“ไม่ต้องพูดหรอกรส ลุงเข้าใจ ลุงเองต่างหากที่ทำให้รสเดือดร้อน นายคนนั้นทำร้ายรสหรือเปล่า”
รติรสจะบอกว่ายังไงดี น้ำเสียงอาทรห่วงใยแทบทำให้เธอน้ำตาไหล แต่ที่แสดงออกไปคือการสั่นศีรษะ ก้มหน้าซ่อนดวงตาที่คลอด้วยหยาดน้ำ
ไพรัชโน้มตัวมาบีบไหล่เล็กเบาๆ ทอดถอนหายใจยาว
“ถ้าลุงรู้แบบนี้ก็คงไม่เดินทางไปกับพวกเขา ความผิดทั้งหมดมันเพราะลุงเอง ยกโทษให้ลุงด้วยนะรส ลุงเสียใจจริงๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ รู้ไหมลุงห่วงรสแทบแย่ แต่พวกนั้นก็น่ากลัว เดนิมมีอิทธิพลไม่น้อยเลยนะ ใครๆ ต่างหวาดกลัวเกรงใจเขา ที่โรงงานของหมอนั่นลูกน้องเขาเยอะแยะ ลุงแทบไม่กล้าขยับไปไหน”
ไพรัชพูดเสียงเศร้า ปั้นแต่งใบหน้าให้เต็มไปด้วยความระทมทุกข์ดังเช่นที่พูด จงใจให้หลานสาวเข้าใจไปว่าตนเองถูกบังคับอย่างไม่เต็มใจ เพราะกลัวอันตรายที่จะตามมา
รติรสเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นลุง ยิ้มแห้งโหยให้ บอกเสียงสั่น
“คุณลุงอย่าโทษตัวเองเลยค่ะ มันก็แค่... ฝั
