Chapter 7
1209 Words
“อย่าบอกนะว่า...”
“ผมเห็นพวกคุณเลือกซื้อชุดกัน เวลาฉุกละหุกชุดสวยๆ กับแบบถูกใจมันหายาก ก็เลยเสนอทางเลือกให้ ผมคิดนะว่าคุณต้องเหมาะกับสีเบจแบบนี้แน่ๆ แล้วคุณก็ใส่สวยจริงๆ”
“นี่คุณหลอกปั่นหัวพวกเรารึไงมิสเตอร์” รติรสเริ่มฉุนจริงจัง จ้องสบตาคมอย่างกะเอาเรื่อง เสียงหวานเค้นถาม
“พูดหนักไปแล้วครับมิส บอกแล้วไงว่าผมแค่เสนอทางเลือก ซึ่งคุณสองคนจะสวมใส่หรือไม่ก็ไม่มีใครบังคับ หรือไม่จริง”
“คุณมัน...”
รติรสไม่รู้จะหาคำไหนมาว่าคนเจ้าเล่ห์เจ้ากลที่ยืนยิ้มหน้าเป็น ผู้ชายอะไรเจ้าเล่ห์ที่สุด แถมยังพูดจาหน้าไม่อายอีกต่างหาก หญิงสาวตัดสินใจเดินหนี ในใจก็นับเลขไปเรื่อยเพื่อระงับความโกรธ ความหงุดหงิด สายตาเขามันทำให้เธออาย และรู้สึกเสียหน้าอย่างมาก
เดนิมมองเรือนร่างอรชรที่เดินลิ่วกลับเข้าไปในงานอย่างขำๆ ดวงตากลมโตวาววับติดตาต้องใจ หญิงสาวแทบไม่รู้จักเขาแต่เธอก็แสดงอารมณ์ไม่ชอบใจใส่แบบไม่ไว้หน้า นี่สิที่เขาสนใจ ผู้หญิงส่วนใหญ่มีแต่อ่อนเข้าหาจนบางครั้งรู้สึกน่าเบื่อหน่าย
ชายหนุ่มเดินตามเข้าไปในงาน เขาเหมือนผู้ชายทั้งโลก เห็นผู้หญิงถูกตาต้องใจก็อยากทำความรู้จักให้มากขึ้น เขาไม่ปฏิเสธสักนิดว่าเรือนกายแกร่งต้องการเรือนร่างอรชรผุดผ่องจนร้อนรุ่ม แต่ทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับกาลเวลา และความร่วมมือร่วมใจกันทั้งสองฝ่าย
“ขอนั่งด้วยคนนะครับ”
“เชิญครับเชิญ มิสเตอร์เดนิม” ไพรัชรีบบอกพร้อมรอยยิ้มกว้าง
เดนิมเลือกนั่งเก้าอี้ว่างข้างเรือนร่างอรชรของรติรส กลิ่นกายหอมอ่อนๆ จากร่างสาวกระทบโสตประสาทของเขาให้เต้นเร่าและชื่นฉ่ำใจ
รติรสลอบส่งสายตาวาวๆ ใส่ ก่อนจะเมินมองไปดูการแสดงระบำหน้าท้อง ทำเป็นไม่สนใจว่า ข้างกายมีชายหนุ่มนั่งอยู่ด้วย
“เรียกเดนิมเฉยๆ ดีกว่าครับดูเป็นกันเองดี”
“ครับ พวกเราก็ยินดีที่ได้รู้จักนักธุรกิจคนสำคัญของบันดัร หนูพราวยังเล่าให้ฟังอยู่ว่ามีโอกาสเข้าไปดูสินค้าในร้านเพชรของคุณ น้ำงามๆ ทั้งนั้น”
เดนิมหันไปยิ้มให้อีกหนึ่งสาวสวยที่เมียงมองมายังเขา เธอยิ้มให้ตามมารยาท
“ครับ อันที่จริงมีอยู่ไม่กี่ร้าน ส่วนใหญ่ผมเน้นการส่งออกมากกว่า อย่างว่านะครับที่บันดัรนี่อัญมณีมีขายกันเกลื่อนจนดูเป็นเรื่องธรรมดาไปเสียแล้ว”
“ไม่หรอกครับ ผมเองก็มีโอกาสได้เห็นแล้ว มันงดงามมาก นี่ก็กำลังคิดว่าจะขยับขยายธุรกิจ อ้อ พอดีผมมีกิจการร้านอัญมณีด้วยน่ะ” ไพรัชรีบบอก
“จริงเหรอครับ งั้นก็ดีเลย ถ้ายังไงว่างๆ ก็เชิญไปเที่ยวชมสินค้าของผมได้นะครับ เผื่อบางทีเราอาจจะได้ทำธุรกิจร่วมกัน”
“ครับ แน่นอน”
เสียงห้าวทุ้มยามตอบโต้สนทนาฟังแล้วนุ่มนวลจนรติรสเผลอนั่งฟังอยู่นาน ผู้ชายร่างสูงใหญ่ข้างกายเธอมีเสน่ห์ไม่น้อยทีเดียว ไม่ว่าจะเป็นการพูดจาหรือการวางตัว ภาษาอังกฤษของเขาพูดได้คล่องและชัดอย่างกับเจ้าของภาษา ลุงของเธอกับเพื่อนต่างพูดคุยถึงธุรกิจของเขาอย่างสนใจ ทั้งเรื่องอัญมณีและการผลิตแผงโซลาร์เซลล์ บัณฑูรให้ความสนใจเป็นอย่างมากในอันหลัง ทุกวันนี้พลังงานมีจำกัด การหาสิ่งของที่สามารถใช้ทดแทนกันได้นับเป็นเรื่องดี แม้ว่าเมืองไทยพอจะมีเครื่องมือแบบนี้ใช้กันอยู่บ้างในพื้นที่ห่างไกล เช่น บนเขา แต่ก็ยังไม่แพร่หลายเพราะราคาแพง
