่ธงชัยมอบแหวนให้นลินธาราแล้ว ธงชัยก็ได้หายไปจากสวนยาง นลินธารารู้สึกสงสัยและเป็นห่วงจึงได้ถามสินธุว่าธงชัยไปไหน

"พี่สินค่ะ ทำไมผู้จัดการไม่เข้าสำนักงานมาหลายวันแล้วละคะ" นลินธาราถามสินธุ

"พี่ธงกลับไปดูงานที่สวนของตัวเอง ที่ป่าพะยอมแถวอ่างเก็บน้ำห้วยน้ำใส่จ๊ะน้องธารา" สินธุบอกนลินธารายิ้มๆ

"ถามก็ดีแล้ว กำลังจะบอกอยู่พอดีว่าพี่ธงให้ธาราเอาเอกสารการจ่ายเงินเดือนไปให้เซ็นที่สวนของพี่ธง พอดีพี่ไม่ว่างมีงานคุมคนงานถางหญ้าใส่ปุ๋ยต้นปาล์มรุ่นใหม่ที่เพิ่งลง ถ้าไม่ให้เซ็นวันนี้เงินเดือนพนักงานคงไม่ออก ธาราช่วยหน่อยเถอะนะ" สินธุพูดบอกนลินธาราและส่งแฟ้มเอกสารให้

"ปกติจ่ายเพย์โรลไม่ใช่เหรอคะ ยังต้องเซ็นอะไรอีก" นลินธาราถามด้วยความสงสัย

"ก็ใช่แต่ส่วนนี้เป็นค่าใช้จ่ายอื่นๆ พวกโอที ค่าแรงรายวัน ถ้าพี่ธงไม่เซ็นก็ทำจ่ายไม่ได้ครับ ช่วยหน่อยนะน้องธาราไม่งั้นพนักงานรายวันลำบากแน่ๆเพราะเงินเดือนไม่ออกนะ" สินธุพูดอธิบาย

"ค่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ ธาราไปให้ก็ได้" นลินธารารับคำ ยินยอมจะขับรถไปให้