Chapter 12
1205 Words
“ใช่ครับเจ้านาย ความคิดของมิสน่าสนใจไม่น้อย”
“ผมว่าคุณน่าจะลองเอาไปทำดูนะ” ไพรัชกระเซ้า
การเหน็บแนมประชดประชันของรติรสจึงกลายเป็นหัวข้อสนทนากันอีกต่อไปของหนุ่มๆ ส่วนเธอนั่งดูดาวจนลืมเวลาและเริ่มง่วงงุน ไพรัชสังเกตเห็นจึงไล่ให้หลานสาวไปพัก
“ง่วงแล้วหรือรส ไปนอนได้แล้วไป พรุ่งนี้จะได้ออกเดินทางแต่เช้า”
“ค่ะคุณลุง”
รติรสรับคำก่อนจะเอ่ยขอตัวกับทุกคน เต็นท์หนึ่งในสามหลังคือที่พักของเธอ เมื่อเดนิมบอกว่าให้เธอกับลุงของเธอคนละเต็นท์จะได้นอนสบาย ส่วนพวกเขายึดเต็นท์ที่ใหญ่กว่าแล้วพักรวมกัน
ไพรัชกับเดนิมยังนั่งคุยกันต่อ ขณะที่คนของเขาแยกย้ายกันไปพักผ่อนนอนเอาแรงตามอัธยาศัย
“คุณสนใจยายรสหรือเปล่า”
เดนิมกดยิ้มมุมปาก แล้วถามกลับแทนการตอบรับ
“แล้วคุณคิดว่ายังไงดีล่ะ”
“ผมกำลังคิดว่าทำยังไงให้คุณสนใจร่วมทำธุรกิจกับผม ถ้าคุณสนใจผมเองก็อยากบอกว่ายินดีมากหากว่าเราได้ร่วมงานกัน”
“จะว่าไปข้อเสนอของคุณก็น่าสนใจ ในภูมิภาคนั้นกำลังจะมีกลุ่มประชาคมธุรกิจอาเซียน ผมมองว่าประเทศไทยเหมาะมากๆ กับการเป็นศูนย์กลาง ผมเองกำลังดูการขยายตลาดที่นั่นอยู่เหมือนกัน”
เดนิมบอกยิ้มๆ ตาคมกวาดมองใบหน้าของชายสูงวัย ว่ากันว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ และคนตรงหน้าก็บอกเขาผ่านทางสายตาแล้วว่าต้องการอะไร
ไพรัชยิ้มกว้าง รู้สึกตื่นเต้นจนเนื้อตัวสั่น มองเห็นโอกาสลอยอยู่ตรงหน้า รอให้เอื้อมมือคว้า...
“ถ้าคุณสนใจผมคิดว่าช่วยคุณได้”
“อย่างว่านะครับ ผมเองก็เป็นนักธุรกิจ จะลงทุนทำอะไรสักอย่างก็ต้องตรวจตราให้ถี่ถ้วนก่อนว่าจะได้คุ้มเสียหรือเปล่า”
“งั้น คุณคงต้องลองพิสูจน์” ไพรัชแทรก ดวงตาวาววามอย่างมีความหมาย
“เรื่องบางเรื่องมันต้องอาศัยเวลาเหมือนกันนะครับ”
“ก็... เท่าที่คุณต้องการก็แล้วกัน ยังไงก็ลองคิดถึงข้อเสนอของผมสักหน่อย ผมเพียงแต่เสนอ การตัดสินใจเป็นของคุณ เอาล่ะ... ผมว่าคืนนี้คงต้องขอตัวไปพักผ่อนก่อน รู้สึกเพลียๆ เมื่อยขบไปทั้งตัว”
“ราตรีสวัสดิ์ครับ”
ไพรัชมุดเข้าเต็นท์ที่พักไปพร้อมกับใบหน้าที่ฉาบฉายด้วยรอยยิ้ม การลังเลเพียงนิดเดียวของฝ่ายตรงข้ามทำให้เขารู้แล้วว่าอำนาจการต่อรองอยู่ตรงไหน
เดนิมนั่งเขี่ยกองไฟเล่นอีกพักใหญ่ เขาไม่ได้คิดถึงการทำธุรกิจหรือเรื่องที่คุยกับนักธุรกิจจากเมืองไทย ในสมองของชายหนุ่มมีเพียงใบหน้าสวยละมุน กับเรือนร่างอรชรหอมกรุ่น ดวงตาคู่กลมโตวาววับยามเจ้าตัวโกรธ และเอียงอายเช่นเมื่อกลางวันที่ถนนยามถูกเขากอด ใบหน้าสวย ผิวเนียนใสจนมองเห็นริ้วแดงเรื่อของเลือดฝาดสาวทำให้เดนิมอยากจะเห็นอีกสักครั้ง
ชายหนุ่มผละไปที่ริมลำธารเมื่อรู้สึกถึงความรุ่มร้อนของเรือนกายแกร่ง อำนาจบางอย่างที่แฝงเร้นอยู่ในกระแสเลือดกำลังเต้นเร่า
“นอนไม่หลับหรือครับเจ้านาย” ฟาติกเอ่ยทักในความมืดนั้น สีหน้าและแววตายิ้มๆ เต้นระริก
เดนิมยืนนิ่งตรงลานหินกว้าง สายตาคมกล้าจ้องมองเงาจันทร์ที่กระเพื่อมไหวยามสายน้ำถูกลมพัดจนเป็นริ้วคลื่นเบาๆ
“พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางแต่เช้านะครับ คงยืดเวลามากกว่านี้ไม่ได้ เพราะอันที่จริงแล้วเดินทางแค่วันเดียวก็ถึงโรงงานแล้ว”
“รู้ดี นายนี่มันน่าจะถูกตัดเงินเดือนนะฟาติก”
“งั้นพรุ่งนี้ผมจะออกเดินทางแต่เช้า ซึ่งคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร และเงินเดือนของผมจะได้อยู่เท่าเดิม หรืออาจจะเพิ่มมากขึ้น”
คนสนิทค้อมศีรษะรับการคาดโทษจากผู้เป็นนายแต่สีหน้ายังระบายไปด้วยรอยยิ้ม แล้วแยกตัวออกไปในความสลัวรางของแสงจันทร์วันเพ็ญ
เดนิมยืนกำมือแน่น ข่มกลั้นความรู้สึกที่พลุ่งพล่าน มันง่ายมากสำหรับการตอบรับข้อเสนอ หากสิ่งที่ติดค้างใจอยู่ตอนนี้คือ เจ้าของเรือนร่างที่เย้ายั่วใจเขาให้ทรมานอยู่ในเวลานี้รู้เห็นเป็นใจด้วยหรือเปล่า เขามองเธอผิดไปหรืออย่างไร ยิ่งคิดชายหนุ่มก็ยิ่งขุ่นขวางฉุนเฉียวในหัวใจ
น้ำหนักที่กดทับบนร่างสร้างความอึดอัด ทำให้เจ้าของร่างบางสะดุ้งตื่นเพราะตกใจ ในความมืดภายในเต็นท์เงาทะมึนของเรือนกายหนาหนักทาบทับแนบสนิทจนแทบหายใจไม่ออก รติรสเบิกตากว้าง ยกมือผลักร่างนั้นออกเต็มแรง เรียวปากอิ่มแยกเผยอจะกรีดร้องขอความช่วยเหลือ แต่ก่อนที่เสียงหวีดลั่นจะดังออกพ้นลำคอ กลีบปากนุ่มกลับถูกกดปิด จากเรียวปากกระด้าง รกด้วยหนวดและแนวเครา ความอุ่นชื้นของเรียวลิ้นสากกวาดไล้ไซ้ซอนเข้ามาในโพรงปากง่ายดาย หญิงสาวอึกอัก ดิ้นรน มือบางกำแน่นเหวี่ยงระดมทุบตีร่างของอีกฝ่ายเต็มแรง เบี่ยงบ่ายใบหน้าส่ายหนีแต่ไม่พ้น มิหนำซ้ำ จูบนั้นกลับยิ่งทวีความเร่าร้อนล้ำลึก เรียวลิ้นนุ่มถูกแตะไล้ ก่อนจะถูกเกี่ยวกระหวัดรัดรึงจนกลายเป็นจูบดูดดื่มแทบขาดใจ
“ฮื้อ อย่า...”
เสียงประท้วงดังแผ่วพร่า ร่างกายสาวสดสั่นสะท้าน หัวใจดวงน้อยกระหน่ำเต้น ตกใจ หวาดหวั่น และรัญจวนซาบซ่านแปลกๆ ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย นี่มันอะไรกัน... เธอยังไม่ทันร้องขอความช่วยเหลือ เรียวปากคู่นั้นก็โฉบลงมาปิดปากเธอแนบแน่นอีกครั้ง
เดนิมพึงพอใจในความหวานล้ำดุจน้ำค้างแสนบริสุทธิ์จนต้องจูบซ้ำ เรียวปากได้รูปโฉบผ่านเพียงแผ่วผิว ก่อนกลีบปากนุ่มจะถูกขบดูดเบาๆ ทั้งบนและล่าง ปลายลิ้นร้อนเกลี่ยไล้เหมือนลิ้มชิมรส แล้วสอดผ่านสู่โพรงปากอุ่นหวาน กวาดไล่ซอกซอนค้นควานหาความหวานหอมที่ตรึงใจ ลิ้นนุ่มถดถอยหนีอย่างตระหนก แต่หาได้รอดพ้นจากการรุกราน ลิ้นร้อนชื้นไล่สัมผัสแล้วตวัดรัดพันดูดดุนเล่น ฝ่ามือหนุ่มจับกดไหล่เล็กทั้งสองข้าง เพียงได้จูบ ความต้องการในร่างกายของเขาพลุ่งพล่านจนแทบควบคุมไม่ไหว ผู้หญิงแสนหวานคนนี้ปลุกเร้าอารมณ์หนุ่มแน่นของเขาได้ แม้เมื่อเธอกำลังทำท่าทางไม่ยินยอมพร้อมใจแบบนี้
หญิงสาวตื่นตระหนก ความร้อนวูบวาบแผ่ซ่านไปทั่วร่าง จูบนั้นไม่ได้รุนแรงจนเจ็บ แต่ก็ทำให้เธอต้องหอบหายใจ และเรียวปากอิ่มเห่อช้ำจนรู้สึกได้
“อย่าดิ้น”
เสียงคุ้นๆ ทำให้รติรสเพ่งมองใบหน้าของผู้บุกรุก สายตาเริ่มคุ้นชินกับความมืดทำให้เธอเห็นใบหน้าคมเข้มดุดันของเดนิมแล้วก็แทบช็อก นี่เขากล้าดียังไงถึงทำกับเธอแบบนี้
“คุณ! ปล่อยฉันนะ”
- Writer
