Onur
Sabah erkenden yalıdan çıktım. Kafam günlerdir allak bullaktı. Delal’i son gördüğüm o günden beri sanki kendimde değilim. Bir haftadır, onun o halini aklımdan çıkaramıyordum.
Her gün işe gidiş ve çıkış saatlerini gözlemeye başlamıştım. Bir gün bile dönüp bana bakmıyordu. Doğruca müştemilata gidip perdelerini sımsıkı kapatıyordu. Sonunda dayanamayıp kapısına kadar gittim ama kapıyı bile açmadı.
“Delal, aç kapıyı. Yemeyeceğim kız seni, yabani gibi kapandın içeri! Az çık dışarı sosyalleş, böyle hayat geçmez,” dedim.
“Onur, yorgunum! Gider misin şurdan!” dedi ama kapıyı açmadı.
Sabrımı sınıyor sanki… “Altı üstü iki çift laf edeceğim. Halini hatrını soracağım insan gibi… Sonuçta iki medeni insanız, ayrıldık diye düşman mı olduk?”
Bir anda kapı açıldı. Saçlarını geriye doğru savura
