หญิงสาวหันกลับมาก็พบว่าอลงกรณ์โน้มหน้าเข้ามาใกล้จนจมูกโด่งแทบจะจรดแก้มผ่องของเธออยู่แล้ว ใจสาวเต้นแรงขึ้น เกือบจะผลักอกกว้าง
“เป้...”
“ฝันดีนะครับรส”
ชายหนุ่มจรดจมูกโด่งกับพวงแก้มสาว หอมเบาๆ แต่ทำให้ร่างบางเกร็งไปทั้งตัว ภาวนาให้สัมผัสหวามหวานแต่ไม่สะท้านสะเทือนหัวใจดวงน้อยจบลงเร็วๆ ทว่ามันกลับไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อลมหายใจอุ่นอ้าวเลื่อนเลยมายังแนวคาง เข้าหามุมปากอิ่ม ก่อนที่ริมฝีปากได้รูปจะกดแนบปาก
“เป้...”
รติรสยกมือบางดันอกกว้างเอาไว้ เบือนหน้าไปทางอื่น ไม่ยอมให้กลีบปากนุ่มถูกล่วงล้ำ
“ผมรักคุณ รู้ใช่ไหม”
“อย่าค่ะ...”
“นิดเดียวรส นะครับ” เสียงทุ้มนุ่มออด อ่อนหวานวอนเว้า อลงกรณ์บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าอะไรดลใจให้เขารุกไล่หญิงสาว ทั้งที่ปกติไม่เคยทำ อย่างมากเขาก็เพียงหอมแก้มเธอเบาๆ เพราะไม่คิดจะล่วงเกินให้รติรสเสียหายก่อนเวลาอันควร แต่วันนี้เขาอยากจูบเธอ อยากมั่นใจว่าเขายังเป็นคนสำคัญ
