คิดแล้วก็เศร้า เลยเดินเล่นเข้ามาในสวน กระทั่งได้ยินเสียงทักจากอลงกรณ์
“มานานแล้วเหรอคะ ทำไมไม่มีใครบอกรสเลย”
“สักพักครับ เด็กในบ้านบอกว่ารสยังไม่ลงมา ผมเลยไม่อยากให้กวน เดี๋ยวนี้รสทำงานหนักขึ้น ผมอยากให้คุณพักมากๆ”
น้ำเสียงอาทรห่วงใย ยิ่งทำให้รติรสรู้สึกผิดต่อเขา ใบหน้านวลหม่นลง เธอเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนชิงช้า ความเงียบงันเกิดขึ้นเมื่อต่างคนต่างใช้ความคิด
อลงกรณ์จ้องมองใบหน้าสวยหวานอย่างค้นหา เขาเห็นความทุกข์ ความเศร้าอยู่ในตาคู่นั้น พร้อมๆ กับความเปลี่ยนแปลงที่ใจรู้สึกได้
“เป้คะ เรา... เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันใช่หรือเปล่า”
“รส...” สถานะจากแฟน ลดลงไปเหลือเพียงเพื่อน ชายหนุ่มสบตาเจ็บปวดของหญิงสาวก็ได้แต่งงงัน เขาจะทำใจยอมรับได้ยังไง
“รสกำลังขอเลิกหรือเปล่า”
รติรสน้ำตาคลอ มันคงถึงเวลาแล้ว อลงกรณ์ควรจะได้พบกับผู้หญิงที่ดีและเหมาะสมกับเขามากกว่าเธอ ดวงตาคู่งามมองสบตาคมอย่างอ้อนวอนและขอโทษ
