กี่ครั้งที่ข่าวคราวเกี่ยวกับสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงของเดนิมทำให้ใจดวงน้อยเจ็บปวดรวดร้าว เนื่องเพราะความปรารถนา อยากจะอยู่ในอ้อมแขนนี้บ้าง พระองค์ใกล้ชิดเขามาแต่ยังเยาว์ แต่กลับไม่มีโอกาส
ยิ่งนานวันก็ยิ่งหวาดหวั่นกลัวว่าจะสูญเสียเขาไปจนต้องละทิ้งเกียรติยศศักดิ์เพื่อยื้อยุดเขาเอาไว้
พระพักตร์งามแหงนเงยขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปพักใหญ่ หลังจากซาสะอื้น เก็บข่มความรวดร้าวเอาไว้ให้ลึกสุดใจ เมื่อแย้มพระโอษฐ์ยิ้มให้ชายหนุ่ม
“ลันตีย์แย่จัง ทำอะไรไร้สาระอีกแล้ว เสด็จป้าให้เอาขนมของชอบของพี่มาฝากค่ะ ป่านนี้ญูนะกับฟาติกคงจัดใส่จานแล้ว ไปทานกันเถอะค่ะ”
เดนิมพยักหน้าเชื่องช้า ลอบผ่อนลมหายใจเมื่อวรองค์นุ่มถอยห่างในที่สุด ความรักและไมตรีนั้นเขารับไว้ด้วยใจแต่ไม่อาจตอบสนองได้ ไม่ว่าเมื่อก่อน วันนี้ หรือวันไหน...
“อยากบ้าตายจริงโว้ย”
“ตายไปก็ไม่ทำให้ใครต่อใครเปลี่ยนใจหรอก ผมว่าเจ้านายทำใจยอมรับความหวังดีของพร
