Chapter 6
1203 Words
หลังจากมื้ออาหารผ่านพ้นไปแล้ว เขาจึงมีโอกาสเข้ามาทักทายเธอ
“สวัสดีค่ะ ขอตัวนะคะ”
รติรสทักตอบแบบเสียไม่ได้ แล้วทำท่าจะผละห่างไป ข้อมือเรียวเล็กจึงตกอยู่ในฝ่ามือใหญ่
“เอ๊ะ” ความตกใจทำให้เธอสะบัดมืออย่างรวดเร็ว
เดนิมปล่อยมือนุ่มอย่างเสียดาย ตาคมกล้ากวาดมองไปทั่วเรือนร่างอรชร วี่แววความพอใจฉายชัดอยู่ในดวงตา หญิงสาวตรงหน้าซ่อนรูปอย่างที่คิดไว้ไม่ผิด
“ขอโทษ ผมกลัวคุณจะเดินหนีไป เลยเผลอยื่นมือไปจับมือคุณไว้ ผมอยากคุยกับคุณ”
อิสตรีมากมาย สวยงาม... หากไม่มีหญิงใดทำให้เดนิมรู้สึกดังเป็นอยู่ในเวลานี้ เพียงแค่ได้เห็นหญิงสาวต่างชาติผู้นี้ในห้องประชุมเมื่อเช้า ความพึงพอใจในความสวยแปลกตาก็ทำให้เขาสนใจเธอ พอเจอกันอีกครั้งก็อยากตอแย อยากพูดคุยด้วย และบัดนี้เรือนร่างแกร่งของเขากำลังเกิดความต้องการอย่างไม่น่าจะเป็น
ใช่ว่าเธอสวยสดกว่าหญิงสาวที่เขาเคยพบเจอ พลังบางอย่างในดวงตากลมโตคู่นี้ดึงดูดใจเขา ตาวาวๆ ปากเม้มแน่น เขาปรารถนาอยากจะคลายกลีบปากอิ่มนั้นออกด้วยปากของเขาเอง
นวลแก้มเนียนใสสีชมพูเรื่อด้วยเลือดฝาด ผิวเธอบางใสราวกับงาช้าง หากว่าถูกกระทำรุนแรงไปสักนิด อาจจะทำให้เธอเปราะแตก
“คงไม่จำเป็นมังคะ ฉันเองก็ไม่มีอะไรจะคุย”
“ไม่เหมือนผม แม้แต่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างอาหารวันนี้ถูกปากคุณหรือเปล่า เครื่องดื่มในงานรสชาติดีไหม ลมที่ระเบียงนี่เย็นสบายดีนะ เรื่องพวกนี้ผมก็อยากคุยกับคุณ” ชายหนุ่มว่ายิ้มๆ
“คุณสวมชุดนี้แล้วสวยมาก ผมคิดแล้วว่าสีนี้ต้องเหมาะกับคุณ”
“แหม คุณพูดยังกับว่าซื้อชุดนี้มาด้วยตัวเอง”
พวงแก้มใสซ่านแดงขึ้น เธอตวัดเสียงว่า ก่อนจะชะงักกับสายตายิ้มได้คู่นี้ที่เธอไม่ชอบใจเลยทุกครั้งที่สานสบ เพราะริ้วร้อนบางอย่างมันลามไล้ผิวหน้าและกระตุ้นหัวใจดวงน้อยของเธอให้เต้นแปลกๆ
“พ่อคะ”
พราวพิลาสกระตุกแขนเสื้อผู้เป็นบิดาทั้งเรียก
“มีอะไรลูกพราว”
“ดูนั่นสิคะพ่อ”
หญิงสาวรั้งแขนผู้เป็นพ่อให้หันไปทางทิศที่เธอบังเอิญหันไปเห็นพอดี ไพรัชจำต้องละสายตาจากการแสดงหน้าเวทีก่อนจะตาเบิกกว้าง ส่งผลให้บัณฑูรซึ่งอยู่ไม่ห่างสนใจใคร่รู้ด้วยหันไปมองอีกคน
“สองคนนั้นไปรู้จักมักคุ้นกันเมื่อไหร่”
“นั่นสิคะ เมื่อตอนกลางวันนายคนนั้นก็เดินเข้ามาทักยัยรส ตอนที่พราวกับยัยรสไปซื้อชุดกัน พราวว่าหมอนั่นต้องชอบยัยรสแน่ๆ เลยค่ะ”
“เขาชื่อเดนิม แล้วจริงเหรอลูกพราว เขามีท่าทางแบบนั้นเหรอ”
“พราวคิดว่ามองไม่ผิด ไม่งั้นหมอนั่นจะตามตอแยยัยรสทำไม เอ๊ะ หรือว่ายัยรสก็ชอบพอนายหนวดนั่นคะพ่อ” พราวพิลาสได้โอกาสเพิ่มไฟใส่ญาติสาว
“แหม ถ้าหนูรสได้ชอบพอกับมิสเตอร์เดนิมก็ดีสิ รายนั้นน่ะน่าสนใจไม่น้อยนะหนูพราว” บัณฑูรกระเซ้าแต่สายตาสานสบกับไพรัชอย่างมีความหมาย
“ถ้าได้แบบนั้น พราวก็ดีใจกับยัยรสด้วยล่ะค่ะคุณลุง”