“ว่าไงพราว รส สนใจไปดูโรงงานอัญมณีของคุณเดนิมหรือเปล่า”
“อยู่ไกลไหมคะ” พราวพิลาสถามอย่างสนใจใคร่รู้
“ที่ใกล้ๆ ก็มีครับ แต่ก็ต้องข้ามไปยังเมืองข้างเคียง อืม เมืองไทยต้องเรียกว่าจังหวัดใช่ไหมครับ ผมมีโรงงานเจียระไนอยู่จังหวัดใกล้ๆ นี้ แต่ถัดไปอีกจังหวัดจะเข้าเขตทะเลทราย ที่นั่นมีโรงงานผลิตแผงโซลาร์เซลล์และเหมืองอัญมณีที่เพิ่งเปิดถ้าพักกันที่นี่หลายวัน เชิญไปเยี่ยมชมโรงงานของผมได้ครับ แต่ว่าเราคงต้องเดินทางกันเป็นวัน”
เดนิมเหลือบมองมาทางหญิงสาวข้างกายว่าเธอสนใจหรือเปล่า แต่ก็เห็นเธอนั่งเฉย
“แบบนี้ก็ดีนะคะพ่อ พราวอยากเห็นเหมืองจัง เราอยู่ที่นี่กันต่อหลายวันหน่อยได้ไหมคะ จะได้ถือโอกาสเที่ยวทะเลทรายด้วย” พราวพิลาสหันไปยิ้มพูดเสียงหวานประจบผู้เป็นบิดา
ไพรัชนิ่วหน้า ไม่อยากจะเชื่อที่ได้ยิน พราวพิลาสหรือจะอยากเที่ยวทะเลทรายที่แห้งแล้ง และร้อนสุดๆ
“น่าเสียดาย ผมอยู่ที่นี่ได้แค่สองวัน มีงานด่วนรออยู่ที่เมืองไทย ไม่งั้นเห็นทีจะไม่พลาดทริปนี้แน่ๆ” บัณฑูรบอกอย่างเสียดาย
“ถ้ามาอีกก็เชิญแวะชมกันได้ครับ”
“น่าสนใจมากทีเดียว แล้วรสล่ะ อยากไปเที่ยวทะเลทรายไหม”
“เอ่อ รสแล้วแต่คุณลุงกับพราวค่ะ”
รติรสแบ่งรับแบ่งสู้ การท่องเที่ยวทะเลทรายมันก็น่าตื่นเต้นดีหรอก จะมีอูฐตัวใหญ่ มีกองคาราวานเหมือนที่เคยได้ยินมาหรือเปล่าไม่รู้ แต่ติดแค่ว่าเธอไม่อยากไปกับผู้ชายข้างกายคนนี้ เธอไม่ชอบความยียวนกวนประสาท และสายตาคมกล้าแวววาวของเขาเลย
“ไม่ลำบากหรอกครับคุณรส เราสามารถเดินทางโดยใช้รถยนต์ได้ ระหว่างทางก็มีทัศนียภาพแบบทะเลทราย หมู่บ้านชนพื้นเมือง มีของพื้นเมืองสวยๆ เยอะแยะ ถัดจากโรงงานผมไปเป็นจังหวัดใหญ่ มีความเจริญมาก พวกคุณสามารถเดินทางกลับโดยนั่งเครื่องบินจากเมืองนั้นได้เลยครับ”
“แล้วทำไมเราไม่นั่งเครื่องไปลงที่เมืองนั้น แล้วค่อยนั่งรถไปดูโรงงานของคุณไม่ได้เหรอคะ”
ชายหนุ่มยิ้มกับคำถามชาญฉลาดและสีหน้าสงสัยของรติรส
“เราไม่มีเครื่องบินจากบันดัรไปลงที่จังหวัดนั้นหรอกครับ ส่วนใหญ่แล้วเครื่องบินจะเป็นเครื่องสำหรับการพาณิชย์บินระหว่างประเทศ ส่วนภายในประเทศจะใช้รถหรือไม่ก็พวกม้าหรืออูฐ บันดัรเจริญก็จริงแต่ไม่ใช่ทั้งหมด แล้วชาวบ้านก็ยังชอบวิถีเดิมๆ ของพวกเขามากกว่า”
“ยิ่งฟังก็ยิ่งน่าสนใจมาก”
“งั้นพรุ่งนี้เช้าผมจะส่งรถไปรับที่โรงแรมนะครับ รับรองครับว่าไม่ผิดหวังแน่ๆ”
ไพรัชยิ้มกว้าง นั่นสิ... การเดินทางทริปสั้นๆ นี่ต้องให้ผลกำไรคุ้มค่ากับเขาอย่างแน่นอน สายตาผู้สูงวัยคอยสังเกตตามที่ลูกสาวบอก และพบว่า บ่อยครั้งเดนิมจะเหลือบแลไปทางรติรสหลานสาวของเขา ทีท่าอาจเป็นไปเรื่อยๆ แต่ผู้ชายด้วยกันดูออกว่าอีกฝ่ายกำลังสนใจหลานสาวของเขาไม่น้อยเลยทีเดียว
- Writer