เรียวปากสวยแอบเหยียดยิ้ม อย่างยัยนั่น อย่างมากก็คงเป็นได้แค่ของเล่นยามว่างของพวกมหาเศรษฐีตาถั่วเท่านั้นแหละ สวยก็ไม่สวย เธอยังสวยกว่าไม่รู้กี่เท่า หรือว่านายหนวดนั่นชอบของแปลก พราวพิลาสคิดอย่างหยามเหยียด และถ้าเป็นแบบนั้นได้ก็ยิ่งดีใหญ่ เพราะมันจะช่วยเปิดทางให้เธอกับอลงกรณ์ได้มีโอกาสใกล้ชิดกันมากขึ้น
เรียวปากสวยแย้มยิ้มอย่างหมายมาด อลงกรณ์อาจจะรวยไม่เท่าชีคเบนจามิน แต่เขาก็รวยไม่น้อยล่ะ แถมยังเป็นคนที่เธอสามารถเข้าถึงได้ง่ายกว่า พราวพิลาสอาจจะสนใจชีคหนุ่มรัชทายาทไม่น้อย แต่เธอไม่ต้องการจะไปสู้รบแย่งชิงสมบัติพัสถานกับใครทั้งนั้น แล้วยิ่งชีคมีสนมตั้งกี่ร้อยกี่พัน ให้เหนื่อยอย่างนั้นเธอขอบายดีกว่า
“แบบนี้หนทางของเราใสแล้วไพรัช”
“ฉันก็หวังแบบนั้นว่ะ จะได้ไม่เสียเที่ยวที่เดินทางมาถึงตะวันออกกลางนี่ หึหึ”
ถ้าได้ทำสัญญากันว่าดีแล้ว ไพรัชยังนึกถึงธุรกิจอัญมณีที่เขากำลังคิดขยับขยายกิจการ หากได้ผู้ร่วมทุนรายใหญ่แบบเดนิม ทั้งยังเป็นเจ้าของเหมืองอัญมณีคุณภาพคับแก้วแบบนี้ กำไร... และกำไร เท่านั้นที่เขามองเห็น
“เห็นว่านายคนนั้นเป็นนักธุรกิจคนสำคัญของที่นี่ใช่ไหมคะ วันนี้พราวไปร้านเพชรของเขามา เพชรสวยมาก น้ำหนึ่งเลยนะคะ”
“ใช่แล้วหนูพราว มิสเตอร์เดนิมน่ะเขาเป็นเจ้าของสัมปทานเหมืองเพชรพลอยหลายเหมืองเลยนะ”
“ไหนจะโรงงานผลิตแผ่นโซลาร์เซลล์อีก อย่างว่า ถึงบันดัรจะเจริญมากแค่ไหน พื้นที่ส่วนใหญ่ก็ยังเป็นทะเลทราย แผ่นโซลาร์เซลล์ขายดีเสียด้วย การเดินสายไฟในทะเลทรายค่าใช้จ่ายมากเอาการละ”
“แบบนี้ใช่ไหมคะที่เขาเรียกว่ารวยไม่รู้เรื่องของจริง”
หญิงสาวพูดยิ้มๆ ไม่ได้มีจิตริษยาหรือรุ่มร้อนอิจฉารติรสที่มีมหาเศรษฐีมาสนใจ เพราะเธอเชื่อเสมอว่าความรักและพรหมลิขิตมันต้องอยู่บนเหตุปัจจัยหลายอย่างที่เอื้อต่อกัน และเธอไม่คิดว่าจะมีชายหน้าโง่คนไหนมารักผู้หญิงตกยากอย่างรติรสแน่ ตำนานเจ้าหญิงเจ้าชายมันมีแต่ในนิยายเท่านั้นแหละ
คนอย่างเธอไม่มีวันได้ดีมีสุขไปกว่าฉันหรอก รติรส...
พราวพิลาสตวัดสายตากลับไปมองทางระเบียงอีกครั้ง ความย่อยยับและการตกอับแบบไม่มีหน้าจะพบผู้คนของยัยนั่นคือสิ่งเดียวที่เธอต้องการ
หญิงสาวสวยเหยียดยิ้มหยัน แต่พอรู้สึกว่าตนเองตกเป็นเป้าสายตา ดวงตาคู่สวยคมกวาดมอง ก่อนจะได้พบกับสายตาหลายคู่กำลังจับจ้องมาที่เธออย่างชื่นชม พราวพิลาสยืดตัวขึ้น ยิ้มหวานหยดกราดไปทั่วแบบไม่เจาะจงผู้ใด ผู้ชายหลายคนก็แทบจะผวาเข้ามาหาหากไม่ติดว่าต้องรักษามารยาทและสำรวมกิริยา
เชอะ! อย่างเธอไม่สนพวกผู้ชายพวกนี้หรอก หนุ่มหล่อ ตระกูลผู้ดีเก่าอย่างอลงกรณ์ต่างหากคือเป้าหมายของเธอ
ทางด้านรติรสมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน ดวงตายิ้มๆ กับโค้งริมฝีปากที่กดยิ้ม ยืนยันกับเธอได้เป็นอย่างดีว่า สิ่งที่เธอสงสัยนั้นมีความเป็นไปได้สูง
เดนิมค้อมศีรษะอย่างยียวน หยอกเย้าให้สาวเจ้าฉุนเฉียว เขาชอบตาวาวๆ มันช่างมีชีวิตชีวาเหลือหลาย
- Writer
